Alles van jou (uitgegeven)

2

Zodra ik de parkeerplaats van het voormalige verzorgingstehuis waarin ik woon op rij, schiet mijn blik naar de twee ramen op de derde verdieping die op mijn naam staan. De zwarte gordijnen zijn dicht en er is geen teken van leven te zien.

Opgelucht stap ik uit de auto. Ik had alleen maar durven hopen dat Hilde zich zo goed zou aanpassen. Niet dat ze veel andere keus heeft. Wie weet waar ze terechtkomt als ze niet haar uiterste best doet om geen aandacht te trekken. Doen alsof ze er niet is, is onderdeel van onze overlevingsstrategie.

Ik ren zowat de trappen naar boven op. Zodra ik de deur naar mijn appartementje openduw, ruik ik de geur van goedkope pastasaus uit een potje. Dat komt niet als een verrassing. Supersimpele pasta is een van de weinige dingen die Hilde kan maken. Van een dertienjarige verwacht ik ook niet veel anders. Zij hoort te giebelen met haar vriendinnen en te bekvechten met haar moeder.

Mijn zusje zelf ligt languit op de bank met de televisie op standje nauwelijks hoorbaar. Het apparaat vormt meteen de enige lichtbron in de ruimte. Voor haar op het kleine, zwarte Ikea-tafeltje staat een bord met wat macaroniresten, daarnaast een slordig neergesmeten stapeltje schoolboeken.

Dit is zo ongeveer het standaardbeeld als ik thuiskom tegenwoordig. Sinds mijn moeder volledig de weg kwijtraakte, slingeren er altijd wel ergens schoolboeken of vieze borden of vergeten schoenen rond. Wat voornamelijk komt doordat er op het moment dat Hilde bij me is ingetrokken zo veel extra spullen in huis zijn gekomen dat we niet eens een goede opbergplek voor alles hebben.

'Hoi,' begroet ik mijn zusje terwijl ik mijn sleutelbos naast de waterkoker op het aanrechtblad laat vallen. 'Ik zie dat je de moeite hebt genomen om te koken?' Op het fornuis staan de twee pannen die ze gebruikt heeft, de etensresten er nog in als de bewijsstukken op een plaats delict.

'Er is nog wat, als je honger hebt,' antwoordt Hilde zonder haar blik van de televisie los te scheuren. Haar blonde krullen liggen uitgewaaierd over een kussen van blauw fluweel.

Onder normale omstandigheden zou ik misschien zeggen dat het slecht voor haar ogen is om op deze manier tv te kijken, maar ik wil juist dat het licht zo veel mogelijk uit blijft als ze alleen thuis is. Daarom zeg ik er niks van en maak ik slechts de grote lamp aan het plafond aan. Ik laat mijn tas op de grijze betonvloer vallen en pak een bord uit het kastje boven de gootsteen om daar wat pasta op te scheppen.

Terwijl de magnetron, die boven op mijn bijna uit elkaar vallende vijfdehands vriezer staat, mijn hoopje eten verwarmt, ga ik op de leuning van de aftandse bruine Chesterfield-bank zitten. Op het televisiescherm is een aflevering van Glee te zien. 'Hoe was jouw dag?'

'Gaat wel,' bromt Hilde. 'En die van jou?'

'Ik heb eindelijk een fatsoenlijke opdracht gekregen.'

'O?' Meteen is haar aandacht gewekt. Met grote ogen duwt ze zichzelf overeind om rechtop te gaan zitten. 'Was je daarom zo laat? Ga je nu meer verdienen?'

'Was het maar zo'n feest,' beantwoord ik die laatste vraag. Het is niet alsof ik ontevreden ben over mijn salaris. Ik weet dat ik geen miljonair ga worden van het leven als startende journalist en dat ik mijn tijd moet nemen om mijn sporen in het vak te verdienen. Het is alleen nauwelijks genoeg om mezelf en een groeiende puber van te onderhouden.

'Misschien kan ik je helpen een rijke man te vinden,' oppert Hilde.

Met een schuin oog kijk ik haar aan. 'O ja? Hoeveel rijke mannen van mijn leeftijd ken jij precies?'

'Geen, maar daarvoor heb je datingapps.'

Ik rol met mijn ogen terwijl ik een lok kastanjebruin haar achter mijn oor strijk. 'Ik heb niet eens tijd om te daten.' Misschien is dat de reden dat ik mezelf probeer voor te houden dat ik geen behoefte heb aan een relatie.