Naar het Land der Dromen | Language Awards 2023 [NL]

Chapter 1 | Parijs

"Billet, s'il vous plaît."

Aurélien prees zichzelf gelukkig dat hij wat geld van de bank mee had genomen voordat hij op reis ging, anders was het Louvre binnenkomen bijzonder ongemakkelijk geworden.

Hij was vaker in het museum geweest, had het prille begin gezien, de gangen waren nu mooier met versieringen links en rechts. De zaal waarvoor hij was gekomen was dichtbij en deze nachtmerrie was bijna voorbij.

"Salaí, wordt wakker."

De tijd stond stil, de seconden tikten voorbij en voor een onzichtbaar ogenblik verstijfde Aurélien's lichaam. Had hij het echt zo erg verknald dat zijn laatste waarborg verdwenen was.

De ogen van John the Baptist bewogen en keken recht in zijn ziel, voordat hij zijn arm liet zakken en ontspande. De houding die hij eeuwen lang had volgehouden viel uit elkaar en de man die ooit voor het onbeschilderde doek had gestaan kwam tot leven.

"Het is lang geleden dat ik iemand heb gehoord, nog langer dat ik de warmte van een ander voelde. Wie ben jij vreemdeling, dat jij mijn naam kent?"

De man klonk een stuk plechtiger dan Aurélien zich herinnerde, maar dat was van later zorg.

"Lang verhaal, kan je contact maken met jouw meester?"

Er waren momenteel geen bezoekers aanwezig, maar dat zou niet lang duren. Het was beter voor iedereen als niemand hem tegen een schilderij zag praten.

"Dan hou je wat aan mij tegoed, ik zal hem roepen."

Salaí verdween uit het landschap en Aurélien keek onopvallend de zaal rond. Het moment dat de eerste bezoeker binnenkwam, zou hij een plan klaar moeten hebben. En helaas was pontificaal voor 'John the Baptist' gaan staan, geen mogelijkheid. Dat zou alleen maar aangeven dat hij wat te verbergen had; namelijk een verdwenen geschilderd persoon.

Hij was er lang geleden achter gekomen dat dat vrij lastig uit te leggen was aan de bewakers.

"Daar is hij."

Een andere man was naast Salaí verschenen en Aurélien sprintte terug naar het schilderij.

"Leonardo, ik heb je hulp nodig. Jij had mij het recept voor een dimensie-elixer gegeven, maar ik ben totaal verkeerd uitgekomen! Hoe kom ik weer terug?"

De man staarde hem lichtelijk verdwaasd aan en blinkte loom met zijn ogen terwijl zijn aandacht vooral op Salaí gerust bleef.

"Ik weet niet waar je het over hebt, nog hoe ik jou zou kunnen helpen. Ik heb er geen enkele actieve herinnering aan, dat ik jou eerder heb gezien, laat staan geholpen met dat onuitvoerbare project."

Aurélien kon de haren wel uit zijn hoofd trekken. Leonardo was nooit een behulpzaam mens geweest, maar toen de man van magie had geweten, had hij in ieder geval gedaan alsof hij wilde helpen.

"Wijnruit, salie, een morgen voor dag en dauw, herinner je je het nu? Het einde der tijden?"

"Nee, dat is onmogelijk en het heeft geen zin om er naar op zoek te gaan. Je zou het haar van een krachtig magisch wezen moeten hebben en het toevoegen aan de derde stap om naar de juiste dimensie te reizen. En aangezien magie niet bestaat is dat onmogelijk."

Dat de man nog steeds het lef had om zo te praten, was verbazingwekkend. Hij was in een schilderij, hij bestond uit verfstreken op het doek, maar was nu toch aan het spreken alsof het nog steeds 1515 was.

Toen drong opeens tot Aurélien door dat Leonardo hem onbewust het antwoord had gegeven waarna hij op zoek was. Het zou lastig worden, maar niet zo onmogelijk als toen hij aan deze zoektocht begon.