Lit Candle in the Rain (Night Bazaar Series #1)

Episode 5 - The Pitchfork Effect

Isa na namang kabanata ng Paano Siya Maging Putragis.

Sa loob-loob ko, nagsusumigaw na ako ng, Ang aga-aga talagang maging taena! Nirolyo ko ang mga mata ko dahil sa kahambugan niyang taglay. ’Yan! ’Yan ang ’di ko gusto sa kanya—kung pa’no siya magsalita, kung pa’no niya sirain ang araw ko sa isang kisap-mata. Titino lang siguro ang pananalita niya sa ’kin ’pag nakalipad na ang mga baboy.

Gusto ko rin sana siyang sagutin ng, Sarap mong gripuhan sa tagiliran, ’no? pero ’di ko ginawa. Sa halip ay itinikom ko na lang ang bibig ko, dinispatsa ’yong naisip ko, at saka pinakalma ang sarili. Bakit ko ba kasi na-imagine ’yong kanina?

Tuluyan na siyang nakababa at naglakad patungo sa kinalulugaran ko. “Ba’t nandito ka pa?” walang kaemo-emosyon niyang sabi habang sapo-sapo ang kanyang ulo. May masakit ’ata (pero ’yong sa itaas na bahagi ang tinutukoy kong ulo, ha).

Nailang ako kaya umayos ako sa pagkakaupo at saka kinandong ang kulay maroon na throw pillow. “Nandito ako dahil—” Hinihintay kitang magising? Gusto kitang pagsilbihan? “—naglinis ako ng mga kalat ng schoolmates natin.”

Rewind time: Pagkatapos bumagsak ni Clyve sa sahig, inilipat ko siya sa kama at doon lang din ako natulog sa ibaba. Kalaunan, biglang kumatok si Beast Mond at inabot niya sa ’kin ang isang brown envelope na naglalaman ng pera. Kinabukasan, araw ng Sabado, pumunta ako sa ospital, binayaran ko na agad ’yong bills, at pagkatapos, ch-in-eck ko si Tita. Sa awa ng Diyos, mabuti naman ang kalagayan niya, pero ’di pa nga lang siya makauuwi kasi kasalukuyan pa siyang ineeksamin ng doktor. ’Tapos, bumalik na ’ko rito para linisin ang kalat ng mga schoolmate namin kagabi. Sobrang dami kasing basura na animo’y dinaanan ng delubyo. Ultimo banyo, ’di nila pinalampas, maraming nakakalat na upos ng sigarilyo. The end.

Ngayon, ang problema ko na lang ay kung pa’no ko mababayaran si Beast Mond lalo na’t kaunting panahon lang ang ibinigay niya. Pero kuwento na ’yan para sa ibang araw.

“You know what? Gusto kita”—nanigas siya nang mapagtantong para siyang pumulot ng batong ipinukpok sa ulo—“kasi ano . . . tumupad ka sa usapan natin. Natalo ka kaya ikaw ang naglinis. ’Yon ang ibig kong sabihin.” Hinandugan niya ’ko ng tipid na ngiti habang kamot-kamot niya ang kanyang batok. Kapagkuwa’y lumikot ang kanyang mga mata.

Pati ako kinabahan sa una niyang sinabi. Parang may bumara sa lalamunan ko.

Umupo siya sa pang-isahang sofa at saka dumekuwatro. “By the way, bakit mo ba nilapitan si Beast Mond? Hibang ka ba? ’Pag nabayaran mo na ang utang mo sa kanya, ’wag na ’wag ka na ulit makipag-ugnayan do’n.”

“Daming say. Bakit, miyembro ka ba ng F4?”

Tila umurong ang dila niya sa sinabi ko. Tinitigan lang niya ako nang ilang segundo, nagsalubong ang dalawang kilay, at parang nilamukos ang mukha. ’Tapos, may sumabat pang background music na umiiyak na uwak.

“Sige na, sige na. Explain ko na.” Bumuntonghininga ako. “Daming say equals Dao Ming Si. Leader ng F4. Hirap talaga mag-joke sa ’di ka-humor. Kailangan pang i-explain,” sikmat ko.

Itinago niya ang mga kamay niya sa magkabilang kilikili. “Bawal bumoses ’yong ang lakas ng loob na humarap kay Beast Mond pero hindi naman pala kaya ang ipinagawa niya.”

Ngumisi ako, ’di nagpatinag. “Bawal bumoses ’yong bida-bidang umubos n’ong isang pitsel ng alak na akala mo’y high tolerance sa alcohol ’tapos knock out naman pala,” paghihimutok ko. “Kaya ka siguro dumiretso sa kuwarto kasi takot kang mapahiya. Kahit si Sadness ng Inside Out, matutuwa kung nasaksihan niya ’yong nangyari kagabi.”