BÜYÜK OYUN

21

2 hafta sonra...

Ela , yavaşça Gizem'in yatağına yaklaştı. 2 haftadır buradaydı bu sarışın kız.

Ama hiç bir şeye tepki vermiyordu. Yemek saatlerinde aşağı iniyordu ama bir bedenden ibaretti. Bakışları ruhsuzdu.

Müdire, Gizem gelmeden önce kızlara bir kaç bilgi vermişti. Burada ki kızlar asla zorbalık yapmazlardı birbirlerine. Ve herkes bir takım şeyler bilirdi birbirleri hakkında. Böylece yanlış bir şey yapmamaya çalışırlardı.

Gizem'in dayısı ve abisi ile olanlar üstün körü anlatılmıştı.

Ela, 13 yaşlarındaydı. Dalgalı siyah saçları, hafif çilleri ve büyük ela gözleri vardı.

Adını, gözlerinden almıştı. Gözlerini ise ablasından...

Belki bir daha hiç göremeyeceği ablasından...

Ela, Gizem'in yanına gitmişti. Yine arkası dönük bir şekilde yatmış omuzlarına kadar pike örtmüştü küçük kız.

"Gizemcim... Müdire hanım seni çağırıyor."

Gizem, burada kaldığı günler boyunca yaptığı gibi ona verilen emiri gerçekleştirmek için doğrulmuştu.

Ela, küçük kızı yalnız başına göndermek istememişti. Onunla beraber müdire hanımın odasına doğru gidiyorlardı.

Kızlar kapıyı çalıp içeri girmişlerdi. Müdire hanım dışında oda da , koltuklar da oturan Yunus vardı. Hamdi aksilik çıkardığı için 2 hafta sürmüştü bunlar. Ateş, paçayı sarmıştı...

Ela, anlam verememişti. Ablalık iç güdüsü ile küçük kızın önüne geçmiş başını kaldırıp karşısında bulunan adama dik dik bakmıştı.

Ablası da böyle yapardı daima. Tehlike sezince her şeyi olan kardeşini arkasına çeker, başını kaldırır, gözlerini dikerdi...

Ela, sadece kan ile kardeş olunmayacağını abisi onu döverken, manevi ablasının onu kendi canı pahasına koruduğun da anlamıştı.

Ablası ile de aralarında 2 yaş civarı vardı. Ama o yine de abla derdi. Abisi olacak kişiye genelde demezdi. O abi gibi hissettirmezdi 10 yaş farkına rağmen. Ama ablası 2 yaş farkına rağmen ablası olduğunu hissettirirdi.

Yunus, Ela'nın bu tavrı ile dudaklarını kıvırdı. Manevi ablasının ona yaptığını yapmaya çalışıyordu. Kardeşini koruyordu.

Ela'nın normal yaşantısı yoktu. Ama Ela'ya anormal bir yaşantısı olduğunu söylerse ablasının yaşantısına söz bulamazdı.

Ela ile ablası çok zıttı. Ela yaşamdan nefret ediyordu. Ablası ise yaşamak için her şeyi yapardı. Ela belki de yaşadıkları yüzünden belki de doğuştan gelen bir şey ile ürkekti. Ablası ise başını dikerdi.

Ela, gözlerini baldan alırdı. Ablası ise güneşten...

"Ela, sen çık kızım..."

Müdire hanımın tok sesini duyunca bakışları oraya döndü Ela'nın.

"Kardeşimi bırakmam!"

Ela, iki hafta olmasına rağmen Gizem'e çabuk ısınmıştı. Çünkü o da bir zamanlar öyleydi. Yaşama isteği bitmişti. Ama sonra ablası gelmişti. Yaşama isteğini geri getirmemişti. Yaşamını geri vermişti.