Η βόλτα μετά τη δουλειά αυτά τα χειμωνιάτικα μεσημέρια της Αθήνας με την λιακάδα και το βοριαδάκι, είναι κάτι που με ηρεμεί. Ειδικά όταν μιλάμε για βόλτα στο ιστορικό κέντρο. Γεμίζει το μάτι σου ομορφιά. Αν τύχει και συμπέσεις και με κανέναν φίλο και πιεις έναν καφέ ή τσιμπήσεις κάτι συνοδεία οίνου τότε λέω "είσαι τυχερός σήμερα". Ένα τέτοιο μεσημέρι, στη γωνία του δρόμου έπεσα πάνω στην Ζήνα. Φίλη διακόσια χρόνια αλλά με γάμους, γέννες και πανηγύρια είχαμε φτάσει να τα λέμε μόνο τηλεφωνικά σε γιορτές και γενέθλια.
Εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός της τυχαίας συνάντησης και πήγαμε για κρασάκι. Εκεί, ανάμεσα στα πολλά με τα οποία καταπιαστήκαμε, είπαμε και για θέατρο. Τότε έμαθα για το θεατρικό έργο "Η ζωή μιας γυναίκας" που όπως μου είπε η Ζήνα παίζεται μόνο στην Κάλυμνο και μόνο τους χειμερινούς μήνες κάθε χρόνο και μαζεύει θεατές από όλο τον κόσμο!!! Δεν θέλησε να μου πει λεπτομέρειες παρά μόνο ότι πρόκειται για ένα έργο που θα μου σημαδέψει την ζωή αν καταφέρω να πάω να το δω. Πραγματικά η περιέργειά μου ανέβηκε στο κατακόρυφο.
Το ίδιο βράδυ, έλεγα τα νέα του περίεργου θεατρικού της Καλύμνου στην Αφροδίτη, την καλή μου φίλη. Δεν ήταν στα καλύτερά της μιας και μόλις είχε στείλει στην μαμά του τον φίλο της. Πολλοί οι λόγοι και όχι της παρούσης στιγμής. Η Αφροδίτη μόλις άκουσε για το έργο αυτό μου είπε "θα πάμε το Σάββατο Κάλυμνο και λέω να καθίσουμε και δυο τρεις μερούλες ακόμη αν μπορείς και συ να πάρεις άδεια. Είναι ωραία τα νησιά το χειμώνα, σου δίνουν χώρο να σκεφτείς. Κλείσε θέση για το έργο και γω αεροπλάνο". Έτσι απλά.
Δυο μέρες μετά, ταξιδεύαμε για την Κάλυμνο. Δεν ξέρω πώς, εν μέσω τέτοιων ανέμων κατάφερε να το προσγειώσει αυτό το μικρό ελικοφόρο αυτός ο πιλότος της Ολυμπιακής αλλά ξέρω ότι χειροκροτήθηκε από όλους μας. Ήταν δώδεκα το μεσημέρι. Επτά άρχιζε το έργο. Βιαστήκαμε να πάμε στο ξενοδοχείο, να τσιμπήσουμε κάτι, να την πέσουμε λιγουλάκι και μετά στο θέατρο. Εκατό ευρώ ήταν το εισιτήριο, ναι καλά ακούτε. Και τα δώσαμε. Όπως είπε η Αφροδίτη, έχουμε δώσει τριαντάρια για να δούμε τόσες μπαρούφες και εδώ μιλάμε για το έργο που θα μας σημαδέψει τη ζωή!!
Η σκηνή ήταν μικρή. Σαν ένα δωμάτιο σπιτιού. Στον μαύρο τοίχο με λευκή κιμωλία έγραφε "Η ζωή μιας γυναίκας". Το κοινό ήμασταν όχι πάνω από τριάντα άτομα ο ένας πάνω στον άλλον καθισμένοι σε φτηνά σκαμπό. Τα φώτα σβήσανε και η γυναίκα βγήκε. Μας συστήθηκε και μας είπε ότι μαζί της θα ταξιδέψουμε στη ζωή της.
Δέκα λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, η γυναίκα μας είπε ότι θα πάμε στο χωράφι που την γέννησε η μαμά της, μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη. Πέρασε από μπροστά μας και είπε "ακολουθήστε με παρακαλώ". Κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας καθώς την βλέπαμε να βγαίνει από την αίθουσα. Μας έκανε και πάλι νόημα να την ακολουθήσουμε. Περπατήσαμε περίπου σαράντα λεπτά σε ένα ανηφορικό δρομάκι μέχρι που φτάσαμε σε ένα αμπέλι. Εκεί, δυο προβολείς άναψαν και κάτω από το δέντρο η γυναίκα μας είπε για την γέννησή της. Είδαμε την μαμά της και την μαία που την ξεγέννησαν. Ενδιαφέρον, είχα συγκλονιστεί δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως υπήρχε τέτοιου είδους θέατρο.
Μετά από λίγο η γυναίκα μας είπε να την ακολουθήσουμε, στο σπίτι που μεγάλωσε. Το κάναμε. Περπατήσαμε περίπου είκοσι λεπτά και φτάσαμε στο επόμενο σκηνικό. Η γυναίκα ήταν ψηλή, τα πόδια της είχαν μεγάλα ανοίγματα και δεν την προλαβαίναμε. Μια γυναίκα ηλικιωμένη έμεινε πίσω, η Αφροδίτη έψαχνε να πάρει τσιγάρα και γω άρχισα να αγχώνομαι να φτάσουμε στην ώρα μας γιατί καθυστερήσεις δεν μπορούσαν να υπάρξουν.
Μία ώρα μετά, η γυναίκα έφυγε από το σπίτι που μεγάλωσε και με μια ματιά μας διέταξε να την ακολουθήσουμε. Σχεδόν έτρεχε. Τρέχαμε και μεις. Έφτασε στο λιμάνι και μπήκε σε ένα μικρό καράβι. Κοιταχτήκαμε πάλι όλοι. Μπήκαμε. Οι επόμενες επτά ώρες ήταν μια κόλαση. Τεράστια κύματα, και κόσμος που ξέρναγε παντού. Φτάσαμε στη Ρόδο. Σώοι και ακολουθώντας τη γυναίκα φτάσαμε στο μαιευτήριο που ξεγέννησε τα παιδιά της, μετά πάλι πίσω στο καράβι και στη θαλασσοταραχή για να φτάσουμε και πάλι στην Κάλυμνο. Βρεγμένοι, νηστικοί, άυπνοι. Είχε από ώρα ξημερώσει και εν μέσω ανεμοθύελλας και καταιγίδας πήγαμε στο νεκτροταφείο που διαδραματίστηκε η σκηνή που έθαψε τον άντρα της, αμέσως μετά στο μεζεδοπωλείο που έκανε το τραπέζι του δεύτερου γάμου της και εκεί φάγαμε λίγο αλλά πριν καλά καλά τελειώσω το φαγητό μου καιγόταν το σπίτι της και έπρεπε όλοι να βοηθήσουμε στην κατάσβεσή του. Η γκαντεμιά ήταν ότι σταμάτησε η βροχή και εγώ με την Αφροδίτη κουβαλούσαμε κουβάδες με θαλασσινό νερό. Έσταζα από τον ιδρώτα ήμουνα λιώμα από την κούραση.
Την επόμενη σκηνή που ήταν στο αεροδρόμιο δεν την προλάβαμε από την αρχή μιας και δεν είχαμε αντοχή να περπατήσουμε γρήγορα και όταν φτάσαμε ήταν σε εξέλιξη ήδη. Η Αφροδίτη είχε αρχίσει να τσαντίζεται και εγώ να έχω το μόνιμο πια άγχος μη και χάσω κάτι σημαντικό... "θεέ μου, έλεγα μέσα μου, πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο";
Και τότε....χτύπησε το ξυπνητήρι. 06.47' Δεν το πίστευα, Χριστέ μου ήταν όνειρο. Ναι ήταν όνερο!!!!!!
σσ. βασισμένο σε αληθινό όνειρο
