Enemies / Yoonmin

Twenty-five

"Eve mi gideceğiz?"

"Hayır,önce güzel bir yemek yiyelim beraber sonra gideriz eve."

"Olur da,sen neden kazak giydin bu havada?"

Yutkundu ve elleri direksiyonu daha sıkı tuttu, gerildiğini hissetmiştim.Ve neden gerildiğini de.

"Sakın bana öyle bir şey yaptığını söyleme."

"Geçti gitti zaten,yok bir şey."

"Ha o yüzden kazak giydin yani."

"Yoongi uzatmayalım lütfen."

Bir şey demedim ve kollarımı göğsümde birleştirdim.Sonrasında arabaya binip gitmeye başladık,radyoyu açtım ve açar açmaz en sevdiğim şarkı çalmaya başladı.Aslında en sevdiğimiz de diyebilirim çünkü ortaokuldayken Jiminle ben,ne zaman bir şeye canımız sıkılsa bu şarkıyı dinlerdik ve birbirimize destek olurduk.Kafamı ona doğru çevirdiğim de yüzündeki o tebessümü gördüm,oda eskileri hatırlamış olmalıydı.Ve ben konuşmaya başladım.

"Hatırlıyor musun bu şarkıyı?"

"Hiç unutur muyum? Ne zaman bu şarkıyı açsam daha çok ağlıyordun."

"Hiç de bi kere uydurma,ağlayan sendin."

"Kesinlikle öyledir Min."

Göz devirip cama doğru döndüğümde, güldüğünü duydum ve ona doğru dönüp omzuna vurdum.Sonra tekrardan cama doğru döndüğümde gülmesi durmuştu,radyoda hala Taylor Swift'in - Cardigan şarkısı çalıyordu.

"Hani diyordun ya süper kahramanlar gibi dünyaya hüküm edelim diye?"

"Evet,noldu ki?"

"Istediğimiz her şeyi yaptığımız zamanlara geri dönelim Yoongi.Delice sevelim birbirimizi,hiç bir şeyden korkup kaçmayalım.Sana söz veriyorum,elini asla bırakmayacağım."

Bir eli direksiyondan ayrılıp,elime uzandı.Parmakları parmaklarımın arasından geçtiğinde yüzüne baktım,gözlerim dolmuştu.Yıllarca ondan böyle sözler duymayı beklemiştim ve sonunda bana karşı sevgi besliyordu.

"Jimin...Ben ne diyebilirim bilmiyorum ama istiyorum.Seninle olan her şeyde varım."

Gülümsedi ve tuttuğu elimi dudaklarına götürüp öptü.Gözümden bir kaç damla yaş düştü ama mutluydum,mutluluk göz yaşlarıydı bunlar.

Ortaokulda ki yada lisede ki Yoongi'ye, onu birilerinin seveceğini söyleselerdi inanmazdı.Ama şimdi ben inanıyordum,Jimin sayesinde.Hayatımda ki her şey yalandı,annem beni istememişti.Gerçek babamı hayatım boyunca tanımamıştım.Okulda hep dışlanmış ve dövülmüştüm,hiç arkadaşım olmamıştı.Bir evim yoktu,önüme sıcak bir yemek getiren annem yoktu,başımı okşayıp bana harçlık verecek bir babamda yoktu.Benim hiç bir şeyim yoktu,ben bir hiçtim.

Jimin'e tutundum,o yaralarımı sarsın istedim.Daha çok kanattı,yeni yaralar ekledi.Sorun etmedim çünkü biliyordum ki gün gelecekti ve biz beraber olacaktık.Jimin beni hiçliğimden çıkardı ve her şeyi yaptı,hayatımda ilk defa değerli hissettim.Iyiki eskiden ondan vazgeçmemiştim ama eğer geçmiş olsaydım da Tanrı yine bizi yan yana getirirdi. Çünkü biz birbirimizindik.

Araba durduğunda etrafa baktım,lokantaya gelmiştik.Jimin elini,elimden ayırdı ve arabadan indi bende peşinden indim.Yanına geldiğim de tekrardan elimden tuttu,bana her dokunuşunda vücudum öylesine geriliyordu ki.Nefes bile alamıyordum bazen ama nefesimi kesen oysa yine sorun yoktu benim için.

"Yoongi?"

"Efendim?"

"Yüzün kızardı,iyimisin?"