ʙᴜ ʙöʟüᴍᴇ 5 ᴏʏ ᴀᴛᴀʀsᴀɴıᴢ sᴇᴠɪɴɪʀɪᴍ.
Bana soru soran polislere anlamsız bir şekilde baktım.Ben az önce neler yaşamıştım?
Aklıma sadece yerde yatan Rehayı ve koşarak onun yanına gittiğimde aldığım ilk yardım eğitimiyle öğrendiğim kalp mesajını yapıyordum.
"Hanımefendi iyi misiniz?"Bunu soran polis memuruna baktım.
"Cüzdanımı almaya kafeye gitmiştim.Dışarı çıktığımda ise Rehayı yerde gördüm."Polis memuru bana anlayışla bakarak yanımdan ayrıldı.
Ameliyathaneden çıkan doktorla ayaklandım.
"O iyi mi?"Doktor bana güler yüzle baktı.
"Reha Beyin durumu gayet iyi ailesinede haber verdik.Sadece bir süre bacaklarını kullanamayacak."
"Peki bacakları iyileşecek mi?"
"Eğer düzenli ve doğru tedavi olabilirse kısa sürede iyileşebilir."Doktor Beye gülerek baktım.
"Teşekkürler ederim doktor bey."Doktor yanımdan ayrıldığında bende Rehanın götürüldüğü odaya doğru yürümeye başladım.
Odaya girdiğimde Rehanın uyanık olduğunu gördüm.Ona dolu dolu gözlerle baktım.Beni fark ettiğinde doğrulmaya başladı.
"Sakın doğrulma!"Bunu dediğim an Reha acıyla inledi.Hemen yanına gidip onu yerine yatırdım.Bana acı bir tebessümle baktı.
"Niye bacaklarımı hissetmiyorum?"Ona hiçbirşey söyleyemedim.Kapının açıldığını duyduğumda kapıya baktım gelen doktordu.
"Merhaba Reha Bey.Ciddi bir ameliyattan çıktınız bacaklarınız arabanın altında kaldığı için ayaklarınızda hissizlik olmuş ama merak etmeyin gerekli tedaviyle bacaklarınızı kısa sürede oynatabilirsiniz."Doktorun bunu demesiyle Reha rahatlamıştı.
"Peki buradan ne zaman çıkabilirim?"
"Birkaç gün burada kalacaksınız sonra ise tedaviye başlayacağız."Reha kafasını salladı.Doktor gitmeye başlarken bir anda arkasını döndü.
"Ha bu arada kız kardeşiniz sizin hayatınızı kurtardı eğer gerekli müdahaleyi yapmasaydı çok geç olabilirdi.Ve bu arada ailenize de haber verdik gelmek üzeredirler iyi günler ."Bu duyan Reha şaşkın gözlerle bana baktı.
"Gerçekten hayatımı mı kurtardın?"Ona utanarak başımı salladım.Hâlâ olayın şokunda gibiydi.
"Yani kız kardeşim benim hayatımı kurtardı.Teşekkür ederim güzelim sana borçlandım."Bu söylediğiyle koluna vurdum.Vurduğum an yüzünü buruşturdu.
"Saçmalama ne borcu Reha!"Bana piç piç baktı.
"Reha değil güzelim abi diceksin."Bu söylediğine gülerek göz devirdim.Bu sırada kapı aceleyle açıldığında irkildim.Kardeş tayfasının hepsi buradaydı.Çağın Rehayı böyle görünce direkt konuşmaya başladı.
"Reha iyi misin abicim nasıl oldu bu?"
"Sakın olun abi yolun karşısına geçeyim derken araba çarptı."Kardeş tayfasına baktığımda hepsi Reha için endişeli gibiydi sanırım kimse beni daha fark etmemişti.Burada fazlalık olduğumu anladığımda gitmek için hazırlanmaya başladım.
"Ben artık gideyim Reha çok geçmiş olsun kendine dikkat et olur mu?"Bunu söylediğimde kardeş tayfası beni fark etmişti.Hepsi şaşkınlıkla bana bakıyordu.Neden şaşkın bir şekilde bana bakıyorlardı ki?
"Saçmalama güzelim biraz daha burada kal sonuçta hayatımı kurtardın."
"Nasıl hayatını kurtardı?"Bunu diyen Bulut'tu.
"Akide bana gerekli müdahaleyi yapmasaydı çok geç olabilirmiş."Herkesin bana minnettar bir şekilde baktığını gördüm.Bu ortamda daha fazla kalamadığımı fark edince odadan yarım ağızla görüşürüz diyerek çıktım.
"Akide dur gitme!"Bunu diyene baktığımda biyolojik ikizim Çağan olduğunu gördüm.Onunla gerçekten çok benziyorduk hem de çok.Yanıma koşarak geldiğinde heyecanlı bir şekilde bana bakıyordu.
"Birşey mi oldu?"
"Şey ben çok teşekkür ederim abimizin hayatını kurtardın.Ayrıca sana o gün öyle davrandığım için de özür dilerim."Bunu söylerken çok ciddi ve dürüst duruyordu.
"Sorun yok sonuçta birbirimizi tanımıyoruz."
"Ee ben şey diyecektim bizim tayfa seninle buluşmak istiyor acaba gelir misin?"Bu söylediğinde biraz kararsızdım ama bana çok kötülükleri de dokunmamıştı.Onları anlayabiliyordum.Yıllar sonra ortaya kaçırılan kardeş çıkıyordu.Belki de onlarla tanışabilirdim.
"Tamam ama sadece bir kaç saatliğine."Gülerek hızlıca başını salladı.Cebinden bir kağıt parçası çıkarıp birşeyler yazmaya başladı.
"Bu benim numaram sana haber veririm ayrıca istediğin zaman bana yazabilirsin."
"Tamam."Vedalaştıktan sonra otobüse doğru ilerlemeye başladım.Babam ve abim bir süre iş için şehir dışındaydılar.
Eve geldiğimde kendimi yatağa attım ve verdiğim kararın doğru olup olmadığını sorguladım.
İçimden umarım doğru bir karar vermişimdir diye düşündüm.
♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ʙöʟüᴍ ʜᴀᴋᴋıɴᴅᴀᴋɪ ᴅüşüɴᴄᴇʟᴇʀɪɴɪᴢ ɴᴇʟᴇʀ?
ᴋᴜʀɢᴜᴅᴀ ʙᴀşᴋᴀ ɴᴇʟᴇʀ ɢöʀᴍᴇᴋ ɪsᴛᴇʀsɪɴɪᴢ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akide Şekeri
Non-Fiction-Gerçek Ailem kurgusudur. (TAMAMLANDI) Yetimhane her zaman soğuktu.Çünkü hiçbirimiz aile sıcaklığını tatmamıştık.Hiçbirimiz hiçbir zaman tam anlamıyla aile olamamıştık.Ne hoş aileleri tarafından bırakılan çocukların aile olmasını beklemek bile gülün...
