SAHİCİ BAKIŞLAR (DÜZENLENECEK)

1. BÜYÜK GÜN

Herkese merhabaa!!!🥰🥰

Öncelikle belirtmek isterim ki bu benim ilk kurgum. O sebeple hatalarım olabilir. Eğer varsa affola. Destek olursanız çok sevinirim. Neyse daha fazla uzatmak istemiyorum.

İyi okumalar🤍

Lütfen bol bol yorum yapmayı unutmayın!🎗️🤍

1. "Büyük Gün"

🥀

Olay günü sabahı...

Yiğit

Gözlerimi yeni güne açtığımda tuhaf bir his vardı içimde. Kötü bir his. Sanki gözlerimi son kez açıyormuşum gibi. Biliyorum, saçma ama öyle hissediyorum.

Uyanalı çok olmuştu ama ben her zaman yaptığım gibi, kollarımı göğsümde bağlamış camın pervazına yaslanmış bir şekilde pencereden dışarıyı izliyordum. Sabah kalkıp doğan güneşi izlemek her zaman güzel gelmiştir bana. Özelliklede bugün. Şuan ise sanki son kez izliyormuşum gibi izledim yeni doğan güneşi.

Bir huzursuzluk vardı içimde. Dedim ya kötü bir var içimde. Ne zaman birşey hissetsem doğru çıkardı. İçimden geçen şeyler genelde olurdu yani. Genelde işime yaramıştı bu hisler. Yani çoğunlukla.

Mesela bir gün, tam hatırlamıyorum ama sanırım 7. Sınıftayken olmalı, okul gezisi vardı. Gitmeyi çok istiyordum fakat içimde bir his vardı kötü bir his. Ne kadar istesemde içimdeki huzursuzluktan dolayı gitmemiştim ve o gün o geziye giden otobüsün kaza haberi geldi. Öğrendiğime göre arabanın arka tarafı pert olmuştu. Çok şükür ki en arkada kimse oturmuyormuş, çünkü en arka koltukların olduğu kısım epey bi hasar görmüş. Yani orada oturan herhangi bi ya ciddi şekilde yaralanırmış yada direkt ölürmüş. Yani, babaannem öyle söylemişti. Ve pek tabi eğer ben o geziye gitseydim eminimki en arkaya otururdum yani, kesin ölürdüm. Binevi o içimdeki his sayesinde kendi hayatımı kurtarmıştım.

Oysa daha önce anne ve babamı kurtaramadığım gibi kendimde kurtulmak istemezdim.

Yani demem o ki yine öyle bir his var içimde sanki yine ölecekmişim gibi, ve bu sefer engelleyemeyecekmişim gibi. Aslında çokta korkmuyorum ölümden. Benim korktuğum şey ölürken acı çekmek. Bir kitapta okumuştum, insanlar ölürken yaşamı boyunca çektiği acılardan daha büyük bir acı çekermiş. Benim ise korktuğum nokta bu. Ölürken çok acı çekmem değilmi?

Derin düşüncelerimi bölen şey kapımın tıklatılmasıydı. "Geliyorum" demekle yetindim zira gelen kişi yüksek ihtimalle Bige'di. Büyük ihtimalle kahvaltıyı kimseye bırakmadan Mert hazılamıştı, ve Bige'ye de herkese uyandırma görevi düşmüştü.

Tahmin ettiğim gibi de olmuştu. Ve hayattaki son kahvaltımı en yakınlarımla yapmıştım.

                                      😢

Arsen.🌜

3 ay önce...

Yorgunluk, tüm bedenimi ele geçirmişken hiç durmadan koşmaya devam ediyordum. Neredeyse nefesim kesilmek üzereydi ama duramazdım. Az kalmıştı dayanmalıydım.

Sokağın başına geldiğimde nihayet okulu görebilmiştim. Son gücümle okula doğru koşmaya başladım.

Karne gününde bile okula geç kalan tek insansın!