Kız çok aşıktı. Bir kez çalmışlardı kalbini işte. Sevmişti işte.
Kız çok aşıktı. Hayat daha güzeldi. Acılar daha çekilesiydi.
Kız çok aşıktı. İnandı çocuğa. Kendinden çok sevdi onu. Sevdi, ama hak etmediğini biliyordu. Ne yazık ki acılarla dolu yaralı gönlü bir merhem ararken ona söz geçiremezdi.
Kız çok aşıktı. Ellerinden hep o tutsun istiyordu. Hep o ısıtsın onu.
Kız çok aşıktı. Hayatından hiç olmadığı kadar mutlu hissettiriyordu çocuk ona. Kız belki de ilk defa bir şeyin istediği gibi olduğuna inanmıştı. Kötü olanıysa; yanılıyor oluşuydu.
Kız çok aşıktı. "Canını ver" deseler düşünmeden verirdi ona. Çocuk hiçbir zaman bu küçük kızın masum aşkını hak etmemişti. Bu yüzden gitti. Arkasında büyük bir enkaz bırakarak gitti. Ama birazcık sevseydi kızı, gider miydi böyle acılı?
Kız çok aşıktı. Sevdiğinin arkasından baktı sadece. "Dur" demek istedi, diyemedi. Çünkü çocuk kalbindeki kelimeleri de alarak terk etmişti onu.
Kız çok aşıktı. Bu yüzden gözyaşlarının arasından gülümsedi aynaya. "Canı sağ olsun azizim" dedi çatlamış sesiyle. "O mutlu olsun yeter bana." Yetmedi. Kız kendini kaybetti ondan sonra. Şimdi kim bilir hangi umutsuz sokaklarda dolaşıyor o aşık ruhu? Kim bilir...
