Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 27

Πράγματι ανασηκώνει το πρόσωπό της και με κοιτάζει με μάτια κατακόκκινα. Εντάξει εμένα πάντως μια χαρά μου φαίνεται. Τζάμπα κόπος. Δεν έχει φάει περισσότερο ξύλο από την προηγούμενη φορά, τότε τι κάθεται και κλαίγεται.

«Με πόσους πήγες σήμερα τρις; Τέσσερις;» ίσως να μην αντέχει την φθορά της δουλειά. Ναι πράγματι μου φαίνεται καλύτερα από την πρώτη μέρα που την είδα μα ας σταματούσε τουλάχιστον αυτή τη φασαρία. Με κοιτάζει και κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. Ξεφυσάω και κάθομαι δίπλα της. «Έλα όλα καλά.» Προσπαθώ να ακουστώ καθησυχαστική μα η αλήθεια είναι ότι δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.

Παρόλ' αυτά την πείθω να με κοιτάξει και να σταματήσει να κλαίει. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι κρατάει κάτι στα χέρια της. Ένα μικρό χαρτί. Μα ναι την είχα δει παλιότερα να το κρατάει και αν το κρύβει... τι να είναι; Μου φαίνεται για κάτι σαν φωτογραφία... Μάλλον με είδε που προσπαθούσα να καταλάβω τι κρατάει αφού μου το άφησε αμέσως στα χέρια. Περίεργο βέβαια... περίμενα να το κρύψει πάλι.

Είναι όντως μια φωτογραφία. Από αυτές που βγαίνουν αμέσως από τη μηχανή. Να μια φορά είχαμε περάσει με τη Μίνα από ένα πανηγύρι. Είχα, θυμάμαι, ενθουσιαστεί από τα φώτα, τα πυροτεχνήματα αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο που απλά κοκάλωσα και δεν προχωρούσα. Όση ώρα λοιπόν η Μίνα προσπαθούσε με όλη τη δύναμη μες στη μαστούρα της να με τραβήξει μακριά από εκεί, πρόλαβε ένας γέρος με μια κάμερα να με πάρει μια φωτογραφία. Μου έκανε εντύπωση πως αμέσως βγήκε από την μηχανή του ένα μικρό τετράγωνο χαρτί. Το κούνησε λιγάκι και ξαφνικά εμφανίστηκε το πρόσωπό μου εκεί. «Τέσσερα δολάρια» είχε πει ο γέρος με την κάμερα. Και είμαι σίγουρη, ναι το θυμάμαι ξεκάθαρα, είχαμε τέσσερα δολάρια. Τα είχαμε! Η Μίνα όμως προτίμησε να συνεχίσει να με τραβάει απομακρύνοντας από το γεράκο και το πανηγύρι γενικά... Άραγε ζει ακόμα αυτός; Και αν ναι κρατάει τις φωτογραφίες του που δεν αγοράστηκαν ποτέ;

Στο χαρτί που τόσο ευλαβικά η Αλίνα άφησε στα χέρια μου διακρίνω μια ξεθωριασμένη φιγούρα. Χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να καταλάβω ακριβώς τι πρέπει να δω μα μετά από λίγο η εικόνα ξαφνικά τα λέει όλα. Είναι ένα αγόρι, όχι μεγαλύτερο από δέκα χρονών, με κατσαρά μαλλιά που κρύβουν το πρόσωπό του... είναι καθισμένο σε μια όμορφη βεράντα και παίζει με ένα σκύλο. Ξέρει ότι τον τραβούν φωτογραφία γιατί είναι γυρισμένος προς τα εδώ. Η φωτογραφία δεν πρέπει να είναι παλιά αν και πολύ ταλαιπωρημένη... «Γιος σου;» ρωτάω αλλά η απάντηση είναι προφανής. «Και που είναι τώρα αυτό το παιδί; Πίσω στη χώρα σου;» κουνάει αμέσως αρνητικά το κεφάλι και αρπάζει την φωτογραφία από τα χέρια μου. «Ζει;» δεν ξέρω γιατί αλλά αμέσως περνάει από το μυαλό μου ότι η δεύτερη πιο πιθανή εξήγηση είναι πως κάπως πέθανε... και γι' αυτό άλλωστε κλαίει αυτή με το παραμικρό.