KARMA KARIŞIK

2.BÖLÜM

Herkese merhaba ✋
Umarım yeni bölümü beğenirsiniz.

Keyifli Okumalar:)💙

~🌸~

Küçükken her düştüğünde , ilk annesinin yanına koşar çocuklar, oyun oynamak için babasına , mutlu ve huzurlu bir çocuk olması için her ikisine de ihtiyaç duyarlar .

Bende her düştüğümde anneme gittim, bende oyun oynamak için babama gittim, benim başımı okşayıp kızım desinler istedim. Ama sadece istemekle yetindim..
Benden çocukluğumu, hayallerimi, umutlarımı, gerçek ailemi çaldılar.

Küçükken doktor olmak isterdim , Ailemin bana yapmadıklarını başka bir çocuğa ben yapmak istedim.
Düştüklerinde yaralarını sarmayı,
İyileştirirken oyunlar oynamayı ,
Giderken saçlarını okşamayı isterdim.
Ama bu hayalimde büyüdükçe yüreğim gibi tuz buz oldu.

Büyüyünce de sadece ölmek istedim...

:))

Kalkamıyordum,yaşadıklarımın yükü üstüme çullanmıştı sanki , tonlarca yük omuzlarıma bırakılmıştı.
Başımın felaket ağrısıyla , gözlerimi açmaya bile gücüm yoktu. Ama etrafımdaki sesleri duymaya başlamıştım yavaş yavaş, başta bi uğultu duyuldu, daha sonra telaşlı bir kadın sesi." Miraç, oğlum tansiyonunu
Kontrol et bidaha". Ardından genç bir erkeğin sesi duyuldu. " Anne daha yeni ölçtüm normal,birazdan uyanır zaten." dedi.

Zorla gözlerimin sadece yarısını açabildim . Karşıma baktığımda , başımda bir genç , yanımda ise bir kadın vardı. Onların arkasında ise bir Adam , 3 çocuk birde kız vardı. Nihayet gözlerimi tamamen açtığımda , bileğimde bir acı hissettim, başımdaki çocuk "Burkulmuş olmalı , zamanla geçecektir üstüne basmamaya çalış" dedi. Sonra bu simaların bana çok tanıdık geldikleri geçti aklımdan.

Kapı pervazına yaslanmış, kişiyi gördüğümde içimden bir ürperti geçti. Bu Karan' dı.
Söyledikleri döndü aklımda, bu yüzlerin bana nerden tanıdık geldiklerini anlamıştım . Onlar Özdemir ailesiydi , belkide gerçek ailem . O an ona çok benzediğini ve annem olduğunu düşündüğüm kadın.
" İyimisin Kızım,Al su iç biraz" dedi.
Bense boğazımın kuruluğuyla minnetle aldım suyu ve hepsini içtim.

Nihayet kendimi iyi hissettiğimde konuştum. " İyiyim sağolun" diyebildim sadece , ne diyeceğimi , ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Belkide Karan söylemişti onlara ama ihtimal veremedim öyle olsaydı bana şuan yabancı bakışları atıyor olmazlardı.
Arkada gördüğüm adam, " Oğlum seni kucağında getirince çok şaşırdık. Kız arkadaşımısın yoksa ? " Dedi . Ben duyduğum saçmalıkla hemen "Hayır"
Buradan anladığım kadarıyla benden bahsetmemişti.

Bu iyiydi, benim bahsetmem çok daha uygun olurdu. En küçükleri zannettiğim çocuk " Kimsin o zaman". Dedi Bravo... Çok iyi soru stresten ayağımın sallandığını fark edemedim . Karan sallanan bacaklarıma bakarken ağzını araladı, onun söyleyeceğini anladım . Buna izin veremezdim.
" İsmim Eylem , buraya kendi isteğimle geldim, önemli bir mevzu vardı da ."

Kadın" Nedir o önemli olan mevzu ".
Nefeslenerek " Şey.. isterseniz herkes otursun öyle konuşalım." Dedim . Uzatabildiğim kadar uzatıyordum.
Herkes oturunca konuşmaya başladım. " Ben 17 yaşındayım , 1 yıl önce bir şey öğrendim. Ailemin üvey olduğunu . Yani benim başka bir ailem varmış ve ben onları hiç bilmedim. Benden Sakladılar " dedim araya reklam sokarak , tepkilerini ölçtüm , adam düşüncelere dalmışken bir anda bir şey bulmuş gibi." Sen.." dedi ve bende uzatmak istemeyerek . "O günden sonra 1 yıl boyunca gerçek ailemi araştırdım onlardan gizli ve öğrendimki benim gerçek ailem sizmişsiniz. "

Hepsinin yüzünde bariz bir şaşkınlık vardı . " Nasıl yani , sen.. Ayhan kızımızı buldukmu yoksa biz ." Sevda hanımın gözleri yaşarmıştı , artık ağlıyordu onu böyle görmek içimi acıttı . Bir cırlama sesiyle hızla başım konuşan kişiye döndü o gördüğüm kızdı. " Hayır! Yok böyle bir şey inanmayın bu kıza sizin kızınız benim" dedi . Kızı görünce bi bismillah çekmedim değil .
Kulağındaki piercing ler makyajı giyim kuşamı çok garipti.