Alles van jou (uitgegeven)

1

De woorden van mijn recensie dansen voor mijn ogen. Wat kan ik nog meer vertellen over het debuutalbum van een onbeduidende Israëlische zanger? Het is me überhaupt een raadsel waarom Bram per se wil dat ik dit recenseer. Hij zal zich wel hebben laten omkopen door de platenmaatschappij. Niet dat ik denk dat die laaiend enthousiast zullen worden van wat ik geschreven heb.

Vanuit mijn ooghoek gluur ik naar mijn collega Jos, die aan het bureau schuin tegenover het mijne druk zit te typen. Zijn zwarte oordopjes sluiten hem af van de buitenwereld en laten hem helemaal opgaan in wat hij aan het schrijven is terwijl zijn blonde krullen meedeinen op de maat van de muziek. Met zijn twee decennia aan ervaring gaan de meest interessante stukken vaak naar hem. Toevallig weet ik dat hij momenteel een artikel over Bruce Springsteen uit zit te werken. Hij heeft de beste man vorige week persoonlijk gesproken op een evenement in Londen. Kennelijk hebben ze behoorlijk veel lol gehad samen, als ik Jos' verhalen mag geloven.

Kreeg ik maar zulke opdrachten. Maar nee, ik word hier nog steeds behandeld alsof ik een stagiaire ben. Mijn voornaamste takenpakket bestaat uit het bijvullen van printpapier, de vaatwasser uitruimen en het schrijven van de albumrecensies waar de rest niet op zit te wachten. Na een jaar had ik toch wel gedacht dat ze me íéts meer kansen zouden geven, al was het maar een nieuwsartikel voor de website van Matchbox over de line-up van een of ander obscuur festival. Maar ik kan niet klagen, want ik heb deze baan hard nodig.

Ik heb al een nieuw tabblad geopend om stiekem naar Pinterest te surfen als ik op de gang een deur dicht hoor vallen. Hoewel de voetstappen van degene op de gang gedempt worden door het blauwe tapijt dat de hele verdieping bedekt, meen ik te horen dat ze deze kant op komen. Snel klik ik het nieuwe tabblad weer weg. Ik open het document waarin ik bezig was en laat mijn handen boven het toetsenbord zweven alsof ik net van plan was iets te typen terwijl ik met gespitste oren naar de voetstappen luister, die inderdaad de deuropening achter me bereiken.

Aan de andere kant van het gangpad komt hoofdredacteur Bram Roelofsen tot stilstand met zijn zitvlak vlak naast de pot Engelse drop op het bureau van Mieke, die vandaag thuiswerkt. Dat doet ze elke donderdag.

Zijn binnenkomst zorgt ervoor dat het meteen doodstil is in de ruimte. Toegegeven, daarvoor hoefde alleen Jos maar te stoppen met typen, want ik was toch niet veel nuttigs aan het doen en verder is er niemand. Alleen het aquarium in de hoek bij het raam maakt een zacht pruttelend geluidje. De Siamese kempvissen trekken zich over het algemeen vrij weinig aan van mijn baas.

Met zijn in grijze skinny jeans gestoken benen een eindje uit elkaar en zijn handen gevouwen in zijn schoot, blijft Bram zitten. Hij laat zijn ogen eerst even over de met posters behangen muur tegenover me glijden – en dan in het bijzonder de oude poster van een schaars geklede Neneh Cherry – voordat hij Jos en mij om beurten aankijkt. Zijn donkerblonde haar zit in het eeuwige hipsterknotje waar het in vergroeid lijkt te zijn, want ik heb het hem nog nooit anders zien dragen. Hij draagt een ruim vallende spijkerblouse over een shirt van Nirvana. De blik in zijn ogen staat ernstig.

Het zorgt ervoor dat ik iets meer rechtop ga zitten. Heb ik iets raars geschreven in mijn laatste recensie? Nee, dan zou hij me wel persoonlijk bij hem op kantoor roepen. Dit moet iets zijn wat Jos en mij allebei aangaat.

'Ik werd net gebeld door de man van Mieke,' begint hij. 'Ze is van de trap gevallen en heeft nu een hersenschudding en een gebroken been. We zullen het dus een paar dagen zonder haar moeten stellen.'

Daar kan ik niet heel erg mee zitten. Mieke behandelt me al sinds mijn eerste dag hier, nu dertien maanden geleden, alsof ik te dom ben om mijn eigen naam te spellen. Wat volslagen belachelijk is, want het is niet alsof Sabine zo'n moeilijke naam is.

'Dit houdt in dat we de artikelen waar zij mee bezig was zullen moeten herverdelen. Jos, jij werkt het interview met Alain Clark uit. En Sabine, jij kijkt even in hoeverre die albumrecensie van Elbow een lekker lopend geheel is. Die wil ik vandaag nog op de website hebben.'