CHAPTER 8: THE TRUTH.
Araw-araw ako nagdadasal sana maging maayos ang kalagayan ni Angelo. Araw-araw ako nagdadasal sana walang magyayari sa kaniya sa loob ng rehas. Araw-araw ako nagdadasal maging maayos ang kalusugan niya kahit hindi na lang ako.
Araw-araw ginagawa ko iyon para sa kaniya. Nagpapalakas ako pero hindi sapat iyon para maligtas ko si Angelo. Kaya nandoon siya sa kulungan niya dahil sa'kin.
Isang umaalingawngaw na tawa sa buong paligid ang sumakop. Pinilit ko magpatatag maging malakas para maglakad kung saan man dako ng direksyon.
Nawawalan na ako ng lakas para magtanong kung sino siya pero hindi ko kaya.
Madilim ang paligid. Tanging ang ilaw ng buwan gumagabay sa'kin. Hindi ako tumitingin sa ibang direksyon at mag-isip kung ano-ano. Ang nagpapatahimik sa paligid mas nakakatakot.
Tanging paraan ko lamang ay makaligtas at makauwi ng buhay. Pagod na ako maglakad pati nangangalay na din ang mga tuhod ko.
Pakiramdam ko niloloko ako ng direksyon, para akong paikot-ikot lamang at walang lalabasan.
Tumigil na ako sa paglalakad dahil ganitong lugar ang dinaanan ko kanina. Napaupo ako sa kawalan ng lakas. Tila ngayon ko lang napagtanto na paulit-ulit lamang ang dinadaanan ko parang walang katapusan.
Hindi ko maisip kung bakit ako napunta sa ganitong lugar. Wala naman akong ginawang masama kundi maging mabuti anak kina mom at dad.
Pero kay ate Megan, hindi. Since I was child when I left in the house. Ate Megan left me has started my insecure at her. That why I'm not guilty what I do at her.
She deserves it. She promised of me to come true.
She promised to me be stay with me. She promised to do be protected me from the danger. She promised me she never being alone of me. She promised to me as she a good ate.
But suddenly I realized her promise always broken.
Wala siyang isang salita sakin.
Naramdaman ko gumagalaw ng marahan ang hibla ng buhok ko patungo sa likod ng tainga ko.
Naramdaman ako ng takot at panginginig ng katawan sa labis na takot.
“You want joint with me?”
The whispered never simple with me as my eyes big.
Naramdaman ko ang talim ng tingin niya na bumabaon sa katawan ko.
Ramdam ko siya!
Ramdam na ramdam!
Hindi ko magawa tumingin sa kabilang banda niya.
Nagising ako sa tahimik na apat na sulok ng kwarto.
Hindi ko magawa igalaw ang katawan maski umiimik tila wala nang pag-asa ang diyos mula sakin.
Pero naniniwala ako sa diyos may dahilan siya kung bakit nangyayari sa'kin ang lahat ng ito.
Tahimik at walang tao. This isn't a different from me. I always alone when in the mansion.
The aircon blow from the machine. Hindi masyadong tahimik dahil sa aircon.
Pumasok ang dalwang tao. I know that sounds, my parents.
“This is your fault!” she crying already or. . .kanina pa.
Mom continue pushing dad's chest but dad stopping at my mom. Sa tuwing humihikbi si mommy mas lalong nasasaktan ako.
