Neden çevremdeki herkes benden uzaklaştı neden eskisi değilim , eskisi gibi sosyal , mutlu değilim onun yerine bu ruh neden en korktuğu şey olan yalnızlıkla sınanıyor .
Ailem yanımda (?) ama niye bu kadar uzak ve boş hissediyorum neden karanlığın içindeyken kimse beni görmedi, neden saçma ders stresi için kendimi yerken yanımda değillerdi ya da neden onlara kendi kararlarımı söylerken rahat değildim beni neden bana mental olarak zarar veren insanlarla hergün görüşmek zorunda bıraktınız . Çok sevdiğim bir o kadar da zarar veren abim tıpkı bir kanser hastasının kendisine zarar vereceğini bile bile sigara içmesi gibi sevdim seni sende beni seviyordun biliyorum ama anlamadığım sebebten ötürü aramızda hep bir mesafe vardı hoşuna gitmeyen her hangi bir faliyette bulununca bana patlamaların , tehditlerin, evdeki herkese olan kaba davranışların herkesin kalbini kırmaların ,şakadan bile olsa alayların çok canımı yaktı çok ...
Anne , baba peki siz neden hep abimin hareketlerine sustunuz abin o ne derse doğrudur sana rahatlık batıyor demeleriniz ama ayrıca sizde beni çok sevsenizde aşırı korumacı hareketlerinizden dolayı hiç bir zaman kendime tam olarak güvenemedim ya da kendimi sevemedim hep korktum hata yapmaktan belki de o yüzden hep hata yaptım herkese çabuk güvendim aldandım kırıldım hani derler ya insan her zaman sakındığı kişiden sınanırmış sizde benden yana sınandınız ve özür dilerim sizi mutsuz ettiğim ölüme yakın halimi gördüğünüz için .
Ve sevgilim sana da çok teşekkür ederim zor zamanımda pes etmeyip yanımda güçlü durup bana inandığın için sahip olduğun her şeyi bana sunmaya hazır olduğun için .
Ve içimdeki canavar çıkışın ,içimde büyümen çok hızlı sürdü sinsice büyüdün ve beni ele geçirdin ...
BİR YIL EVVEL
Kore'de eğitim sisteminin zorluğundan dolayı çok çalışıyordum üniversiteye girebilmek için tüm benliğimle bu sınava çalışmaya başladım hayatım bu sınava bağlıymışçasına çalıştım çünkü ailemi hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum bunu onlara yapamam hem yönelimim hemde dini görüşlerime rağmen bana katlanıyorlardı (?) ,okumamı sağladılar ,beni büyüttüler beni kabul ettiler her ne kadar abim halen kabul edemese ve ailemin için sorun olsada en azından bu evde barınabiliyorum yaşam olanaklarım birçok insana göre iyi psikolojim ise bilmiyorum ki 9 aydır tek ilgilendiğim dersler ve abimin kırıcı sözlerini görmezden gelmeye çalışmak ne hissediyorum bilmiyorum okulda kimse benimle konuşmuyor benim uzaylı olduğumu düşünüyor olabilirler kendimle ilgilenemedim ki ne haldeyim bir fikrim yok . Bir yandan mutluyum en iyi notlar bende en iyisi olmam lazım en iyisi belki o zaman değer görür ve varlığım insanlara acı vermez biliyorum ailem beni seviyor ama neden bana sanki lanetlenmişim gibi davranıp sustukça üzerime geliyorlar çok mu kötü bir şey yaptım .
Ama mutluyum sınava 1 ay kaldı artık son bulur acılarım rahatlarım ,belki çok zor ama hoşlandığım çocuğa bile açılırım ve beraber baloya gideriz çok mutlu olurum çok bana bir iyi sözü bile iyi gelir çünkü o çok kibar bir insan
çevresindeki herkese iyi davranır onun beni kırmayacağını biliyorum.
Peki abim onunla aramızdaki buzları nasıl kırabiliriz ölsem bile umrunda olmaz yüksek ihtimalle peki benden neden bu kadar nefret ediyor feminen benliğim mi onun için sıkıntı ya da hristiyanlığı reddetmem bir suç mu kendi benliğimi inkar edemem ama ben günahsa ve gerçekten dinler doğruysa ben bu günahı üstleniyorum ben mutlu olmak istiyorum.
Abi benim en büyük korkum akşamları ailecek masaya oturmak çünkü en ufak hatamda konu bana geliyor,yanlışlıkla yere çorba kaşığını düşürdüğüm için bana çok kötü patladın abi bana yetersiz olduğumu , çirkin olduğumu,değersiz olduğum hatta lanetlenmiş bir varlık olduğumu söyledin hiç bir zaman huzura kavuşamayacağımı hatta mutlu olamayacağımı hiç bir zaman bir kız kadar güzel vücuda sahip olamayacağımı sevdiğim çocuğun bile beni çirkin bulacağını söyledin çok acıttı biliyor musun keşke o sözleri söyleyeceğine bana vursaydın daha az acıtırdı .
Ve abi ben hiç bir zaman annem ve babam olmadan dışarı çıkmadım çünkü sen bana güvenmedin, annem incineceğimden korktu ve ben yavaşça canavarımı büyüttüm ...
Yani evet bir kurguya başladım şimdi şöyle ki ben anoreksiya hastalığını yoğun bir biçimde geçirdim /geçiriyorum (?) ve bu kitap biraz olsun hissettiklerimi yansıtmak için yazmak istediğim bir kitap. Tae feminen bir karekter aile baskısı yaşayan biri ve bu hissin onda açtığı sorunları göreceğiz şimdilik bu kadar umarım seversiniz çünkü hikayede yerler benim gerçek hayatta yaşadığım şeyler o yüzden lütfen bu kitaba bir şans verin
