တစ္ပက္ခန္႔ၾကာေသာ အခါ . . .
မ်က္လံုးတို႔ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း တစစ္စစ္ထိုးကိုက္
ေနေသာ ေခါင္းအား ေရွာင္က်န္႔ ဖိကိုင္လိုက္
သည္။သူညက အေတာ္ေလးေနာက္က်မွ အိပ္ခဲ့
ရတာမလို႔ သူ႔ေခါင္းေတြ ကြဲမတတ္ကိုက္ေနခဲ့တာပင္။
"မထနဲ႔ၪီး "
သူထဖို႔ရာျပင္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပန္ကာဆြဲခ်ခံလိုက္ရသည္။ေရွာင္က်န္႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ျပန္ကာ ျပဳတ္က်သြားပါ၏။
ေရွာင္က်န္႔ မ်က္ေစာင္းေလး လွန္ကာၾကည့္လိုက္၏။မေန့ညက သူ႔ကိုၾကမ္းခ်င္တိုင္း
ၾကမ္းခဲ့တဲ့ ထိုသူက အိပ္ေနတာေတာင္မွ ခန္႔ညား
ေခ်ာေမာေနဆဲပါပင္။မိမိကသာ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်
ေနေပမဲ့ ထိုသူကေတာ့ အားအင္တို႔ျပည့္ဝေနတယ္
ထင္၏။ထိုသူ႔ရဲ့လက္ထဲက သူရုန္းထြက္လို႔ မရေပ။
ေဆာ္ေသြးလာတဲ့ ေလတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေရွာင္က်န္႔မွာ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ေလးအား ပုကာဝင္လိုက္၏။ျပတင္းတံခါးေပါက္မွ ေလတိုးဝင္ေနတာ
ျဖစ္ၿပီး အဝတ္ဗလာနဲ႔ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ေပၚမွာ ခါးထိကို ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္သာ ၿခံဳထားတာမလို႔ သူက်က္သိမ္းေမႊးညင္းပင္ထသြားရသည္။
ေရွာင္က်န္႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ပို၍သာ ဝင္၍တိုးလိုက္ပါ၏။ေနြး
ေထြးကာက်ယ္ျပန္႔ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ သူပစ္၍သာခိုလႈံခ်င္မိျပန္သည္။
"ခြမ္း ! ! ! "
"မစားဘူး! ! ! ငါ့ကို ဘာမွလာမေကြၽးနဲ႔ ! ! !"
ႀကီးမားေသာ စံအိမ္၌ မဟူရာ ေျမေအာက္ထပ္။ထြန္းၫွိထားသည့္ အလင္း
မိွန္မိွန္ဟာ ထိုတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ မႈစ
ရာရယ္မရိွ။သူဟာ သူ႔ရဲ့ဖခင္လိုပဲ အေမွာင္မေၾကာက္တတ္သူ။ထိုသူကေတာ့ ပို၍ပင္ သူ႔ဖခင္
ထက္ ရဲရင့္ပါ၏။သူ႔ကို ထမင္းလာေကြၽးသမ်ွ အေစခံအားလံုး တို႔သည္ ေခါင္းကြဲထိပ္ ေပါက္ ၍သာ အသီးသီးနဲ႔ျပန္သြားၾကပါ၏။
ထိုသူဟာ အသက္၁၄ႏွစ္သာသာရိွေသးတဲ့ ေရွာင္ယန္ပါပင္။ေရွာင္ယန္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ သံေျခခ်င္းတန္းလန္းနဲ႔ပင္။ဒါဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ ၁၄ႏွစ္အရြယ္ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလးအား ထိန္း ေက်ာင္းနည္းပံုစံပါပင္။
