ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 21

နာမည်ကကုရွှမ်းတု

လင်းရုဖေး သတိလစ်သွားခဲ့သည်။

သူမည်မျှကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်မသိ၊ ဘေးမှအရာရာတိုင်းကမပီမပြင်ဝိုးတဝါးဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်အာရုံက ပကတိမည်းမှောင်နေကာ အာရုံငါးပါးမှာအဆုံးမရှိချောက်နက်ထဲတွင်နစ်မြုပ်နေခဲ့၏။

သူနောက်တစ်ကြိမ်ပြန်နိုးလာချိန်တွင် ရက်အနည်းငယ်ကျော်ကြာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

သူ့အနားတွင်စောင့်နေပေးသော ယွီရွေ့က သူနိုးလာသည်ကိုမြင်သည်နှင့်ငိုကြီးချက်မဖြင့် သူ့အိပ်ရာဘေးဘက်သို့ခုန်တက်လာပြီး သူမ၏သခင်လေးကိုတကျော်ကျော်ခေါ်တော့သည်။

လင်းရုဖေးက မျက်ခွံတစ်ဝက်မှေးထားပြီး စကားမပြောခင်အားအနည်းငယ်ထပ်ယူလိုက်ရသည်။

သူ၏စကားများကမီးခိုးငွေ့နှင့်ဖုန်မှုန်များနှယ် တိုးလျစွာဖြင့် လေထဲတွင်အလွယ်လေးလွင့်စင်ပျောက်ကွယ်သွား၏။

"ငါဘယ်လောက်ကြာအောင်အိပ်ပျော်သွားတာလဲ"

ယွီရွေ့သည် မျက်လုံးများကိုပွတ်နေပြီး ရှိုက်သံနှောလျက် "သခင်လေးအိပ်ပျော်နေတာသုံးရက်တောင်ရှိပြီ"

လင်းရုဖေးကထပ်မေးပြန်သည်။ "ငါ့ဒဏ်ရာကအခြေအနေဆိုးလား"

ယွီရွေ့: "သမားတော်ဝမ်ကပြောတယ် သခင်လေးကဒဏ်ရာမရဘူး အခြေခံတည်ဆောက်ပုံကအားနည်းလို့...."

ယွီရွေ့သည် လင်းရုဖေးအားဝမ်းနည်းပက်လက်ကြည့်ကာထပ်ပြောချင်ပုံရသေးသော်ငြား ရပ်သွားလေ၏။

လင်းရုဖေးသည် သူမဆိုလိုချင်သည်ကိုနားလည်သွားပြီး နှစ်ချက်မျှချောင်းဖွဖွဆိုးလိုက်ပြီး : "မင်းနဲ့ဖူဟွားရဲ့နားတွေက ဒဏ်ရာရတာမပြင်းဘူးမဟုတ်လား"

"မပြင်းပါဘူး သမားတော်ဝမ်ယောင်ကဆေးပေးထားတယ် ကျွန်မတို့ဆေးစားလိုက်ရင်သက်သာသွားမှာပါ"

ယွီရွေ့ကားအငိုတိတ်သွားချေပြီ။

စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာဖြင့်: "သခင်လေးနိုးလာပြီဆိုတော့ ကျွန်မအစ်မဖူဟွားနဲ့သခင်လေးနှစ်ယောက်ကိုသွားပြောလိုက်ဦးမယ် သူတို့မှာအစောကြီးတည်းကစောင့်နေကြတာ"