METRO 12

on bir

Hayalleri vardır insanların, bazıları imkansız olur bazıları ise imkansız olduğunu düşündüğün ama aslında imkanı olabilen hayallerdir.

Benim hayalim, onun dikkatini çekebilmekti. İmkansız sanıyordum, değildi. Dikkatini çekmiştim. Türkiye gibi homofobik dolu ülkede bunun olması bile benim için bir mucizeydi. Çünkü tam olarak istediğim şekilde dikkatini çekmiştim. 

Konuşmak, el ele tutuşmak ise aklımın ucundan bile geçmezdi. Uçuk bir hayaldi, bazen uyumadan önce bunları düşünürken bile gözlerimi sımsıkı kapatır 'yaşanabilecek şeyleri düşün ki hayal ettiğin şey gerçek olsun' derdim.

Onunla bunları yaşamak, Ankara'ya deniz gelmesi, kırmızı karın yağması kadar imkansızdı gözümde. Öyle olmadığını gördüğümde ise, fazlasını diledim.

Düşünmeye bile fırsat vermediğim eylemler gerçekleştiğinde, küçük hayallerim imkansız olmuştu.

Bugün metroda yüzüme bile bakmayan çocuk, canımı yakmıştı. Bir kere o balı ağzıma çalmasaydım belki de bunları istemeyecektim. 

Yatağımda uzanmış gözlerimi kapatmış, kulaklığımda çalan şarkının duygu yoğunluğuna kapılmıştım. Aşık olunca şarkı sözleri anlamlı geliyordu. Sıkıntılı bir nefes aldım, gözlerimi açıp yanımda duran telefonu alıp ekran kilidini açtım.

Ondan mesaj yoktu. Zaten beklemiyordum.

Kendimi kandırıyordum.

Instagram'ı açıp hikaye ekleme kısmına geldim. Dün sabah çektiğim manzara fotoğrafını yükledim, saatlerdir dinlediğim şarkıyı da üzerine ekledim.

Kerem Keskin- Görmezden

Gelmiştin görmezden,
Eğer bu gece ölmezsem
Tut ellerimden üstümüzde tüm gözler
Seni düşlerken inmiyordum göklerden...

Şarkıyı paylaştım ve ekranı kapatıp dinlemeye devam ettim. Sessizce mırıldanmaya devam ettim. Şarkı bitip yeniden başladığında dayanamayıp attığım hikayeyi kimin gördüğüne baktım.

Hikayeyi atalı dört dakika olmuştu, o görmüştü.

Acaba kendimi çok mu kaptırmışım? Attığım durum utanmama sebep olduğunda silmek istedim ama silersem daha kötü duruma düşecektim. Sıkıntılı bir nefes alıp telefonu kapattım.

Platonikken daha mutluydum, kafam rahattı. 

Daha fazla kendime acı çektirmek istemiyordum, kulaklığı kenara koyup karanlık odada ilerleyip ışığı açtım ve çalışma masama oturdum. Açık test kitabımdan diğer sayfaya geçip paragraf sorulara kısa bir bakış atıp kalemimi çıkardım.

İlk paragrafı okurken hiçbir şey anlamayınca derin derin nefesler alıp, hayatımın bir aşk yüzünden mahvolmaması için kendimi zorlayıp sorulara odaklandım ve çözmeye başladım.

Üç test bitirdiğimde telefonuma baktım, hiçbir bildirim yoktu. Kendimi daha çok derse verdim, bir ara karnım acıkınca mutfağa gidip akşam kalan yemeklerden yedim. Geri ders çalışmaya döndüm.

Saat on bire kadar ders çalışıp yatağa geçtim, uyumak için hazırlanırken bildirim sesi geldiğinde kalbimin ritmi değişti, telefonu hızla kapıp oturur pozisyona geçip ekranı açtım. 

Mesaj atmıştı...

Hikayeme yanıt vermişti, saatler önce görmesine rağmen şimdi yazmıştı.

SercanYener_01: Görmezden gelmek zorunda kaldım. 

SercanYener_01: Seni zaten uyarmıştım dün.

Sadece bunu yazmıştı, alt dudağımı ısırdım ve ne yazacağımı düşündüm. Acaba şarkıyı onun için paylaşmadığımı mı söyleseydim?

İnanmazdı.

UygarTkn: Evet, hatırlıyorum.

UygarTkn: Ama bu kadar yok sayılacağımı düşünmemiştim.

SercanYener_01: Hiçbir şey yapmadım.

SercanYener_01: Kendimi korumak zorundayım.

UygarTkn: İyi yapıyorsun.

SercanYener_01: Üzüldün mü?

UygarTkn: Hayır. 

SercanYener_01: Hmm

SercanYener_01: Yarın görüşürüz o zaman

UygarTkn: Umarım, görüşürüz.

görüldü