truth untold | monsta x

⁶⁸ - ᴛʜᴇ ᴇᴍᴩᴛɪɴᴇꜱꜱ ɪ ꜱᴇᴇ ɪɴ yᴏᴜʀ ᴇyᴇꜱ, ɪᴛ ꜱᴄᴀʀᴇꜱ ᴍᴇ ꜱᴏᴍᴇᴛɪᴍᴇꜱ

— Nie trzęsę się, po prostu martwię się o to w jakim kierunku idzie ten przemyt — Wyznał cierpko, co zdawało się rozśmieszyć mężczyznę siedzącego naprzeciwko. Jego pusty śmiech odbijał się od ścianek namiotu, gdy z każdą chwilą śmiał się coraz głośniej. — Widziałeś, jak szef był dzisiaj wściekły, gdy myśleliśmy, że gliny nas wyśledziły

— Jakbyś był bardziej ostrożny i twoi przyjaciele nie plątali nam się pod nogami, to może cała ta akcja nie miałaby miejsca — Poprawił na palcu srebrny pierścień, dokładnie taki sam jaki miał Hyungwon, nim kontynuował. — Tydzień temu przemyt osobowy do Wietnamu by nam nie poszedł, gdyby nie ten twój kochaś, jak mu tam? — Przerwał by się zastanowić, nim zaczął mówić dalej. — Wonhyeong? 

— Wonho — Skorygował pospiesznie. — Mój chłopak ma na imię Wonho

— Nie interesuje mnie to zbytnio, prócz tego, że ten debil widział nas w porcie i jak zacznie sypać, to może stać mu się krzywda

— Nic nikomu nie powie, porozmawiam z nim — Obiecał Hyungwon, notując w głowie, że jak najszybciej musi zapewnić swojemu chłopakowi bezpieczeństwo i poinstruować go, że na jakiś czas wskazane byłoby, gdyby siedział w domu i nigdzie nie wychodził. — Mam długi i dopóki ich nie pospłacam, muszę tu pracować, a on to w pełni rozumie

Był w ciężkiej sytuacji i nie wiedział zbytnio co robić, by się z niej wyplątać.

Zdawał sobie sprawę z tego, że handel bronią nie jest do końca legalny i w każdej chwili może zostać zamknięty przez policję, jednak wiedząc co postawił na szali tamtego dnia, gdy przyszedł w to miejsce po raz pierwszy, gotowy był zaryzykować.

Przepuścił wszystkie pieniądze jakie odkładał z Wonho na wspólną przyszłość i chcąc oddać to wszystko co do wona, musi zadawać się z gangsterami i robić nie do końca legalne rzeczy.

Nawet jak obiecywał sobie, że to wszystko skończy się następnego tygodnia, coś stawało mu na drodze i zmuszało do dalszego babrania się w całym tym brudnym świecie mafii, narkotyków i broni, gdzie każdy gotowy był wykończyć każdego, byle tylko ratować własną skórę.

— Ja to rozumiem, szef to rozumiem i chłopcy też — Zapewnił Chae, nie brzmiąc zbyt przekonująco, co zauważył chłopak, patrząc na niego podejrzliwie. Zdawał sobie sprawę, że w takim biznesie jak ten, nie ma miejsca na przyjaźnie, o współczucie nie wspominając. — Po prostu rób swoje, nie wychylaj się zbytnio i siedź cicho, bo cię odstrzelą

— Odstrzelą jak byłego wspólnika szefa? — Rzucił żartobliwie w stronę Wona, który nagle pobladł.

Nie śmieszyło go to ani trochę, wręcz przeciwnie - zaczynał się zastanawiać czy aby na pewno dobrze zrobił, że poszedł pracować w miejscu poleconym przez Kihyuna.

Czy na pewno wiedział co to za miejsce, gdy dawał mu ulotkę z ogłoszeniem?

— No niekoniecznie mnie odstrzelą, bo ja niczego nie ukradłem — Rzucił niemrawo, nie kłopocząc się z nalewaniem sobie soju do kieliszka i zamiast tego, upił duży łyk prosto z butelki. — Tamten typ chciał zapierdolić rzecz, co wisi w gablocie w gabinecie szefa, to co zawsze pilnują te dwa karki

— A co to w ogóle jest? Nigdy w sumie nie byłem u niego w gabinecie — Mężczyzna nachylił się do przodu w stronę Hyungwona, przysuwając swoje krzesło o kilka centymetrów bliżej.

Chae rozejrzał się dwukrotnie wokół nich, czy nikogo nowego nie ma w pobliżu, po czym zaczął opowiadać Panu T wszystko, co wie.

— Słyszałem od Kanghoona, że to co trzyma w swoim gabinecie szef, to zegarek — Powiedział przyciszonym głosem. — Ale nie byle jaki zegarek, tylko taki do podróży w czasie

— Podróży w czasie? Przecież to brzmi absurdalnie — Wyśmiał to, co usłyszał, czując się jak debil, że w ogóle zaufał Chae i dał się podpuścić.

Zegarek do podróży w czasie? Większej głupoty nie mógł słyszeć.

— Przysięgam ci T, że to prawda — Uderzył się dwukrotnie pięścią w klatce piersiową, unosząc dumnie głowę do góry. — Nigdy bym nie skłamał. Zwłaszcza, że znam kogoś kto też ma taki sam zegarek i wiem, że działa. Widziałem to na własne oczy

— Mam ci uwierzyć, że widziałeś zegarek, który przenosi cię w czasie i on działa? Ty się słyszysz?

— Spójrz na to — Wyciągnął z kieszeni kurtki telefon, który odblokował i w galerii wyszukał zdjęcie, które zrobił niedawno, gdy osoba, do której ów zegarek należał, nie była tego świadoma. — Ten zegarek należy do mojego przyjaciela Changkyuna i potrafi przenieść cię nawet o kilka godzin do tyłu

Srebrno-złoty zegarek kieszonkowy z wyrytym na środku tarczy wężem zjadającym własny ogon zdawał się połyskiwać coraz mocniej z każdą mijaną sekundą, przez co żaden z nich nie mógł oderwać od niego wzroku.

Czuł, że ta historia ze zmienianiem czasu dalej mogła być fałszywa, ale sam zegarek był wart dość dużą sumę pieniędzy i każdy, kto będzie w jego posiadaniu mógł stać się bogaczem, jeśli tylko zdecydowałby się go sprzedać.

— Mówisz Hyungwonie, że zegarek szefa i zegarek twojego kolegi działają niemal tak samo? Nie zechciałbyś może pokazać mi go z bliska? Oczywiście z powodów czystej ciekawości, nic więcej

— Przykro mi, ale zegarek możesz zobaczyć jedynie na zdjęciu, nikt nie ma prawa oprócz właściciela dotknąć go na żywo — Schował telefon z powrotem do kieszeni i wstał od stołu otrzepując spodnie. — Uwierz mi, że próbowałem, ale konsekwencje są zbyt duże, by byle kto mógł się tego podjąć