~Ayas'ın anlatımıyla~
Saat 00:00 civarları Ayşe ablam geldi. Özgür, Ayşe ablama bir güzel sarıldı. Ayşe beyaz bol gömleği, siyah diz boyu şortu ve küte yakın kabarık saçları ile çok tatlıydı.
Cemal: Selam Ayşe, ben Cemal. *elini uzatır*
Ayşe: Selam, tanıştığımıza memnun oldum Cemal. *elini sıkar*
Ayas: Hadi, salona geçelim. Bende çay koyayım.
*Herkes onaylar*
Mutfağa gittim. Çay'ı demlerken arkamdan Ayşe belirdi. Sinsi bir ses tonuyla "Cemal eniştem bu mu?" dedi. Sırıttım ve "Evet... BİR DAKİKA NE DEDİM BEN?!" Ayşe kahkaha atmaya başladı. Ben ne dedim az önce? O benim Cemalim... Noluyor ya? Tam düşüncelere dalmışken Özgür ortama giriş yaptı.
Özgür: Bir rezil olma sesi duydum geldim, ne oldu?
Ayşe: Eniştem Cemal çıktı. Niye söylemediniz?
Ayas: Ayşe abla saçmalama! Yok öyle bir şey!
Özgür: NEEEE CEMAL Mİ??? *sesini bilerek yükseltir*
Ayas: Ya bir sus Cemal duycak-
Ben daha lafımı bitirmeden Cemal mutfağa gelir. Bize boş boş baktı ve sırıttı. Ayşe sırıtarak "Oooooo, naber eniş-" demeye çalıştı, daha kız sözünü bitirmeden ağzını kapattım. Duymadım de Cemal ne olur duymadım de....
Cemal: Ne eniştesi?
Özgür: Sensin işte!
Ayas: Göründüğü gibi değil Cemal...
Ayşe elimi çekiştiriyordu. Bir yandan Cemal olayları anlamaya çalışıyordu. Ve Ayşe elimi ağzından çekip, boş yapmaya devam etti.
Ayşe: Boş ver Cemal ben herkese "Enişte" derim. Takma kafaya!
Cemal: Ne halt karıştırıyorsunuz?
Özgür: Hiç bir şey?
Cemal: Sana inanmıyorum Özgür. Ayas ne oluyor?.
Ayas: Hiç boş beleş muhabbet işte... *yüzümü saklarım*
Ayşe: Of daha çay demlenecek! Hadi, salonaaaa!
Hemen mutfaktan çıkmak istiyordum, elim yüzümde hızla ilerlerken Cemal'e çarptım. Telaşla "Pardon Cemal abi!!!" dedim, Cemal ciddileşti. Özgür ve Ayşe farkında olacak ki hemen mutfaktaki balkona yöneldiler.
Cemal iki kolumdan tuttu "Ayas, iyi misin? Bak cidden bu gün ateşin çıktı.
Dün akşamdan beri çok halsizsin... Ve uyurken 4 kez Cemal dedin, ne oldu sana?"Cemal'e bakıyordum. Ve ardından dün gece yaşanan iki şey aklıma geldi... Özgür abim ile konuşmam, 'ya tekrar bir şey yaparsa?' bu cümleler aklımda dolandı.
Gözlerim dolmaya başladı. "Cemal... Cemal sana bir şey olur diye çok korkuyorum. Seni çok seviyorum hemde düşleyemeyeceğin kadar..."
Gözlerimden yaşlar süzülüyordu. Cemal beni kendisine doğru çekti ve sımsıkı sarıldı.
"Ayas küçükken yaptıklarım için özür dilerim... O gün sen ormanda kaybolunca 'Keşke ben kaybolsaydım!' dedim. Ama şöyle bir şey var, ben zaten kayboldum. Kendimi aradım ve kendimi senin gözlerinde buldum Ayas..." dedi.
Elini hafifçe çeneme değdirdi ve başımı yukarı kaldırdı. Gözleri her şeyi açıklıyordu. Gözleri tebessüm ediyordu âdeta... Onu öpmek istiyordum ama yapamıyordum. Cemal yaklaşıp alnımdan öptü.
"Hadi Ayas'ım, o güzel gözlerin yaş ile dolmasın. Gel yüzünü yıkayalım." dedi elimden tutup, lavoboya götürdü. Elimi yüzümü bir güzel yıkadım. Ve ardından salona geçtik.
