၁၉၈၀ ခုႏွစ္၊ ဂြမ္ဂ်ဳၿမိဳ႕။
တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းျမည္ေနေသာ ရထားတြဲေပၚ၌ ေဂ်ာင္ဂု
တို႔ မိသားစု လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ မနက္ေလးနာရီထဲမွ
စီးခဲ့ရသည့္ ခရီးစဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမေမေရာ
ေဖေဖေရာ သူပါမက်န္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။
သူတို႔ေနတဲ့ ေဒသႏွင့္ ဂြမ္ဂ်ဳဟာ အေတာ္ေဝးကြာ
သည္မို႔ ခရီးသည္ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား။
“ေဂ်ာင္ဂု....ၾကက္ဥေလးစားအုံး
ဗိုက္ဆာေနမယ္ ”
“ေက်းဇူးေဖေဖ ”
ေဖေဖသည္ ေထာက္လွမ္းေရးသမားတစ္ေယာက္
ျဖစ္ၿပီး ေမေမသည္ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး အစိုးရဆီမွာ အလုပ္လုပ္ၾကေပမယ့္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက အားလုံးနဲ႔ကြဲထြက္ေနလို႔
ဘယ္ဌာနမွာမွ ၾကာၾကာမခံ။ ေမေမသည္ သတင္း
မဖုံးတတ္သူပီပီ ရသမွ်သတင္းေတြကို အမွီလိုက္
တတ္သူမို႔ အာဏာပိုင္မ်ားက မ်က္မုန္းက်ိဳးေနသူ
တစ္ဦးဆိုလည္း မမွား။ ေဖေဖကေတာ့ အာဏာပိုင္
ေတြရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးသမားတစ္ေယာက္ဆိုေပ
မယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ေဖေဖလည္း ထိုကိစၥ
မ်ားထဲမွ ကင္းသည္မဟုတ္.....။
သူကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ေသာ မိဘႏွစ္ပါးထံမွ ေမြးဖြား
လာခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သား။ ငယ္ငယ္ထဲက
အေျပာင္းအေ႐ြ႕ခဏခဏလုပ္ရသည္မို႔ အိမ္အတည္
တက်ရယ္လို႔မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းမရွိသလို
အခ်ိန္မေ႐ြး ေမေမတို႔ရဲ႕ျပႆာနာေတြထဲ သူ႔ကိုဆြဲ
ထည့္မွာစိုးလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ပုန္းေရွာင္ရတဲ့ေန႔ေတြ
ဆိုတာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
“ေမေမ ...မေရာက္ေသးဘူးလား”
“ေရာက္ခါနီးၿပီ ကေလးရဲ႕ .....ဟိုေရာက္ရင္
ေမေမနဲ႔ေဖေဖက တကၠသိုလ္ကို အလွည့္က်လိုက္ပို႔
မယ္ေနာ္ အရင္တစ္ေခါက္ကလို လူစိမ္းေတြ ကေလး
ဆီမလာေအာင္ ကာကြယ္ထားလို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့
စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာင္းတက္လို႔ရၿပီ”
“တကယ္လား ေမေမ !! ေဖေဖေရ....ေမေမေျပာေနတာ တကယ္ပဲလား!!သားကိုေျပာပါအုံး!”
အသက္၁၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ပထမႏွစ္တက္မည့္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက
အလွဆုံးနဲ႔ အျဖဴစင္ဆုံးပဲ။ ျဖတ္သန္းလာတဲ့
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးအတြက္ဆိုလည္း မမွားဘူး။
