The one that got away

Chapter 2

Ring.....ring...

"Ysabella hindi mo man lang sinabi na nandito ka na sa Pilipinas! Nakakatampo ka!"

Bigla kong napalayo sa tenga ko yung celphone ko. Grabe talaga tong babaeng to kahit kailan oh, wala talagang pinag bago. Napapailing na lang ako sa kanya.

"I'm sorry Claire, biglaan lang kasi yung pag uwi ko dito kaya hindi ko na nasabi sa inyo"

"Kahit na Bell, dapat sinabi mo sa amin. Alam mo naman na miss na miss ka na namin eh"

"Kaya nga!"

"Hey! Sila Tanya at Shane ba yun?"

"Oo girl andito kami! Present na present! Miss ka na namin!" Sabi ni Tanya

"Kaya nga bella, punta ka dito sa favorite resto natin may chika ako sa inyo!" She squealed na halata mo naman na chismosa

"Okay, sige na magbibihis pa ako and i'm sure maiinip kayo pag matagal akong mag ayos!"

"Naman!" Sabay sabay nilang sabi na tinawanan namin bago ko pinatay yung tawag.

Napabuntong hininga ako, kahit na iniwan ko sila 2 years ago wala pa ring nag bago sa samahan namin.

Ni hindi ko man lang inisip yung mararamdaman nila pag umalis ako. I was so selfish back then na wala akong pakealam kung may masaktan man sa mga decision ko. Iniisip ko lang yung sarili ko.

Kung hindi nga lang ako nasampal ng pinsan ko, siguro hanggang ngayon eh hindi ko pa naisip na sobra na pala akong selfish.

I was to selfish na pati yung mahal ko iniwan ko.

Na aalala ko pa noon yung sinabi ng pinsan ko na tumatak sa isip ko....

"This is bullshit Ysabella! I thought you'll be better than this pero hindi pala! Alam mo dati naiinggit ako sa iyo kasi maraming nag mamahal sa iyo.

"Andyan si mommy and daddy na inaalagaan ka lagi na minsan nga eh nalilimutan na nila ako kasi they were worried about you so much na tinuring ka na nilang anak.

"Then there's tita and tito that is always checking in you sa Philippines. Doon na nga sila tumira para lang malaman nilang safe ka.

"Marami sayong nag aalala and yet ito lang ang maigagante mo sa kanila? I thought having you here will make our family feel complete pero hindi pala.

"You were so selfish na nung namatay sila tita noon you just shut us down. I'm your best friend pero ni hindi mo man lang sinabi yung mga nararamdaman mo sa akin, ni hindi mo man lang ako hinayaang icomfort ka. Then malalaman na lang namin na gusto mo nang bumalik sa Pilipinas after we brought you here pag kalibing nila tita. Ni hindi mo man lang ako tinanong kung anu yung mararamdaman ko pag iniwan mo ako."

She stop talking then pinunasan niya yung mga luha niyang tumutulo sa kanyang mga mata. I thought tapos na siya pero hindi pa pala.

"I tried to understand you but no matter how much i tried i can't kasi alam kong may mali. And now na nandito ka, umalis kang messed up and then bumalik kang ganun pa rin.

"Alam mo ang tanga mo. Nag mahal ka tapos pag iniwan ka o iniwan mo, iiyak iyak ka. I don't know what happened to you when you were there in the Philippines but please lang, huwag mong dalhin dito yung problema mo kasi pag nakikita ka namin na nasasaktan, nasasaktan rin kami.

"Tapos ito ka ngayon? Mag papakamatay ka? Akala mo ba hindi kami masasaktan pag mawala ka? noong nawala si tito at tita nasaktan kami tapos ngayon pati ikaw mawawala na rin?

"Sige kung gusto mo talagang mamatay. Sige gawin mo. Hindi ka namin pipigilan, kung gusto mo tulungan kita sabihin mo lang sa akin. I just hope you won't regret your decision"

I was just there sa hospital bed lying habang tulala na nakatingin sa window. Alam kong tama yung sinabi niya. Selfish ako. Akala ko kasi na ako lang ang makakaintindi at mag aalaga sa sarili ko ngayon na nawala sila mama at papa yun pala marami din ang nag aalala sa akin at nag mamahal.

I was so hurt that time na yung akala ko noon na biggest heartbreak ko eh yung namatay si mama at papa yun pala meron pa.

The biggest heartbreak is yung iniwan ko siya, saying farewell to him and seeing how he beg me to don't leave him is my biggest heartbreak.

Natakot ako noon kaya ko siya iniwan. Natakot akong magyari sa amin yung nangyari noon sa parents ko.

Too much heartbreak for me that time led me to think suicide attempt. Masyado kasi akobg nasaktan na feeling ko hindi nakakayanin ng puso ko. My heart litteraly is weak, kaya yung isip ko sinasabi na lang na i should just give up my life. Dahil atleast kung mamatay man ako, makakasama ko yung parents ko.

I was so irritated right now dahil grabe yung traffic dito sa edsa. Nakakainis na ito iyong nag papatunay ng forever. Dapat the government should do something about this, maybe make more roads? Though i can't think of any erratic possible suggestion.

I was driving fast dahil alam kong walang patience sa vocabulary ng tatlong babaeng yun. Buti na lang nga at nakaalis ako sa heavy traffic na iyon.

When i was there in our resto as kong tinanong sa receptionist kung nasaan sila. When i saw them, they were laughing na para bang nag kakatuwaan sila sa mga chika nila.

"Anu yang pinag uusapan niyo at ang ingay ingay niyo dyan" i said while smirking.

Sabay silang tumingin sa akin sabay sabing "finally!"

"Grabe ha ang tagal mo girl!" Sabi ni Tanya

"Kaya nga gutom na gutom na ako oh" sabi ni Claire na sa aming lahat, siya yung PG pero hindi mo mahahalata kasi siya ang may pinakamagandang figure sa amin.

"Aba! Sino bang nag sabi sa inyo na hintayin niyo akong dumating bago kayo umorder?"

"Tsk!" Sabi niya sabay irap na ikainatawa namin.

Tinawag na namin yung waiter
T sinabi yung mga order namin. Habang nag hihintay kami nag chika chika muna kami.

"Sa girls ito nga pala yung chika kovsa inyo, alam niyo bang umuwi na si Eric Montgomery galing ibang bansa? Kakatapos niya lang------"

Hindi ko na alam kung anu pang sinabi ni Shane but all i know right now is nandito sa Pilipinas si Eric and i can feel kung paanong namumutla ako ngayon