Lifi bacağımın arkasında biraz daha gezdirdim. Yumuşak sünger dokunduğunda bile etimin üzerindeki yangını hissediyordum. "Damgaladı sanki beni!" Etimin üzerinde çoktan mora dönmeye başlamış kızarıklığın üzerindeki köpükler kaybolduğunda duş jelimi tekrar lifin üzerine döktüm. Sanki üzerime dökülmüş boyayı çıkaracaktım. "Aptal!" Dişlerimin arasından tekrar ona atarlandığımda arkamı dönmeye çalışarak kalçama baktım. Aynı izler orada da vardı. Kaç gün geçmişti bilmiyordum. Muhtemelen beş gündür oradaydılar. Ben ise ne zaman duşa girsem ona sövmeyi ihmal etmiyordum. "Geri zekalı ya!" dedim, bir yandan da arkama bakmaya çalışıyordum. Kalçamı avuçladığı yerde utanmasa elinin izini çıkaracaktı. "Salak!"
Yüzümde beliren sırıtışı çabucak sildim. Artık ona söylenmemem gerektiğini kendime hatırlatıp dursam da dudaklarımdan dökülüveriyordu. "Mühürlemiş!"
"Dayanamazsın,"
"Dayanmak isteyen kim,"
Susturmak istiyordum zihnimi. Günlerdir o konuşuyordu. Bazen canımı acıtıyordu bazen de beni şehvetlendiriyordu. Çoğu zaman öfkelendiriyordu. Karakterlerimi duymak istiyordum, kendi sesimi dinlemek istiyordum ama o hırıltılı sesi her şeyi bastırabiliyordu.
Nasılsın diye sormayın. Karışığım.
"Senin tek bir gülüşüne bile herkesi yakmaya hazırdım. Keşke ne gülüşünü görseydim ne de hazır hissetseydim."
Korkuyordum ama neyden korktuğumu bile anlayamıyordum. Kaybetme korkusu mu bu?
Bundan uzun zamandır korkuyordum ki.
Belki de kaybettim. Belki önceden sadece düşüncelerimde olan bir korkuydu, artık yaşıyordum...
Karışığım işte.
Düzensizliğimde kurduğum düzen bozulmuştu. Şimdi sadece ben dağıtmıyorum.
Beni bile dağıtıyorlar.
O. Beni dağıtıyor.
Bunu öngöremedim işte.
Lifimi kenara astıktan sonra suyun altında öylece dikilmeye başladım. Su köpükleri bedenimden uzaklaştırırken üzerimdeki kötü enerjiyi de uzaklaştırmasını diliyordum.
Su ve ateş.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
