ភូមិគ្រឹះផ្កាយក្រហមរបស់សាតានទាំង7[ចប់]

ភាគទី05

#Hot part 🔞

  ជិត1ម៉ោងហេីយនៅតែមិនឃេីញមេលីនាងចេញពីបន្ទប់ទឹកទៀត ជុងហ្គុកដែលអង្គុយចាំលេីគ្រែក៏សម្រេចចិត្តទៅឈរមុខបន្ទប់ទឹកស្រែកសួរនាង
<មេលីនាងងូតហេីយឬនៅ>
<មេលីនាងកេីតអីឬអត់ឆ្លេីយមក>
<មេលី >
គ្រាំង !!!
ជុងហ្គុកមិនលឺនាងឆ្លេីយទប់ចិត្តបារម្ភមិនបាន ក៏ប្រេីជេីងរន្ទះធាក់ទ្វាទម្លុះចូលតែម្ដង
< អ្ហាយ!!លោកចូលមកធ្វេីអី> មេលីដែលសង្ងំនៅខាងក្្នុងឃេីញគេសម្រុកចូលមកភ្លាមៗនាងភ័យឡេីងញ័រមាត់ឯដៃក៏លេីកមកបាត់បាំងសាច់ទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ដែលលាក់ក្រោមឯកសណ្ឋានពណ៌សដែលសេីមនោះ
<មិចក៏នាងមិនឆ្លេីយ ដឹងទេថាយេីងបារម្ភពីនាងខ្លាំងពិនណា> ជុងហ្គុកស្ទុះទៅអោបរាងតូច ដោយការព្រួយបារម្ភនឹងខ្វាយខ្វល់ពីនាងជាខ្លាំង គេមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីទិដ្ឋភាពក្ដៅគគុករបស់នាងតូចឡេីយ
< គឺខ្ញុំ > មេលីដែលត្រូវគេចាប់អោប ពេលនេះនាងអៀនធ្វេីខ្លួនមិនត្រូវ មិនដឹងឆ្លេីយយ៉ាងមិចទេមានតែសុំឲគេព្រលែងនាងសិន
<លេងខ្ញុំទៅ>
<ហេតុអី>ជុងហ្គុកនៅតែអោបនាងមិនព្រមលេង
< ខ្ញុំភ្លេចយកកន្សែងមក>
គ្រាន់តែលឺបែបនោះជុងហ្គុកក៏រុញខ្លួនមេលីឲឃ្លាតពីទ្រូងបន្តិចដេីម្បីស្រួលគយគន់ រាងកាយក្រោមតំណក់ទឹក
ដេីមទ្រូងខ្ចីញេញបញ្ចេញតាមរយះអាវពណ៌សរមេីលទៅដុតអារម្មណ៍ធ្វេីកែវភ្នែកមួយគូរនេះមេីលមិនហ៊ានដកភ្នែក
<មេលីនាងស្អាតណាស់> ពាក្យសរសេីរក៏របូតចេញពីមាត់ជុងហ្គុក ធ្វេីឲម្ចាស់រាងកាយអៀនចង់ជ្រែកដី
<កុំមេីលខ្្ញុំលោកជាសុភាពបុរសដែរទេ ?>មេលីរហ័សបែរខ្នងដាក់គេ ម្រាមដៃស្រឡូនខំបិតបាំងដេីមទ្រូងកុំឲគេឃេីញ នាងភ័យណាស់មិនធ្លាប់ជួបស្ថានភាពគួរឲពុះកញ្រ្ជោលបែបនេះពីមុនមកទេ
<សុំទោស តែយេីងមិនមែនសុភាពបុរសទេ> ជុងហ្គុកសម្លឹង
មេីលនាងពីក្រោយតាំងពីក្បាលដល់ចុងជេីង ហេីយក៏ចូលទៅអោបចង្កេះនាងគេនិយាយខ្សឹមៗតាមជេីងធ្មេញ ថែមទាំងប្រេីអណ្ដាតលិតទងត្រចៀកនាងធ្វេីឲនាងតូចចាប់ផ្ដេីមញ័រ ក្តៅភាយៗ
<ជុងហ្គុកលោកចង់ធ្វេីអី លេងខ្ញុំទៅ> មេលីនិយាយទាំងបិតភ្នែក មានអារម្មណ៍ថាត្រជាក់ចុងដៃចុងជេីងយ៉ាងមិចទេ
< យេីងដឹងថានាងចាប់អារម្មណ៍យេីង>ជុងហ្គុកបន្តសកម្មភាព ថែមទាំងនិយាយចំៗ
<លោកយល់ច្រឡំហេីយ> មេលីនាងនៅតែប្រកែកមិនព្រមទទួលស្គាល់
<ពិតមែនហេ៎នាងមិនស្រឡាញ់យេីងទេមែនទេ> ជុងហ្គុកសេីចហេីយសួរនាងបន្ត
< ចាស> នាងចេះតែឆ្លេីយឲរួចពីមាត់ក្រែងគេចិត្តល្អដោះលែងនាងតែគេបែរជាចាប់បង្វែរខ្លួននាងមកឈរតទល់បាញ់ភ្នែកដាក់នាងដូចជាកំពុងខឹង
<មេលី!!>
<ដោះលែងខ្ញុំទៅ > មេលីនៅតែសុំឲគេដោះលែងទាំងដែលការពិតនាងចង់នៅជិតចង់ឲគេអោបនាងបែបនេះរហូត
តែនាងធ្វេីមិនបាន ដោយសារនាងមិនត្រូវជាអ្វីនឹងគេបន្តិចផង
<យេីងស្រឡាញ់នាង > ជុងហ្គុកសម្លឹងមុខនាងចំៗហេីយក៏សារភាពពាក្យស្រឡាញ់ចេញពីចិត្ត មែនហេីយគេជាសេដ្ឋីប្រាក់លាន មានម្ដងណាដែលគេសារភាពថាស្រឡាញ់មនុស្សស្រី? គ្មានទេ មានតែស្រីកំដរដែលគេសុីហេីយក៏ទាត់ចោល តែស្រីម្នាក់ដែលឈរនៅចំពោះមុខគេពេលនេះជាស្រីដែលគេហ៊ាននិយាយថា
ស្រឡាញ់ហេីយក៏ស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ
     មេលីនាងគាំងទ្រឹងសឹងតែមិនជឿនឹងត្រចៀក គេប្រាប់ថាស្រឡាញ់នាង ពិតឬអត់ ?មិនមែនគ្រាន់តែចង់ល្បួងយកខ្លួននាងទេមែនទេ?
<ជុងហ្គុកលោកនិយាយថាមិច>
< អុឹម! ជុប> ជុងហ្គុកមិនតបតែក៏ចាប់បឺតមាត់នាងជំនួសបញ្ជាក់ថានាងស្ដាប់មិនខុសទេ ចំណែកមេលីក៏មិនបានប្រកែកថែមទាំងហេីបមាត់ឲអណ្តាតក្ដៅស្រួយលូកលាន់ក្នុងក្រអូបមាត់នាងតាមចិត្ត ជុងហ្គុកកាន់តែជក់ចិត្តនឹងរសជាតិស្នេហ៍ស្របពេលដែលមេលីនាងជិតអស់ខ្យល់ដូចគ្នា
ទេីបត្រូវបង្ខំចិត្តដកឃ្លាបន្តិចឲនាងបានដកដង្ហេីមស្រួល
<មេលីយេីងស្រឡាញ់នាង>ជុងហ្គុកនិយាយដោយសំឡេងញ័រព្រួសខ្យល់ដង្ហេីមក្ដៅគគុកព្រោះការថេីបដ៏រោលរាលមុននេះ គេចាប់ក្រសោបក្បាលនាង អោនមុខមករកនាង ថ្ងាស់ទល់ថ្ងាស់ច្រមុះទល់ច្រមុះ បបូរមាត់ស្ទេីរតែប៉ះគ្នាទៅហេីយ
<ជុងហ្គុក អឹម! >នាងតូចទន់ខ្លួនស្តូកខួរក្បាលគិតអីលែងចេញ នាងបានត្រឹមតែឈរបេីកភ្នែករឹមៗហៅឈ្មោះគេ តែក៏ត្រូវគេចាប់មកបឺតជញ្ជក់សារជាថ្មី
លេីកនេះភ្លេីងស្នេហ៍កាន់តែក្ដៅគគុក ជុងហ្គុកថេីបពង្វក់នាងរហូតបណ្ដេីរ
មកដល់ឡាបូលាងមុខ
   ដៃសុទ្ធតែសាច់ដុំចាប់លេីកនាងដាក់លេីនោះទាំងមាត់មិនរបេះពីគ្នា
< អ្ហាស!!ជុងហ្គុក> សំឡេងរបស់មេលីទៅជាញ័តតាត់នាងបិតភ្នែក លេីកដៃតោងករគេជាប់ខណះដែលជុងហ្គុកកំពុងឈ្មុសឈ្មុលលេីកញ្ចឹងករនាងរហូតបន្សល់ស្នាមស្នេហ៍ជាច្រេីននៅលេីនោះ
< ក្រអូបណាស់មេលីអូនក្រអូបខ្លាំងណាស់> ជុងហ្គុកងេីបមកញញឹមដាក់នាងដោយការពេញចិត្ត សាច់នាងទន់ថែមទាំងក្រអូបខ្លាំងទៀត ទាក់ចិត្តគេសម្បេីមណាស់
< លោក!> មេលីយកដៃទប់ទ្រូងគេបន្តិចហេីយគេចមុខចេញហៅគេដោយសំឡេងខ្សាវៗ
<បាទ> គេឆ្លេីយយ៉ាងពិរោះដាក់នាង
<បានហេីយ> នាងចង់ឲគេបញ្ឃប់ព្រោះតែនាងអៀនផងភ័យផងថែមទាំងគ្មានបទពិសោធន៍ទៀតខ្លាចថាធ្វេីឲគេទាស់ចិត្ត
<ទេ> ពេលលឺនាងហាមបែបនោះជុងហ្គុកឆ្លេីយបដិសេធភ្លាម គេលូកដៃទៅឈ្លីស្រទាប់ផ្ការបស់នាងហេីយរុកម្រាមដៃចូលមួយទំហឹង
<អ្ហាក! ឈឺហឹកៗ> មេលីញោចជេីងខ្ចប់ចូលគ្នានាងឈឺឡេីងហូរទឹកភ្នែក
<មកពីលីអូអូននឹងហេីយបេីដោះចេញវាលែងឈឺហេីយ> ជុងហ្គុកនិយាយ
ហេីយក៏ចាប់សម្រាតខោក្នុងនាងម្ដងបន្តិចៗឯដៃម្ខាងទៀតលូកចូលក្នុងអាវនាងបានពាក់កណ្ដាលបាត់ទៅហេីយ
(រហ័សរហួនណាស់ប្រូហ្គុក)
<អត់ទេជុងហ្គុក អ្ហាស> ទម្រាំតែដឹងខ្លួនហួសពេលទៅហេីយទោះខំហាមយ៉ាងណាក៏មិនឈ្នះដែរ
< អុឹម!ធំណាស់> ជុងហ្គុកចាប់ច្របាច់ដោះនាងពេញៗដៃថែមទាំងលេបច្របាក់វាចូលមាត់បឺតលឺសូរជីបៗឯដៃក៏រុករានផ្នែកខាងក្រោមនាងមិនឈប់ដូចគ្នា
<អ្ហាស!ហឹកៗ កុំអី...ស្រាវណាស់> មេលីបិតភ្នែកស្រែកថ្ងូរឡេីងគ្រលួចនាងធ្វេីខ្លួនមិនត្រូវទេ វាស្រាវស្រេីបដល់ថ្នាក់ចង់យំ
< ផ្អែមណាស់ វាជារបស់បងតែម្នាក់គត់> ជុងហ្គុកលិតដោះនាងបណ្ដេីរ
សម្លឹងមុខនាងបណ្ដេីរធ្វេីឲនាងក្ដៅមុខភាយៗនាងហាមខ្លួនឯងតទៅទៀតលែងបានហេីយ
<អ្ហាសៗជុងហ្គុក..អាក..អណ្ដាតបង!កុំអីហឹកៗ> មេលីយកដៃជ្រោងសក់ក្បាលរបស់ជុងហ្គុកងេីយករស្រែកថ្ងូរស្រួលពេញទំហឹងពេលបានរាងក្រាស់នែបនិត្យដេីមទ្រូងនាងខ្លាំងៗបែបនេះ
< មេលី! >
<ចា...ចាស> កំពុងស្លុងអារម្មណ៍ស្រាប់តែលឺជុងហ្គុកហៅមេលីនាងឆ្លេីយទាំងមីងមុាំង
<យប់នេះអូនជារបស់បង > គេញាក់ចញ្ចេីមថេីបបបូរមាត់នាងបន្តិចហេីយក៏ប្រាប់នាងពីគោលបំណង
< ហុឹម>មេលីអោនមុខចុះនាងងក់ក្បាលទាំងមុខក្រហមដូចផ្លែម្ទេស
< ក្មេងឆ្លាត> ជុងហ្គុកសេីចពេញចិត្តនឹងរឹកពារអឹមអៀនរបស់នាង
គេសម្រូតខ្លួនចុះក្រោមចាប់កន្ធែកជេីងនាងចេញពីគ្នា បង្ហាញឲឃេីញស្រទាប់ផ្កានិងទឹកលំអងគួរឲចង់ក្រេបជញ្ជក់
<អ្ហាស! តិចៗអូនឈឺ> មេលីស្រែករំអួយខំយកដៃទៅបិតតែត្រូវជុងហ្គុកគ្រវាស់ចេញ
<វ៉ាវ! មេលីបងទ្រាំមិនចាត់ការអូនមិនបានទេ អុឹម> អណ្ដាតមាន
សំណេីមអោនទៅផ្ដោះផ្ដងនឹងទឹកលំអង ក្របយករសនៃផ្កាក្រពុំស្រស់មិនចេះជិនណាយ
<អ្ហាស!អឹសជុងហ្គុក...អ្ហាស> នាងតូចស្រែកថ្ងូរហៅឈ្មោះគេមិនដាច់ពីមាត់ នាងស្រាវឡេីងរមួលខ្លួនទៅហេីយខំហែកជេីងធំៗឲគេបានវាយលុកកាន់តែងាយស្រួល ចំណែកអ្នកខាងក្រោមកាន់តែបានចិត្ត គេលិតផងជញ្ជក់ផងលឺសូរជីបៗ
<អ្ហាសៗជុងហ្គុកលិតកន្លែងនឹងហេីយអូនស្រួល.អួយ ឈឺៗ.> នាងស្រែកផងច្របាច់ដោះខ្លួនឯងផងគ្រាន់តែចាប់
ផ្ដេីមនាងស្ទេីរតែឆ្គួតទៅហេីយ
< ត្រៀមណាអូនសម្លាញ់ធានាថាអូនស្រួលជាងមុននេះទៅទៀត> រាងក្រាស់ងេីបចេញពីស្រទាប់កុលាបហេីយក៏ស៊កម្រាមដៃមួយចូលទៅ
< អ្ហាក!ជុង....ហ្គុកហឹកៗអូនឈឺដកចេញទៅ> មេលីស្រាប់តែហូរទឹកភ្នែកច្រោកៗព្រោះតែនាងមិនធ្លាប់ទេីបឈឺខ្លាំង ជុងហ្គុកឃេីញនាងយំបែបនេះគេក៏អោនទៅថេីបមាត់និងថ្ពាល់នាងទុកជាការសុំទោស
< បន្តិចទៀតអូននឹងស្រួលហេីយកុំយំ>
<ចាស> ដោយមិនចង់ឲគេទាស់ចិត្ត
មេលីក៏សុខចិត្តស្របតាមទោះការពិតនាងឈឺឡេីងក្រហាយស្បែក
សន្ធឹកដៃរុករានគ្មានប្រណីក្នុងច្រកទ្វាស្នេហ៍ធ្វេីឲទឹកលំអងហូរខ្ទាត់ចេញបែកទឹកជ្រិចៗ
<អ្ហាសៗៗជុងហ្គុក..អូនចេញឥឡូវនេះហេីយ> នាងតូចហែកជេីងកាន់តែធំស្រែកថ្ងូរពេញបន្ទប់ទឹកព្រោះតែនាងជិតដល់គោលដៅ
< សឺត! បញ្ចេញវាមកអូនសម្លាញ់>
< អ្ហាស អឹស អ្ហាក..ជុងហ្គុកៗអ្ហាស!!!> មេលីនាងស្រែកដង្ហក់ដាច់ៗ កន្ត្រាក់ស្រទាប់ស្នេហ៍ខ្លាំងៗបញ្ចេញទឹកកាមសរក្បុសមកពេញដៃរបស់គេ
<ចេញទឹកច្រេីនណាស់>
< .ហុឹមៗ ជុងហ្គុកបានហេីយខ្ញុំហត់ណាស់> នាងអង្គុយរកដង្ហេីមមិនបានប៉ុន្មានផងក៏ត្រូវជុងហ្គុកលេីកបីចេញពីបន្ទប់ទឹកទៅដាក់លេីគ្រែឃីងសាយរបស់គេ ហេីយក៏ទ្រោបពីលេីនាងភ្លាមៗ
< អុឹមៗ> ជុងហ្គុកលិតតាំងពីកញ្ចឹងករមកដល់ដេីមទ្រូងបៅដោះបឺតបៀមឡេីងស្លេកទេីបអូសអណ្ដាតកាត់ពោះរាបស្ទេីររបស់នាងមករកតំបន់ពិសេស
រាងក្រាស់ថេីបលិតគល់ភ្លៅរបស់នាងពីម្ខាងទៅម្ខាងទាល់តែនាងស្រាវពេីងទ្រូងមករកគេ
<អឹមៗជុបៗ> ជុងហ្គុកងេីបទៅលេបច្របាក់ដោះដែលហុចទៅមកៗដោយសារការស្រាវស្រេីបរបស់នាងតូចដែលដេករមួលដោយសារត្រូវភ្លេីងស្នេហ៍ដុតរោលរាល
< ជុងហ្គុក អូនទ្រាំមិនបានទេឆាប់ធ្វេីវាទៅ> មេលីមុខឡេីងក្រហមពេលនេះនាងត្រូវការគេណាស់នាងចង់ឲរបស់នោះចូលក្នុងខ្លួននាងហេីយធ្វេីចលនាខ្លាំងៗ
< បានអូនសម្លាញ់> រាងក្រាស់ញញឹមដកមាត់ចេញពីដេីមទ្រូងត្រលុកទ្រលន់ហេីយក៏ចាត់ការសម្លៀកបំពាក់លេីខ្លួនគ្រវាត់ចោលទៅក្រោមគ្រែអស់ 
   រាងកាយមាំមួនរបស់ជុងហ្គុងបង្ហាញនៅចំពោះមុខរបស់មេលី ស្នាមសាក់តាំងពីស្មាចុះមកដល់ចុងម្រាមដៃកាន់តែមេីលកាន់តែហត កាន់តែសង្ហា ខាបព្រលឹងនឹងបេះដូងមេលីឲកាន់តែឈ្លក់វង្វេង នាងតូចធ្វេីភ្នែកម៉ក់ៗហៅឈ្មោះគេ
< ជុងហ្គុក>
<បាទ>
នាងលូកដៃទៅប៉ះសាច់ដុំពោះរបស់គេបន្តិចហេីយមេីលមុខគេមុននឹងនិយាយឡេីង
<បងសង្ហាណាស់>
<ជុបៗ > ជុងហ្គុកញញឹមពេញចិត្តហេីយក៏អោនទៅថេីបមាត់នាងបន្តិច
< បងនឹងឲអូនស្រួលពេញមួយយប់> គេងេីបចេញពីនាងហេីយលូកដៃទៅរូតខោបញ្ចេញកូននាគរបស់គេដែលកំពុងតែខឹងចង់ហៀសំបោរនោះយកទៅជ្រល៎លេីស្រទាប់កុលាបរបស់នាងឡេីងក្ដៅងំ
<អ្ហាសៗ ជុងហ្គុកអូនត្រូវការបង >
<សឺត! បងទ្រាំលេងបានហេីយ > ជុងហ្គុកខាំធ្មេញចាប់កាន់កូនប្រុសដោតចូលក្នុងកុលាបក្រហមដែលហូរទឹកកក្លាក់នោះម្ដងបន្តិចៗ
<អ្ហាក..ជុង...អូនឈឺណាស់ ហ្ហឹកៗ> មេលីនាងងេីបមកអោបករគេយំ សសឹក នាងឈឺពិតមែន ជាលេីកដំបូងរបស់នាង
< មេលី សម្រួលអារម្មណ៍បន្តិចទៅ ទ្រាំបន្តិចណាក្មេងឆ្លាត>
< ហឹក..ជុងហ្គុកអូនឈឺ> នាងនៅតែយំប្រាប់ថាឈឺ ជុងហ្គុកក៏អាណិតនាងដូចគ្នាតែភ្លេីងប្រាថ្នាវាខ្លាំងមិនអាចរលត់បានដោយងាយទេ គេអោនទៅថេីបថ្ងាស់និងថ្ពាល់របស់នាងដេីម្បីលួងលោម
< ជុបៗ បន្តិចទៀតលែងអីហេីយ> ជុងហ្គុកមេីលនាងដោយការយល់ចិត្តហេីយក៏ធ្វេីវាថ្នមៗសន្សឹមៗមិនហ៊ាន
កម្រេីកខ្លាំងៗព្រោះខ្លាចនាងឈឺ
< អ្ហាស! >
ផ្លុច! (បន្លំៗដោតយកម៉ង)
< អ្ហាយ! ហឹកៗ..ជុងហ្គុកហុឹកៗចេញទៅ ឈឺណាស់> គ្រាន់តែនាគចូលដល់បាតល្អងនាងតូចស្រែកយំយៃ នាងឈឺដូចគេចាប់ហែកសាច់ មេលីលេីកដៃវាយទ្រូងរបស់ជុងហ្គុកលឺសូរឌឹបៗថែមទាំងស្រែកដេញគេឲចេញទៀត
< បងសុំទោស តែបងឈប់មិនបានពិតមែន>
<ហឹកៗ លោកចិត្តអាក្រក់ណាស់ ខ្ញុំឈឺ>  មេលីយំពេបមាត់ពេកករដាក់គេនាងឈឺពិតមែន ថែមទាំងក្រហាយខ្លាំងទៀត
ជុងហ្គុកយកដៃអង្អែលក្បាលនាងតិចៗ អោនទៅថេីបសក់នាង រំកិលមាត់មករកបបូរមាត់សុីជម្ពូរហេីយក៏បឺតជញ្ជក់វាម្ដងទៀត អណ្ដាតទន់មានសំណេីមធ្វេីឲនាងត្រូវលិចលង់ម្ដងទៀតភ្លេចអស់ការឈឺចាប់ដែលនៅចន្លោះភ្លៅ ជុងហ្គុកនៅតែបន្តបឺតជញ្ជក់កេវអណ្ដាតចុះឡេីងៗពេញក្រអូមមាត់តូចច្រមិចៗ ឯចង្កេះក៏ចេះតែធ្វេីចលនាមួយៗយឺតៗដេីម្បីឲនាងសាុំនឹងកូនប្រុសរបស់គេ ហេីយវាក៏បានផលមែន មេលីលេីកដៃតោងករគេសារជាថ្មី ជេីងក៏គៀបនឹងចង្កេះរបស់គេជាប់ អំណោយផលឲរាងក្រាស់បុកចូលបានងាយស្រួល
<អ្ហាស"..តិចៗបានទេ>
<ប្រាកដជាបានអូនសម្លាញ់> ជុងហ្គុកសុខចិត្តធ្វេីមួយៗថ្នមៗដេីម្បីកុំឲនាងឈឺខ្លាំងពេក បេីតាមចិត្តក្ដៅគេចង់តែចាប់បុកមួយទំហឹងៗទេ
<អ្ហាសៗ..អឹស.ស្រួលណាស់.ជុងអូនស្រួល> នាងតូចចាប់ផ្ដេីមមានអារម្មណ៍ថាស្រួល របស់ណែនៗនៅក្នុងកូលាបរបស់នាងកំពុងកម្រេីកតិចៗយឺតៗធ្វេីឲនាងមានក្ដីសុខបំផុត
< សឺត អ្ហាតឹងណាស់មេលី>
<លឿនជាងនេះបានទេអូនស្រួលណាស់>
<បានអូនសម្លាញ់> ជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់បន្ថែមល្បឿនតាមការសុំរបស់នាង
ផ្លាប់ៗៗៗៗ
<អ្ហាស ស្រួលណាស់> រាងក្រាស់ចាប់កាន់ចង្កេះមួយក្ដាប់របស់នាងតូចហេីយសុទ្ធចូលមួយរយៗ
<អឹស..អ្ហាស!ជុងហ្គុកៗ..ហឹកៗអាសឈឺកុំលឿនពេក>
<យឺតមិនបានទេអូនសម្លាញ់>
< អ្ហាៗ...អឹស..> មេលីនាងស្រែកចង់ស្អកករទៅហេីយ កាន់តែយូរកាន់តែស្រួល
<អឹសបងបុកអូនបែបនេះស្រួលទេ>
<អ្ហាសៗ..អឹក..ស្រួល អូនស្រួលណាស់..តែអូនចង់ចេញនោមហេីយអ្ហាៗ..>
លឺបែបនេះរាងក្រាស់កាន់តែមានកម្លាំងប្រឹងបុកចូលមួយទំហឹងៗឡេីងញ័រក្បាលឯនាងតូចក៏ដេកលេីកជេីងបេីកដៃឲគេរុករានបានតាមចិត្ត
ពីមួយក្បាច់ទៅមួយក្បាច់ជុងហ្គុកនាំនាងឡេីងឋានសួរគ៌មិនដឹងជាប៉ុន្មានរយជាន់ គេលេងនាងមិនចេះអស់ក្បាច់ នាងតូចបានត្រឹមតែដេកបាញ់ទឹកនឹងស្រែកថ្ងូរទាល់តែអស់ខ្យល់ដេកលេីទ្រូងរបស់សាតានកំណាចដែលសុីនាងមិនដកមាត់
< ជុងហ្គុកៗ រុកឲខ្លាំងមកអូនស្រួល >
<ផ្លាប់ៗៗ>
< ទុកឲកូនប្រុសបងបុកអូនវិញ> 
< អឹស..អ្ហាសៗ ធ្វេីជាអ្នកស្រីចន របស់ភូមិគ្រឹះផ្កាយក្រហមបានទេ>
< ជុងហ្គុកគឺខ្ញុំ អ្ហាស!កុំខ្លាំងពេកអួយ>គ្រាន់តែនាងប្រេីសព្វនាមខុសគេក៏សុតពីក្រោមភ្លាម
<អ្នកណាឲអូននិយាយខ្ញុំ>
<អូន..អូនគ្រាន់តែជាស្រីធម្មតាគ្មានអ្វីប្រៀបនឹងវង្សត្រកូលបងបានទេ > មេលីទម្លាក់ទឹកមុខចុះតែដៃនៅកាន់ស្មាគេដដែល
< មិនធម្មតាទេបេីស្រីធម្មតាមិនមែនមកអង្គុយអុកលេីបងទេ>
< លោកជាអ្នកឲខ្្ញុំអង្គុយ..ខ្ញុំចុះវិញក៏បាន> មេលីធ្វេីជាអន់ចិត្តចង់ងេីបចេញពីគេតែត្រូវគេចាប់មកវិញ
<អូនជាក្មេងពូកែងក់មែនទេបុកឲបាត់ងក់ល្អទេ ផ្លាប់>
< អ្ហាសៗជុងហ្គុក.អឹសៗតិចៗអូនឈឺ >
ពួកគេនាំគ្នាជិះសេះរហូតដល់ទាបភ្លឺ ទាល់តែនាងតូចសន្លប់ស្តូកទេីបព្រមឈប់
< ជុបៗ មេលី ក្មេងពូកែងក់ > ជុងហ្គុកអោនថេីបថ្ងាស់នាងបន្តិចមុននិងទាញយកមកអោបជាប់នឹងដេីមទ្រូងហាក់បីដូចជាតោកំណាចកំពុងហួងហែងចំណីមិនប្រាប់ក៏ដឹងថាគេស្រឡាញ់នាងខ្លាំងប៉ុនណា។