მე აიდოლი შემიყვარდა {დასრულებული}

|1|

მე აიდოლი შემიყვარდა :1:

სუჰოს pov:
ჯანდაბა,ისევდაისევ ეს წყეული მაღვიძარა,მაგრამ დღევანდელ დღეს განსაკუთრებით ველოდი,რადგან დღეს კორეაში მივდივარ სასწავლებლად 1 წელი,ცოტა არ იყოს ვნერვიულობ,სულაც არ ვიცი რა სივრცეა,რა ხდება იქ? ენა კარგად ვიცი,2 წელია უკვე ვიცი,რომ კორეაში მივდივარ სასწავლებლად,ჩვენს ოჯახს აქვს ასეთი წესი,როდესაც ხდები ზრდასრული და ამთავრებ სკოლას,მიდიხარ საზღვარგარეთ ცოდნის მისაღებათ,მაგრამ არა იქ სადაც აარჩევს ოჯახი,არამედ იქ სადაც შენ აირჩევ,მე კორეა ავირჩიე,რადგან განათლებაც კარგია და ხელს გიწყობენ ყველაფერში.სულ გადამავიწყდა რომ ჩემი თავი გამეცნო, მე ჰვანგ სუჰო ვარ,New-york-ში ვცხოვრობ,ვარ 19 წლის,იდეაში 18 წლის ასაკში უნდა წავსულიყავი კორეაში,მაგრამ სამწუხარო ამბავი მოხდა ჩვენს ოჯახში,ჩემი პატარა ძამიკო დათა გარდაიცვალა,სულ რაღაც 6 წლის იყო,კიბო აღმოაჩნდა,შემდეგ გულის გადანერგვა დასჭირდა,მაგრამ დონორი ვერ ვიპოვეთ და მისი პატარა უსუსური გული გაჩერდა,მისი პატარა სხეული ახლა ცივ მიწაში წევს და ელოდება როდის მივა ვინმე,მოიწყინა დათამ მარტო,სანამ გავფრინდები აუცილებლად უნდა მოვინახულო,მას ყოველთვის ეშინოდა სიბნელის,ახლა კი მასთან სულ სიბნელეა,დათა არ გეშინია მანდ პატარავ? დღეს მოვალ და ახალ ამბებს მოგიყვები პატარავ.თვალებზე თბილი სითხე წამომივიდა,გაავანალიზე რომ ეს ცრემლები იყო,ახლა ტირილის დრო არ მაქვს,თანაც დათას სასაფლაოზე პირობა დავდე რომ არასდროს არ ვიტირებდი,ეს მისი ბოლო სურვილი იყო, მითხრა რომ ჩემს გამო ბევრს თუ იტირებ იცოდე რომ მოვკვდები სიზმარში აღარ გეწვევიო,მაგ დროს გულში რაღაც ჩამწყდა,ეს პატარა არსებაც კი ხვდებოდა რომ ის მალევე გამოემშვიდობებოდა სიცოცხლეს,მოკლედ.. აღარ მინდა ამ თემაზე საუბარი,მე დღეს კორეაში მივფრინავ,რის გამოც უნდა მოვემზადო.გადმოვალაგე ჩემი ბარგი და ჩავდე ჩემი ყველა ის ნივთი რომელიც მჭირდებოდა,