Undercover girlfriend •1

17 ~ Ik heb hier niets mee te maken.

"Er is een indringer gesignaleerd. We zijn de hele buurt aan het uitkammen. Gelieve zo snel mogelijk te komen."

Maxim

Het eerste wat in me opkwam, was Flora. Zou zij hierachter zitten?

Ik sprong recht en trok gehaast een hoody over mijn hoofd. Met twee treden tegelijk donderde ik de trap af.

Ik passeerde Iris' kamer en hield stil. Haar deur stond wagenwijd open, maar ik zag haar nergens. Haar knalroze jas was verdwenen, net zoals haar lichtblauwe sandalen.

Ik balde mijn vuisten en liep gespannen weg. Iris zat oftewel in de badkamer, of in haar kamer. De rest van het huis kende ze amper, dus waarom was ze net nu weg?

Ook in de badkamer hoorde ik niets. Mijn stemming sloeg helemaal om en grimmig keek ik voor me uit. Was zij dan gewoon de vervangster van Flora geweest? Of was ik gewoon een magneet geworden voor al die undercoveragentes?

Ik stormde naar de garage. Het hele domein, dat in duisternis gehuld was, werd verlicht door een heleboel zwaailichten. De bomen staken donker als schaduwen af tegen de hemel, die om de seconde belicht werd. Een jonge bewaker staarde gefascineerd om zich heen. Normaal gezien had ik hem een uitbrander gegeven, maar mijn hoofd stond er niet naar.

Ik liep naar de dichtstbijzijnde bewaker en vroeg naar de situatie. Hij schreeuwde zich bijna schor om boven de sirene's uit te komen. Onbewust moest ik grinniken. Iedereen was in paniek en vreesde de reactie van hun baas, Mr Lockwood, terwijl ik een van de enigste was die wist dat hun baas voorlopig niet veel meer kon doen buiten hopen dat zijn droom waarheid werd.

En daarvoor had ik de toestemming gekregen om iedereen uit de weg te ruimen die een belemmering vormde.

Ergens hoopte ik dat Iris gewoon in slaap was gevallen voor de spiegel of in haar kledingkast, zodat zij tenminste niet verantwoordelijk was voor deze situatie.

Ik liep door om de hoofdbewaker te vinden, maar hoorde in het laboratorium plots gegil.

Ik versnelde mijn pas en hoorde mijn gejaagde ademhaling boven al de nachtelijke geluiden uitkomen. De gil was sowieso van een vrouw geweest. Ik keek om me heen en zag dat iedereen samenzwermde naar de ondergrondse trap. Ik had geen tijd om hen tegen te houden en duwde iedereen ruw aan de kant om te kunnen passeren. Sommige zagen mijn gezicht en gingen automatisch aan de kant.

In elk paar ogen dat ik bekeek, zag ik de weerspiegeling van de zwaailichten en een mengeling van angst. De meesten hadden wilde verhalen gehoord over Flora's ontsnapping, en net zoals ik dachten ze blijkbaar allemaal dat het om dezelfde persoon ging.

Een breedgeschouderde man week niet opzij en bleef pal voor me staan, zodat ik gedwongen was om stil te staan. Mijn ongeduld groeide en bevelend duwde ik hem opzij. Hij bewoog niet, maar draaide enkel zijn hoofd om. Ik keek in zijn ogen en herkende mijn eigen gezicht, dat er compleet verwilderd uitzag. Plots werd ik me bewust van mijn luid bonkende hart. Het klopte zo snel dat het precies was alsof het ook niet meer kon wachten en het liefst alleen erop uitgetrokken was. Ik stond even versteld van mijn eigen gedachtekronkels, en duwde de man resoluut met mijn twee handen aan de kant. Dit keer liet hij me gaan.

In het voorbijgaan bekeek ik zijn gezicht nog eens en herkende een van de betrouwbaarste bewakers. Hij was goed bevriend met mijn vader en wist bijna meer dan de hoofdbewaker.

Ik brak mijn hoofd er niet meer over, maar spurtte door.

Een man van middelbare leeftijd hield iedereen tegen die naar binnen wou drummen. Ik keek om me heen en realiseerde hoe ongeordend en structuurloos iedereen was. Alleen de oudere bewakers hadden hun discipline bewaard, maar al de jongere die laatst aangenomen waren, liepen rond als kippen zonder kop die wanhopig opzoek waren naar actie.

Uiteindelijk bereikte ik de oorzaak van het gegil. Een kringetje van ervaren bewakers stond rondom een kleine, ineengedoken gestalte. Een pluk blond haar kwam tevoorschijn piepen. Ik hield mijn adem in en kwam langzaam dichterbij. Ze zagen me naderen en gingen behoedzaam uiteen, terwijl ze het meisje onder schot hielden.

Het was Iris.

Het eerste wat ik dacht was; het is Flora niet.

Meteen daarna realiseerde ik me dat dit al de tweede MI6 agente was die ik over de vloer kreeg.

Waarom moesten ze mij hebben?

Wat had ik hen misdaan?

Of hadden ze iets geroken over mijn vaders droom?

Zowel de onzekerheid als vastberadenheid voelde ik in me groeien. Ik voelde mijn wangen gloeien en keek Iris kil aan.

Haast smekend beantwoordde ze mijn blik.

"Ik heb hier niets mee te maken."

Ik moest de neiging onderdrukken om in een hysterische lachbui te belanden.

Ze was op heterdaad betrapt op een geheime plek, en toch beweerde ze dat ze onschuldig was?

"Wat doe je hier dan?"

Even schrok ik van mijn eigen stem. De spot droop ervan af. Ik beet op mijn lip en richtte mijn aandacht opnieuw op Iris.

Haar gezichtsuitdrukking veranderde zienderogen toen ze merkte dat ik haar niet geloofde. Ze verloor haar zelfbeheersing en sprong hysterisch recht. Haar haren zwiepten alle kanten op, en het viel me op dat ze maar een sandaal droeg. Ook haar roze jas was niet onbeschadigd gebleven. Hier en daar zag ik scheuren en olievlekken, wat dus betekende dat ze ook op onderzoek was geweest in de garage.

Nadat ze waarschijnlijk in zichzelf gemopperd had over de geur, dacht ik schamper.

"Ik was het niet. Ik volgde haar."

Ongecontroleerd wees ze over mijn schouder in alle richtingen. Ik deed de moeite niet om te kijken waarnaar ze wees, maar staarde strak in haar ogen.

"Wie volgde je?"

"Mijn rivaal, Flora."