Sayfaların Arasındaki Dünya

Bölüm Bir

Merhabalar. Ben yazarınız Cileklerinavukati 😊 . Bu bölümle hikayemize ilk adımımızı atıyoruz 🥳 . Elimden geldiğince düzenli bir şekilde güncellemeye çalışacağım. Umarım keyifle okuyacağınız güzel bir bölüm olur. Hikayenin gelişimi için sahip olduğunuz fikirleri benimle paylaşmayı unutmayın. Keyifli okumalar. \^^/

-Bölüm Bir-

"Vita! Vita!"

Neler oluyordu. Birinin ona seslendiğini duyabiliyordu ancak göz kapakları açamayacağı kadar ağır geliyordu. Sahi, kim sesleniyordu ki ona? Son zamanlarda Mrs. Giggles' ı kızdıracak bir hata yapmamıştı. Yetimhanenin saat kurallarını unuttuğu bir günü de hatırlamıyordu. Düşünmenin bile çok yorucu geldiğini hissettiği sırada dünyası yeniden kararmaya başladı.

***

Vita nefes nefese uyandı. Bir an için çevresini algılayamadı. Başı çatlayacakmış gibi  ağrıyor, vücudundaki her kemik sızlıyordu. Adeta, tüm bedeni acıyla kasılıyordu. Bulanık anılarının arasında yabancı tavana bakarken düşündü.

"Tanrı aşkına , neler oluyor?"

Genç kızın hatırladığı son anıda, her zamanki gibi bir resim çiziyordu. Boyayla sanki dünyasındaki tek mutluluk buymuşçasına oynarken tüm dikkatini yaptığı resme veriyordu. Biriktirdiği parayla aldığı tuvalin boşa gitmemesi için tamamen tuvale odaklanmıştı. Her noktayı dikkatle çizerken ciddiyetle çatılmış kaşları normaldeki ciddi duruşunun aksine ona sevimli bir hava katıyordu. 

Tam son dokunuşlarını yaptığı sırada aniden göğsünü sıkıştıran bir baskı hissetmişti. Sonra acıdan yere yığıldığını hatırladı. Elindeki boyanın tamamı az önce özenle boyadığı resme sıçradı. Vita, her zaman olduğu gibi bu acının bir süre ona işkence ettikten sonra gideceğini düşünmüştü. Ancak bu sefer olaylar onun beklediği şekilde ilerlemedi, Acı içinde, terden sırılsıklam olmuş bir şekilde gözleri kararırken genç kızın aklındaki tek düşünce şuydu.

"Ah, resmim mahvoldu."

***

Vita uyandığı andan itibaren neler olduğuna anlam veremiyordu. Uyandığı zaman aklındaki ilk düşünce, gelen krizi yeniden atlatmayı başardığı olmuştu. Ancak bir krizi atlatmayı başarmış olması neden tanımadığı bir odanın içinde ve kendisininkinden küçük bir bedende uyandığını açıklamıyordu. Kalbi çılgınca atmaya başladı. Bir süre için yetimhanedeki çocukların her zaman anlattıkları organ çalan insanlar tarafından kaçırıldığını düşünmüştü ancak bu bile, hâlâ, bedeninin nasıl küçüldüğünü açıklamak için yeterli değildi.

Sakinleşmek için derin bir nefes aldı. Öncelikle içinde olduğu durumu anlamak için çevresine bakmaya karar verdi ancak bedenindeki müthiş acı ve bitkinliğe rağmen ayağa kalkmaya çalışması bir hataydı. Ve gürültüyle yataktan yuvarlandı. Dışarıdan endişeli bir ses duyuldu ve kapı aniden açıldı. Orta yaşlı çok güzel ve bakımlı bir kadın aceleyle odaya girdi.

" Vita! Vita, bebeğim iyi misin?"

Vita endişeyle başını kaldırarak kadına baktı. Bu kadın kimdi ve adını nereden biliyordu.Neden bu kadar korkmuş bir şekilde ona sesleniyordu? Tüm bu soruların arasında, Vita şimdilik sakin kalması gerektiğini düşünerek aklında biriken soruları zihninin gerisine attı ve kadına baktı. Sonra sakince ağzını açtı.

"Affedersiniz hanımefendi, tanışıyor muyuz?"

***

Vita, endişeyle karşısındaki doktorla konuşan zarif kadını dikkatlice inceledi. Az önce, kollarını tutarak isterik bir şekilde annesi olduğunu iddia eden kadından oldukça farklı görünüyordu. Yüzünde kederli ve endişeli bir ifadeyle doktoru dinliyordu. Vita kadına tanışıp tanışmadıklarını sorduktan sonra, kadın odadan korkuyla ayrılmış ve babası olduğu söylenen bir adam ve doktorla beraber tekrar içeri gelmişti. O zamandan beri Vita ağzını açmamış ve sadece çevresinde olanları takip etmeye odaklanmıştı.