The partners

Καυγάς

Κάθομαι στο πάτωμα μπροστά από την Λίλι και χαιδευω το πρόσωπο της... Έχει ζεσταθεί αρκετά ευτυχώς...

Τα μαγουλάκια της έχουν αρχίσει να παίρνουν ένα όμορφο ροδοκοκκινο χρώμα ενώ τα χείλη της έχουν ξεραθεί βέβαια μεν αλλά ευτυχώς είναι παλι ροζ και όχι μπλε όπως ήταν το προηγούμενο βράδυ όταν την βρήκα.

Φαίνεται... Εντάξει... Στην υγεία της τουλάχιστον.

Και... Είναι από τις λίγες στιγμές που νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου. Έσωσα έναν άνθρωπο... Βοήθησα την Λίλι...

Την βλέπω και... Νιώθω όμορφα...

Πάντα μου άρεσε να την βλέπω. Ειδικά να την τσαντίζω.

Όπως μου άρεσε να την βλέπω να κάνει πατινάζ...

Πραγματικά είναι η καλυτερη στην σχολή μας... Βασικά στην κατηγορία της είναι η καλυτερη χορεύτρια καλλιτεχνικού πατινάζ στον Καναδά και της ΗΠΑ. Έχει πάρει και μετάλλιο που το επιβεβαιώνει.

Ιδιαίτερα τα αυτοσχέδια δικά της σόλο είναι τα καλυτερα... Έχει τρομερό ταλέντο... Φαίνεται να εκφράζεται μέσα από όλο αυτό που κάνει...

Ελπίζω να μπορέσει να ξεπεράσει όλα όσα της συμβαίνουν... Να βρει πάλι την λάμψη στα μάτια της... Να μπορεί να κάνει πατινάζ και να λάμπει όλος ο χώρος...

Ξαφνικά την βλέπω να ανοίγει τα ματάκια της κουρασμένη και εγώ αμέσως απομακρύνω το χέρι μου από το πρόσωπο της. Με παρατηρεί και σχεδόν αμέσως βλέπω τα ματάκια της γεμίζουν δάκρυα.

"Σε... Σε ευχαριστώ." Μου λέει και της χαμογελάω.

"Μην το συζητάς καν. Όλα καλά..." Της λέω και εκείνη κουκουλωμένη σχεδόν με την κουβέρτα μου γυρνάει και κοιτάζει το κενό.

"Όλη μου η ζωή είναι ένα ψέμα... Όλα είναι ψέμα..." Μου λέει έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάματα και δεν ξέρω τι να κάνω... Τις μισώ αυτές τις καταστάσεις.

"Δεν... Είμαι κόρη του πατέρα μου... Άλλη είναι... Εγώ... Είμαι ένα μπάσταρδο. Ένα φορτωμα... Με φόρτωσε η μάνα μου στον πατέρα μου... Ενώ εκείνος είχε μια άλλη κόρη..." Μου λέει και απλά αφήνω μια ανάσα.

"Θέλεις... Να μου πεις τι νιώθεις?" Την ρωτάω ακριβώς αυτό που θα με ρωτουσε ο ψυχοθεραπευτής μου.

"Πόνο... Από την μια στιγμή στην άλλη... Ήμουν ο κόσμος του... Και τώρα... Δεν είμαι τίποτα." Μου απαντάει και νιώθω απαίσια για εκείνη.

"Δεν νιώθω... Θυμό... Ουτε προς την μαμά μου ουτε προς... Αυτές τις γυναίκες που ήρθαν και μου είπαν την αλήθεια. Νιώθω απλά πόνο στην καρδούλα μου... Και φόβο... Φοβάμαι ότι ο μπαμπάς μου δεν με αγαπάει πια... Και αυτό για εμενα είναι ο μεγαλύτερος φόβος." Συνεχίζει να εξομολογείται τα συναισθήματα της.