İnanamıyorum Kaan geldi ve yine harika bir zamanlama yaptı.Uysal gelen gürültüyle arkasını döndü.ve dönmesiyle yüzüne bir yumruk yemesi bir oldu.Uysal yere düştüğünde Kaan üstüne çıkarak ardı arkası kesilmeyen yumruklar atmaya başladı.Artık dayanamadım güçsüz ve ağlamaklı bir sesle
"Kağan"
Dedim Kaan bütün dikkatini bana verdi ve yerde baygın bir şekilde yatan Uysal'ı bırakıp yanıma geldi.Hemen bana sarıldı ama karşılık vermedim.Geri çekildi ve yüzümü avuçlarının içine aldı.
"Birtanem iyi misin?"
"Söylediklerin doğrumuydu?"
"Miram canım hadi gidelim sana her şeyi anlatıcam ama önce biraz dinlen"
"Kaan ben hiç bir yere gitmiyorum söyle"
"Mira lütfen gidelim her şeyi anlatıcam"
Dedi daha fazla ısrar etmedim ve kollarımı boynuna sardım.Hemen beni kucağına aldı bende kafamı omzuna yaslayarak hasret kaldığım kokuyla buluştum.Beni arabaya bindirdi ve eve geldik.Yine kucağına alarak odaya çıkardı ve beni yatağa yatırdı.Daha sonra ise kendisi yattı.
"Kaan bana her şeyi anlat"
"Tamam ama sözümü kesmeden dinle"
"Tamam"
"Öncelikle kaçırıldığın dakika seni aramaya başladım.Bunu Uysal'ın yaptığını biliyordum.O yüzden Uysal'ın mekanlarına bakmaya başladım son mekana geldiğimizde bana telefon etti.Ve bir fotoğraf gönderdi.Fotoğrafta sen onun önünde sadece iç çamaşırlarınlaydın.Yani önünde yatıyordun.Resmi gördüğüm an çıldırdım.Daha sonra yine arayıp senden ayrılmam gerektiğini yapmazsam da sana tecavüz edeceğini söyledi Mira.Mecburdum.Üzgünüm"
Dedi ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Kollarımı boynuna doladım.Oda bana sarıldı.Daha sonra ayrılarak dudaklarımı öpmeye başladı.Ayrıldığında
"Seni çok özledim"
"Bende seni"
Dedim ve uykuya daldık.
****
Uysal'dan
Şuan Mira tam karşımda savunmasız yatıyor.Ve benim ona tecavüz etmem Kaan'ı yok edicek.Bende amacıma ulaşıcam.Ben tam başlayacakken kapı hızla ittirildi ve dönmemle yüzüme bir yumruk yemem bir oldu.Yere düştüm ve Kaan üstüme çıkarak yüzüme yumruklarını geçirmeye başladı.bir süre sonra bayıldım.Kalktığı da yatağımdaydım ve yanımda Cem ve Esra vardı.Esra gelip
"Abi iyi misin?"
"İ..iyiyim"
Dedim zorlanarak.Esra başımın ucundaki suyu bana içirdi ve o sırada Hakan içeri girdi
"Abi Kaanlar eve dönmüş."
"Dönsünler bakalım.Benimde dönüşüm çok güzel olacak.Hakan"
"Efendim abi"
"Mira'nın annesini takibe alın.Ben işaret verince.Bumm"
Cem hemen atıldı
"Abi saçmalama kızın zaten bir tek annesi var ona bunu yapma"
"Sen işime karışma Cem!"
Diye bağırdım.
"Şimdi hepiniz çıkın!"
Dedim.Keyfim yerine gelmişti.Ve güzel bir uykuya daldım.
***
Mira'dan devam
Uyandığımda Kaan yanımda yatıyordu.Çok masum uyuyordu.Dayanamayıp dudaklarına ufak bir öpücük kondurdum.Geri çekilecekken belimden tuttu ve beni altına alıp öpmeye başladı.Tişörtümü üzerimden çıkardı ve elleri çıplak belimde dolaşmaya başladı.Daha sonra dudaklarımdan ayrılıp boynuma ilerledi.Sıra göğüslerime geldi onlarıda yavaş yavaş emmeye başladığında durması gerektiğini anladım.
"Kaan yeter"
"Ah Mira gerçekten mi? Şuan çok zor bir durumdayım"
"Ügünüm"
Dedim ve üstümden kalkarak aşağıya indi.Bende üstüme bir şeyler giyip oturma odasına geldim.Kaan üçlü koltukta oturuyordu arkasından dolanıp öptüm ve yanına geçip kucağına yattım.Biz böyle otururken Kaan'ın telefonu çaldı.Koltuğun üstünde duran telefonu aldı
'Efendim Ada'
'Kaan kaan'
'Ada ne oldu?'
'Kaan telaş yapma sakın bak Mira'nın annesi vurulmuş hastaneye gidiyoruz Mira'yı da al gel ama hiçbir şey söyleme'
'Tamam'
"Kaan noldu?"
"Yok bir şey hayatım bitaz gezelim mi?"
"Tamam"
Dedim.Hiçbir şey anlamamıştım.Hemen Kaanla evden çıktık.Hastaneye gelmiştik.Kaana korku dolu gözlerle baktım.
"Kaan noluyo"
"Gel birtanem içeri girelim"
Dedi.Kafayı yiyecektim ne oluyo kimse bana bir şey söylemiyo.Hele şükür koridorun sonunda Adayı gördüm.Koşup bana sarıldı
"Bak Mira'm sakın üzülme tamam mı?"
"Neden üzülücem Ada"
Gözleriyle bana sol tarafı işaret ettiğinde yıkılmıştım.
"A..anne"
Ağlamaya başladım.İçimden ne kadar çok ağlama isteği geliyorsa hepsini bırakıyordum.
"Annee!"
"Mira sakin ol"
"Olamam a..annee"
"Miraa"
"Anne"
Sonunda sesim çok kısık çıkmıştı.Bunun nedeni ise sakinleştirici iğne vurmalarıydı.
***
Uyandığımda hastane yatağındaydım.Yanımdaki koltukta Kaan oturuyordu.Hemen ayaklandım
"Mira dur"
"Annemi görücem"
Dedim ve kolumdaki iğneleri çıkardım.Annemin olduğu yere geldiğimde Ada hala camın yanındaydı.Bende gittim ve hemen cama yapıştım.Ağlamaya başladım.
"Neresinden vurulmuş?"
"Sırtından"
Ağlamam daha da şiddetlenince Kaan bana sarıldı.
"Annemi görmek istiyorum"
"Olmaz Mira durumu şuan kritik"
"Nasıl kritik ya"
O sırada içeriden sesler gelmeye başladı.Herkes ayrı bir telaşlanırken doktor içeri girdi.Ve şok makinasını hazırladılar.Annemin kalp atışları durmuştu.Doktor anneme şok uyguluyordu.Bir olmadı iki olmadı üç olmadı.Dördüncüye yapamazlardı.Çünkü annemin kemikleri kırılırdı.Ama üç olmadı işte işe yaramadı.Annem gitti.O an içimdeki bütün sesler sustu artık ağlamıyordum Kaan şaşkın gözlerle bana bakıyordu.Bense anneme.Üzerini bir örtüyle örttüler.
"Hayır Kaan örtmesinler.!"
"Söylesene Kaan örtmesinler"
"Ölmedi benim annem"
"Kaann!"
"Söyle kaan örtmesinler Kaan söylee!"
Diye ardı ardına bağırıyordum.Ve gözyaşlarım hiç olmadığı kadar çok akıyordu.En son
"Anne"
Dediğimi hatırlıyorum ve gerisi karanlık.
***
"Mira hazır mısın"
"Hıhı"
"Mira'm,kardeşim yapma böyle"
"Tamam,tamam Rüzgar nerede(Mira'nın kardeşi)?"
"Bahçede.Hadi gidelim"
Dedi ve aşağıya indik.Mezarlığa gitmeye başladık.Ruh gibiydim.Hiçbir şey hissetmiyordum.Doktorun verdiği ilaçlarla ayaktaydım.Ve mezarlığa geldik.Evet artık bir annem yok.Artık annem kara toprağın.Herkes gittiğinde Kaan ve ben kalmıştık.Ben annemle konuşmak istediğimi söylemiştim bu yüzden Kaan biraz uzağa gitti.
Merhaba annem seni son zamanlarda yalnız bıraktım üzgünüm.Ve bunların hepsi benim suçum biliyorum.Ama artık sen yokdun ve benim suçumu kabullenmem biraz saçma.Ama biliyorum ki sen bizi hiç bırakmayacaksın.Biliyorum çünkü seni çok iyi tanıyorum.Ama sen sadece kalbimizdesin anne.Yanızında değilsin.Neden bizi bıraktın anne.Bak ben daha evlenmedim bile.Sen torununu görecektin.Belki rüzgarın torununu bile görebilirdin.Ben hep sana güvendim anne.Çünkü babam seni dövdüğünde bile biz üzülmeyelim diye bize söylemedin.Çünkü sen benim kahramanındın.Çünkü sen benim annemdin.Kendine iyi bak anne.Seni seviyorum.
Dedim ve gözümden bir yaş toprağa aktı.Kaan yanıma gelip tekrardan bana sarıldı.Ve beraber arabaya yürüdük.Eve geldiğimizde aravadan indim Kaan'da indiğinde
"Kaan lütfen yalnız kalmak istiyorum"
Dedim ve yanına ilerleyip dudaklarına yapıştım.Bir süre sonra ağladığım için ayrılmak zorunda kaldım
"Uzun bir süre görüşmesek iyi olur"
Dedim ve koşarak eve girdim.
Evet bu bölümü okuyucu sayısı arttığı için yazdım.Ama hala fikrim değişmedi o yüzden bırakabilirim de.Ve lütfen bırak yada bırakma diye yorumlar atın.Bu arada yeni bir hikaye yazıyorum adı Şımarık Kocam okursanız sevinirim.
