MIA CARA

KEΦΑΛΑΙΟ 2

"Δεν με απογοητευσες. Με ξαφνιασες. Με ξαφνιασες γιατι δεν περιμενα να με απογοητευσεις τοσο γρηγορα"

ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ...

"Ειμαι στο νοσοκομειο και πριν λιγο μας πηραν τηλεφωνο οτι εγινε μια εκρηξη σε μια πολυκατικοια, που εκει ηταν ολοκλρηρη ομαδα πυροσβεστικης και τους βρηκε η εκρηξη οταν ηταν μεσα. Εκεινη την στιγμη ανοιγουν οι πορτες και μπαινουν μεσα φορεια, πολλα φορεια, με τραυματισμενους. Ολη η αιθουσα εχει γεμησει με βογγητα πονου, με κλαματα, με κραυγες απο το σοκ, ατομα να αναζητουν τους δικους τους. Οσο μπορω πηγαινω απο ολους τους ασθενεις να τους δωσω τα φαρμακα τους και να τους αλλαζω επιδεσμους. Καθως βγαινω απο το δωματιο, με την ακρη του ματιου μου διακρινω ενα κραβατι στο οποιο πανω ηταν ξαπλωμενος καποιος. Τον πλησιαζω και βλεπω εναν αντρα να ειναι γεματος στα αιματα. Τον βλεπω να ταλαντευεται απο το πονο πανω στο κρεβατι και να προσπαθει οσο μπορει να βγαλει τα ρουχα τους, για την ακριβεια τη στολη του αφου ειναι πυροσβεστης.

Μ:Περιμενετε να σας βοηθησω.

Του βγαζω με προσοχη την στολη και το θεαμα με κανει να θελω να ουρλιαξω και να κλαψω. Ολο του το σωμα ειναι γεματο εγκαύματα, 4ου βαθμου εγκαυματα θα ειναι με μια πρωτη ματια. Φωναζω στο διαδρομο για βοηθεια και αφου δεν βλεπω κανενα, σερνω το κρεβατι για να τον βαλω σε ενα δωματιο και να καλεσω εναν γιατρο. Με μεγαλη προσπαθεια, καταφερνω να σειρω το κρεβατι και να τον παω σε ενα δωματιο και εκεινη τη στιγμη καλω να ερθει ενανς γιατρος. Μεχρι να ερθειο γιατρος, πηγαινω στο μπανιο, γεμιζω μια λεκανη με δροσερο νερο, παιρνω τις κομπρεσες, τις βρεχω και τις ακουμπω πανω στα εγκαυματα του. Καθως σκουπιζω το στερνο του μπορω να διακιρνω κατι μαυρο, ενα τατουαζ θα ειναι λογικα και οταν του σκουπισω το πιο πολυ αιμα, μπορω να δω εναν αετο. Καθομαι εκει τον χαζευω και μου γεννιεται η επιθυμια να περασω τα δαχτυλα μου πανω απο το αετο και αν τον χαιδεψω. Με ξυπναει απο το λήθαργο μου τα μουγκρητα του, που καταλαβαινω οτι τον εχει ηρεμησει  και μετα απο λιγο, η απαπνοη του γινεται πιο ηρεμη, αρα θα  αποκοιμηθηκε. Εγω καθομαι εκει μαζι του, να του αλλαζω τις κομπρεσες καθε 20  λεπτα. Ξαναπαιρνω τηλεφωνο να δω τι γινεται με το γιατρο και μου λενε οτι ερχεται, καλα σωθηκαμε τωρα. Ακουμπαω το κινητο στο διπλανο τραπεζακι και ξεκιναω να καθαριζω το προσωπο του με ενα πανι. Οση ωρα τον καθαριζω χαιδευω το προσωπο του και απομνημονεύω καθε εκατοστο του. Μονο μια φορα χρειαζεται να τον δεις και θα τον θυμασαι ολη σου τη ζωη, τοσο ομορφος ειναι. Τα χειλια του εχουν ξεραθει και δεν μπορω να του δωσω νερο να πιει οποτε παιρνω το ενα καθαρο πανι, το βρχω στο νερο και του το ακουμπαω στα χειλια του. Περναω το πανι με μεγαλη προσοχη πανω στα χειλια του λες και ειναι απο πορσελανη και θα σπασουν. Με την ακρη του ματιου μου βλεπω να εχει ανοιξει ελαφρως τα ματια του και να με κοιταζει. Σηκωνω το βλεμμα μου απο τα χειλαι του και τον κοιταζω και εγω, μενουμε εκει να κοιταζομαστε μεχρι να μας διακοψει η πορτα που μπαινει μεσα ο γιατρος. Τραβιεμαι αμεσως και κοιταζω τον γιατρο, ενω νιωθω την καρδια μου να χτυπα σε εναν ασυνήθιστο ρυθμο και να θελει να βγει απο τη θεση της.