Elke dag verbleekt zijn kruin van eeuwige sneeuw
zijn hart van wouden kan niet zo snel meer slaan
een riviertje kabbelt bergafwaarts
als een oneindige traan
De berg zag de wereld veranderen
maar bleef steevast overeind
met zijn grauwe rotsen en bruine wortels
getuigen van zijn sluimerend eind
Zijn hoofd zweeft in de wolken van vergetelheid
zijn voet zakt verder weg in de diepe grond
de oude berg brokkelt langzaam af
ziet voor het laatst de gouden avond
