Costiño Series 14: Never Love Again (HANDSOMELY COMPLETED)

Wakas

Wakas

I was looking at her graveyard, tears drop in my eyes. Napaluhod ako sa sobrang sakit na nararamdaman. Hindi ko lubos akalain na babawiin siya sa akin ng ganito kaaga! I fucking love her! I did my best to revive her life! Kahit maubos ang pera ko, mabuhay lang siya! But damn it, hindi kinaya!

"Amadeus, please stop drinking alcohol. I'm worried, hijo." si Mama sa nag-aalala niyang boses.

Hinagis ko ang bote ng alak kaya nabasag 'yon. My mother tremble in shock. Mabilis na lumapit si Papa sa akin at kwinelyuhan ako.

"Huwag mong gaganyanin ang Mama mo, Amadeus!" he shouted at my face.

Lumapit si Mama at mabilis na niyakap ang braso ni Papa. My father calm down immediately.

"Don't hurt our son, Amado." she sobbed.

I'm in pain. I want to hurt myself for losing the girl I love. My heart didn't stop missing her. Na sa tuwing nag-iisa ako, naiisip ko siya at umiiyak ako sa sobrang pighati na nararamdaman. Kulang pa ba ang pagiging matapat ko sa trabaho? Bakit pati ang babaeng mahal ko, binawi nila sa akin? I did my best for this country! I sacrifice my life but they took the life of my girl!

Napatingin ako kay Mama. She was crying. Natanggal ang kamay ni Papa sa damit ko. Mabilis kong niyakap ng mahigpit ang Mama ko. She hugged me tightly. I'm crying in my mother's hug.

"I miss her so much, M-mom!" my words broke.

She caressed my back gently.

"May mga pagsubok ang Diyos na mahirap tanggapin, hijo. Hindi man para sayo, pakiusap, unti-unti mo sanang matanggap." she advised.

I cried. Tangina, hindi na yata mauubos ang luha kong ito! Sa tuwing naiisip ko si Cyrish, bumabalik ang nakaraan namin. Mga pinagdaanan namin. Mga pagsubok na nalagpasan namin. Nakaya kong maghintay sa kanya ng ilang taon, at kung pwede lang na umalis nalang siya at pumunta ng abroad, matatanggap ko pa! But this, not seeing her anymore, it kills me!

"M-mama, mahal na mahal ko siya." umiiyak kong sabi.

She continue caressing my back. Hindi ko na alam ang gagawin. Para talagang napunta sa end point ang buhay ko. I did my best to save her. Sana pala hindi ko nalang siya kinuha upang maging doctor volunteer sa amin! I shouldn't take her! Sana ngayon, buhay pa siya! Buhay pa ang nobya ko!

We passed every challenges we had. From the very beginning, until I got her, I surpassed that challenges. Pero ito? Yung wala siya at hindi ko na makikita, I don't know how could I survive! I don't know how could I fight for my life. I'm stuck on her. Sobrang hirap. Sana umalis nalang siya ng abroad. Sana hindi ko nalang siya kinuha bilang doctor volunteer. Sana kasama ko pa siya ngayon. Sana kapiling ko pa siya ngayon. Damn this life! Nagmahal lang naman ako! Bakit ang sakit-sakit? Bakit hindi ko kaya? Bakit kulang ako ngayon? Bakit hindi ko kayang tanggapin?

"Babe...wake up," isang boses ang naririnig ko.

I shook my head. Ramdam na ramdam ko ang pawis at hirap na hirap ako sa paghinga. What's going on? Nararamdaman ko ang kamay na siyang humahaplos sa pisnge ko.

"Amadeus, babe...gising!" boses pa rin ng babae.

I tried to open my eyes. Para akong nauubusan ng hininga. Isang sampal ang nakapagpagising sa akin. Hingal na hingal, parang nauubusan ng hangin. Isang mukha ang bumungad sa akin. I close my eyes for a moment and then a beautiful face become clear to my sight. She smiled.

"Babe, what's wrong with you? Are you having a bad dream again?" she said softly.

Napanganga ako at mabilis na pumasok sa isip ang lahat. Shit! It was just a dream! It was just a bad dream! Mabilis ko siyang niyakap ng mabilis. She was laughing softly while hugging me too. Panaginip lang pala lahat ng 'yon! Oh God!

"I-it was just a bad dream." mahina kong sabi.

She caressed my head.

"Yes. Kanina pa kita ginigising. Pawis na pawis ka. Let me dry your sweat." aniya sabay kuha ng panyo sa gilid ng lamesa.

Hindi ko binitawan ang kanyang katawan. I hug her while she wipe my sweats. Hindi ko siya kayang bitawan kasi baka kapag nakalayo siya, mawala ulit.

"Hey babe, hindi ako mawawala. I'm here." she said while laughing softly.

I shook my head.

"No. Baka kapag binitawan kita, mawala ka ulit." sagot ko.

She smiled. She let me hugging her while she continue wiping my sweats. Titig na titig ako sa kanyang mukha. Sobrang ganda ng asawa ko. Pangarap ko lang 'to noon, ngayon, akin na talaga habang buhay.

"I was dreaming of you. The day you were shot. I dreamed that I lose you. Hindi ko kakayanin na mawala ka sa akin, Cyrish. Hindi ko kayang hindi kita kasama sa buhay na ito." mahina kong sabi.

Unti-unti kong naramdaman ang mainit na tubig sa gilid ng mata ko. Iyakin talaga ako pagdating sa kanya. Hindi ko mapigilan na hindi umiyak kapag siya ang pinag-uusapan. Nung umalis sa papuntang abroad, I was really devastated. Alam ni Mama kung gaano ako kasiraulo nung umalis siya. My mother knows my pain while she was in Austria. Kaya maisip ko pa lang na tuluyan na siyang mawawala sa akin, baka sa mental hospital na ako bisitahin ng magulang ko.

Nakawala ang luha sa gilid ng mata ko. She pursed her lips. Mabilis niyang pinahid ang luha sa gilid ng mata ko. I sighed heavily.

"Huwag na huwag mo akong iiwan, Cyrish. Kung ayaw mo akong makitang baliw sa kalsada, pakiusap, huwag mo akong iiwan." marahan kong sabi.

She smiled. She kissed my nose. Damn this woman, I'm smitten to her.

"Iiwan lang kita kung may mga pasyente akong kailangan gamutin. At iiwan lang kita kung matatapos na ang buhay natin dito sa mundo." aniya sabay patak ng halik sa labi ko.

I sighed heavily. I hug her tightly.

"Mahal na mahal kita." namamaos kong bulong.

She caressed my face gently.

"Mahal din kita, sobra." sagot niya.

She then kissed my lips.

After that morning, we stayed in our house. Kasal na kami. Dalawang taon na kaming kasal. After the incident, I let her healed and then we get married as soon as she recover. Ayaw ko pang magkaroon kami ng anak dahil gusto kong sulitin ang oras at panahon na kaming dalawa lang.

I want to travel the world with her. Sa ngayon, I'm still on the field but I'm thinking of leaving my work. Gusto kong bantayan ng mabuti ang asawa ko. She needs me. Kahit pa nasugpo na namin ang mga terorista, I know they are still enemy to fight us.

Napatingin ako sa maganda kong asawa. She was busy cleaning our pictures. Napangiti ako. She's really beautiful. She clean our wedding pictures. Tumayo ako mula sa couch at lumapit sa speaker namin. I scan for a music. Nang makahanap ng kanta, mabilis akong lumapit sa kanya at niyakap siya patalikod. She stiffened when I hug her back.

"Bakit uhaw sayong sayaw...bakit ikaw," I whispered softly.

She chuckled.

"Hindi bibitaw sayong-sayo...laging ikaw," segundo ko sa kanta.

I started to dance her under the music. She was smiling while letting me hugging her at the back and swaying in the music.

"Ako'y giniginaw, halika ka rito, dito ka lang sa tabi." I continue singing the music.

I kissed her neck. She was chuckling while letting me dancing her.

"Mananatiling uhaw...sayo," I whispered the last part of the song.

Napailing-iling siya habang hindi maipagkaila ang kilig na nararamdaman sa ginagawa namin. I love this woman so much. I couldn't afford losing her. I don't want to lose her. I wouldn't let any chances wasted. If I lose her, I would never love again.