အေရာင္မွိန္လာေသာ ဆိုလာမီးေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး အသစ္လဲေနတုန္း သူ႕အိမ္တံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္သံၾကားရသည္။ သူနဲ႕ ဦးေလးဂြၽန္နဲ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးမွ သူတံခါးဖြင့္ရန္ သြားလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ညနက္ႀကီး ဘယ္သူပါလိမ့္။

"ဘယ္သူလဲ..."

"ဦးေလးပါ...ဦးေလးဂို"

ရင္းႏွီးေနသည့္ အသံၾကားမွ သူသက္ျပင္းခ်ၿပီး တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။

"ညနက္ႀကီး ဘာကိစၥနဲ႕...."

ခ်န္းေယာလ္ တံခါးႏွစ္ဖက္လုံးကို ဖြင့္ထုတ္ရင္းေမးလိုက္ၿပီးမွ ဦးေလးဂိုေနာက္မွ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာျမင္သည္။ ေရွာင္လုဟန္နဲ႕ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္က ဦးေလးဂိုနဲ႕အတူ လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

"ဆက္သြယ္ေရးတိုင္တစ္ခ်ိဳ႕လဲသြားတယ္ေလ
ဦးေလး ခ်န္းေယာလ္ကို ဖုန္းဆက္ေသးတယ္ ဖုန္းကမဝင္ဘူး"

"အထဲဝင္ပါဦး"

မိုးသံက ၾကမ္းလြန္းတာေၾကာင့္ေရာ၊ သုံးေယာက္လုံး မိုးကာေတြ ႐ႊဲေနတာေၾကာင့္ပါ ခ်န္းေယာလ္ အိမ္ထဲကို ဝင္ဖို႔ေခၚလိုက္သည္။

"ညနက္ႀကီးလာရတာ အားနာပါတယ္
ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးကိစၥျဖစ္ေနေတာ့"

"ေျပာပါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး"

သူတို႔အတူတူ ဧည့္ခန္းမွာ ဝိုင္းထိုင္လိုက္ၾကေတာ့ ဦးေလးဂြၽန္ကပါ အခန္းထဲက ထြက္လာသည္။

"ဒီကေလ ခ်န္းေယာလ္ ကယ္ထားတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူဆက္သြယ္လာလို႔"

ဦးေလးဂို လက္ၫႊန္ျပတဲ့ လူကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုလူက ခ်န္းေယာလ္ကို လက္ကမ္းလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လာသည္။

"ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္
ဝူရိဖန္ပါ..."

"ကြၽန္ေတာ္ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ပါ"

"အရင္ဆုံး ကေလးကို ကယ္တင္ထားတဲ့အတြက္ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေက်းဇူးတင္စကားကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲေတာင္ မသိပါဘူး"

"အဲ့ဒါက အဓိကေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာက ခင္ဗ်ားက ကေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူဆိုတာ ဘယ္လိုယုံရမလဲ"

Red String of FATEWhere stories live. Discover now