ကဝေမဒီလေး

အခန်း ၆ မှ ၁၀ ထိ။

 

*ဇာတ်ညွှန်းကို ဒီလိုအသုံးမကျအောင် ရေးထားတာတောင် အိပ်ရဲသေးတယ်လား။*

 

“ရှောင်ပေ ထတော့။ဘော့စ်ရောက်နေပြီ။”

ပေဖန်း၏နောက်တွင် ထိုင်နေသော ရှန်ကျွင်းယီသည် အိပ်ပျော်နေသော ပေဖန်းကို တိတ်တဆိတ် ဘောပင်ဖြင့် ထိုးနှိုးသော်လည်း မနိုးပေ။သူသည် မျက်နှာမည်းဖြင့် လာနေသော ကျိလန်ကိုသာ ကူကယ်မဲ့စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။ ကျိလန်မှာ စိတ်ပျက်နေသောအမူအရာဖြင့် ပေဖန်ဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။

 

ကျိလန်က သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ဇာတ်ညွှန်းများကို လွှင့်ပစ်တော့မည့်အချိန်တွင် သူ့မျက်လုံးတွေ ဝေဝါးသွားပြီး ပေဖန်း၏အိမ်က သူ့စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာလေသည်။

 

“ငါ့အသည်းကို မစားနဲ့။ငါ့အသည်းကို မစားပါနဲ့...”

 

အိပ်မက်ထဲမှာ ပေဖန်းသည်  ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဗလာနှင့် သွေးများပြည့်နေသော ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေလေသည်။အနက်ရောင်အရိပ်ဖြင့် မျက်နှာအသွင်အပြင်ကို သေသေချာချာ မမြင်ရသော လူတစ်ယောက်သည်  ခွဲစိတ်ခန်းသုံးဓားကိုကိုင်ကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လှီး၍ဖွင့်နေလေသည်။ပေဖန်းသည် နိုးနေသော်လည်း မလှုပ်ရှားနိုင်သော်လည်း သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်ရှားလို့မရပေ။ထိုအရိပ်က သူ၏ခန္ဓာကိုယ်အား ဓားတစ်ချောင်းဖြင့် လှီးဖြတ်နေသည်ကို ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ကြည့်နေရုံပင်တတ်နိုင်လေသည်။

 

“နာတယ်။။အရမ်းနာတယ်။”

 

ကျိလန် မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ပြီး ပြန်ဖွင့်လိုက်တော့ အိမ်မက်ထဲကနေ ထွက်လာခဲ့ပြီးပြီဖြစ်သည်။စားပွဲပေါ်တွင် လှဲနေသော ပေဖန်ကို ကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်လေသည်။

ပေဖန်းသည် သူ့အိမ်မက်ထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်နှာတွင် ချွေးစေးများထွက်နေပြီး အမူအရာမှာလည်း မဲ့ရွဲ့နေလေသည်။

 

“ရှောင်ပေ..ရှောင်ပေ!!!”

ရှန်ကျွင်းယီသည် ပေဖန်းမနိုးသေးသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အား ထိလိုက်ကာ အရဲစွန့်ပြီး ပေဖန်း၏နောက်ကျောကို နှစ်ကြိမ် ပုတ်လိုက်သည်။