Nummer 21 stond er met sierlijke cijfers. Het bordje, waar dat nummer op stond, hing boven de bel. De bel die Jayson binnen enkele secondes zou indrukken.
Een prettig melodietje, dat is wat Jayson kon horen, nadat hij de bel had ingedrukt.
Hij kon voetstappen horen. Iemand kwam steeds dichterbij.
Nare gedachtes kwamen in hem op. Hier, hier had hij het leven van Grace gered. Maar hier had hij haar ook zien hangen. Zo levenloos maar toch levend.
Maar dat is elk depressief iemand. Levenloos, maar toch levend. Hij glimlachte bij die gedachte. Het was niet zo een glimlach die je hebt als je wat grappig of leuk vindt. Het was een glimlach die je krijgt als je hopeloos bent. En Jayson gebruikte die glimlach vaak.
De deur ging open.
'Hallo jongeman. Wat kan ik voor je doen?'
'Goeiemorgen mevrouw. Ik ben Ian Jayson Woods. De jongen waar u een brief naar hebt gestuurd. De jongen uit Engeland.'
De hopeloze jongen, dacht Jayson er nog bij.
JE LEEST
Our game #4
Short StoryDeel 4~ kun je niet lezen zonder de andere delen. maar doe wat je wil ;) Zij is gestopt met schrijven. Hij is van plan haar te vinden. Gaat het hem lukken? Of is het te laat? ~ ©DarkPoisons Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslage...
