Yaralı Kalpler

Gidiş

4

"Bana hayatı sevdiriyorsun, yapma"

♡

Seni saklayacağım inan, yazdıklarımda çiziklerimde
Şarkılarımda, sözlerimde, sen kalacaksın kimse bilmeyecek
Ve kimseler gormeyecek seni
Yaşayacaksın gözlerimde...

~Özdemir Asaf~

Ne güzel söylemişti Özdemir Asaf, her zaman yaşayacaksın gözlerimde. Yazdıklarımı şairin sözleriyle sonlandırırken kapattım defterimin kapağını.

Onu gördüğüm günden beri içimde kelebekler uçuşuyordu sanki. Bakışlarında kaybolduğum o gözleri aklımdan çıkmıyordu. Her şey çok güzeldi. Nehir bana alışıyordu. Güvenmeye başlıyordu. Ya da ben öyle hissediyordum. Sanırım ben artık o olmadan olmazdım. Fark etmeden değiştirmişti beni. Yazdıklarıyla, acılarıyla, sesiyle…

Onunla ilgili her bir detay beni değiştiriyordu. Hayata bağlıyordu. Artık yaşamayı seviyordum. Hep suratsız, pek konuşmayan, sinirli ve insanlara soğuk biriydim.  Ama artık daha çok gülüyor, daha çok konuşuyor ve daha mutlu hissediyordum. Ama sadece Nehir’e karşı böyleydim. Ona kimseye davranmadığım gibi davranıyordum. Öylesine değerli ki benim için.
Herkes tarafından yaralıyken bende inciteceğim diye deli gibi korkuyordum.
Ben onun yorgun ruhuna tutulmuştum. Ben onun yaralarına âşık olmuştum.

Kalbi yaralı diye ölü dedi kalbine, ölü dediği kalbinde, kalbimin hayat bulduğunu bilmeden…

O gün seni gördükten sonra durmadı kalbim daha çok attı seninle yaşamak için. İnan bana Nehir ne olursa olsun kalplerimizi yaşatacağım…
Belki bana kızar diye diyemedim resmini ekran görüntüsü aldığımı artık her gece sana bakarak uyuyorum. Gözlerinin içinde kaybolarak uyumak huzurun tek anlamıydı benim için.

Hayatta hiçbir şeyden korkmayan ben artık deli gibi korkuyordum. ‘onu üzerim diye, benden giderse diye. Kimsesizliğime yoldaş olmuştu. O benim en güzel yalnızlığımdı.
Ama o gün kalbime bir ok saplanmıştı sanki. Korktuğum başıma gelmişti.

3 Temmuz 2021

Yine her zamanki gibi bir hafta sonumu daha evde geçirirken sıkılmaya başlamıştım. Nehir ne yapıyordu acaba. Sohbete girdiğimde çevrimiçi olduğunu görünce gülerek yazdım.

‘Birileri yine kaybolamadı sanırım’

Hep kaybolmak isterdi. Ama bilmediği bir şey vardı. Ben nereye giderse gitsin onu bulacaktım. Mesajımı atar atmaz gördü. Beni mi bekliyordu?

‘Yakalandın sanırım:)’

‘Neden yakalanmışım’

‘Mesajımı hemen gördün ya beni mi bekliyordun’

‘Kim seni mi bekliyordu’

Utanmış mıydı o. İşte bu çok hoşuma gitmişti.

‘Sen’

‘Ben mi?’

‘Hadi ama Nehir kabul et yazmamı bekliyordun’