Ik zocht niet maar ik vond
liefde in de ogen van een vreemde
de warmte in mijn hart
mat zich met de zomer
Ik werd een blad dat genadeloos viel
opgeslokt in een gouden herfstzee
je zei dat lente ons weer zou doen bloeien
en blies het eenzame stof van mijn hart
Voor even droeg de sneeuw onze namen
we onstaken een vuur in elkaar
nooit, zei je toen ik vroeg of je me zou verlaten
eeuwig, zouden deze vlammen branden
Maar de hitte was verzengend
het gewicht van liefde brak mijn schouders
met de warmte van lente wakkerde ik mijn vlam aan
de jouwe doofde zachtjes uit
Nu ben ik een kamer waar eeuwige winter heerst
terwijl rondom mij de zomer bloeit
en mijn tot as verkoolde hart, vraagt zich af
waarom het deze liefde ooit bezongen heeft
