ဇနီးချောလေး (Completed)

31-35

ထန်ထန် က သဘောတကျနဲ့ ရယ်စရာကောင်းတဲ့တယ်လို့ခံစားမိပြီး ငြင်သာစွာနဲ့ ရှင်းပြလိုက်တယ်

“ ဒီ၀တ်စုံက အခုမှချုပ်ပြီးတာလေ သားရဲ့, လျော်လဲမလျော်ရသေးဘူး, အကျီအသစ်တွေက မ၀တ်ခင်လျော်သင့်တယ်, မာမီက ဒီညလျော်လိုက်ပြီး မနက်ဖြန်၀တ်မယ်လေ အိုကေလား...’’

ပုံမှန်ဆို အသေးလေး က လိမ်မာစွာနာခံတတ်ပေမယ့် ဒီနေ့တော့ မတူပေ။ သူက

‘’ မာမီ, ဒါကိုပဲဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်ပါ, ပြန်ရောက်မှပဲ လျော်လို့ရတယ်မဟုတ်ဘူးလား... သားတို့က ခဏပဲအပြင်ထွက်မှာကို, အဆင်ပြေပါတယ်’’

နောက်ဆုံးတော့ သူမ က နည်းနည်းထူးဆန်းတယ်လို့ ထင်လိုက်မိပြီး အသေးလေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကာ မျက်နှာဖောင်းဖောင်းလေးကို သူမလက်နဲ့ကိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်တယ်

“ ဘာလို့လဲ ပေါင်ပေါင် ဘာလို့ မာမီကို အကျီပေးမလဲတာလဲ... မာမီ့ကို အကုန်ပြောပြလေ"

အသေးလေးက နှုတ်ခမ်းတွေတင်းတင်းစေ့ပြီး သူ့ခေါင်းကိုအောက်သို့ ခဏလောက်ငုံ့လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမလည်ပင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်

“ မာမီ, သားတို့အပြင်ထွက်တဲ့အခါ မာမီကို ဒီ၀တ်စုံဝတ်စေချင်လို့, အဲ့လိုရလား မာမီ ...’’

အသေးလေးက ဒီလိုပြုမူနေမှတော့ ဒီနူးညံ့မှုကနေ ထန်ထန် သူမကိုယ်သူမ မကာကွယ်နိုင်တော့ပဲ သဘောတူလိုက်ရတော့တယ်

“ အိုကေ, အိုကေ, မာမီမလဲတော့ဘူး ဟုတ်ပြီလား, ဒီအတိုင်းပဲသွားကြတာပေါ့’’

ကျိရှောင်ကျိုး  က ချက်ချင်းပဲ သဘောတူကာ သူမလက်ကိုဆွဲပြီး တံခါးဆီသို့သွားတော့တယ်။

အသေးလေးစိတ်ထဲ တစ်ခုခုဖုံးကွယ်ထားတာကို သူမ သိပေမယ့်လဲ သူ မပြောချင်တဲ့အတွက် သူမဖိအားမပေးတော့ပေ။ ဒါကြောင့် အသေးလေးကိုတဖက်ကတွဲကာ နောက်တစ်ဖက်မှ အိတ်ကိုသယ်ပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ ခဏအကြာ သူမတို့နှစ်ယောက်လုံး လိုအပ်တာတွေဝယ်ဖို့ စူပါမားကတ်သို့ရောက်သွားကြတယ်။