ဆက်ငိုဖို့ မျက်ရည်မလုံလောက်တော့ဘူး🥀[U/Z]

P-7

သူတို့နှစ်ယောက်ပင်ပန်းလို့အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ  နေ့ခင်း၁၁:၀၀လောင်တွင် လွှမ်းတစ်ယောက် ဆက်အိပ်မရတာကြောင့် ထရန်ပြင်လိုက်တယ်

အာရုဏ်လောက်က ပင်ပန်းသွားတာကြောင့် မထချင်ပင်မဲ့ သူမွေးနေ့မှာ ဂေဟာတွင်အလှူတန်းလေးလုပ်ချင်တာကြောင့် သူနိုးလာခဲ့တယ်

ဒါပေမဲ့သူကိုယ်လေးကိုဖိကာဖက်ထားသူကြောင့်သူမျက်မှောင်ကျုံကာထိုသူအားကြည့်လိုက်မိတယ်

သူ ထိုသူကိုနိုးမှရမယ် သူ့အားနဲ့ဆို့ရုန်းထွက်နေရင် မနက်ဖြန်ကူးသွားနိုင်တယ်လေ

"မောင် ....မောင်..ထတော့ ...မောင်"

"အင်း...အင်...."

တအင်းအင်းနဲ့ မထသူကို တမောင်မောင်ခေါ်ပီး နိုးရုံသာတတ်နိုင်တယ်

"မောင်ထတော့ ဂေဟာသွားမယ်"

တအင်းအင်းလိမ့်နေသောမောင်က

"ဂေဟာ ပါသွားလုပ်မလို့လဲ"

"ဒီနေ့ကဘာနေ့လဲ"

"ဗုဒ္ဓဟူးနေ မလား"

လွှမ်းလိုချင်သောအဖြေမဟုတ်တာကြောင့် လွှမ်းတစ်ယောက် အကြီးကျယ်စိတ်ဆိုးသွားမိတယ်

"ဟာမောင် ကကွာ မတရားဘူး  မောင့်ကိုမချစ်တော့ဘူး"

စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ကုန်းထသူကြောင့် မောင်က လွှမ်းကိုပခုံးလေးကနေပြန်ဆွဲချကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားကာ

"မောင်သိတာပေါ့ လွှမ်းရဲ့ ဒီနေ့ဟာမောင့်လွှမ်းလေးရဲ့အသက်၂၅နှစ်ပြည့်မွှေးနေ့ နေရောရက်ရောလရောတိုက်တဲ့မွှေးနေ့ ဟုတ်တယ်မလား"

လွှမ်းမျက်လုံးလေးတေလက်ခနဲ့ဖြစ်သွားတယ် ဒါပေမဲ့ဘာမှပြန်မဖြေခဲ့ဘူး

"....."

"လွှမ်းကဂေဟာကိုဘာသွားလုပ်မလို့လဲ"

"အလှူလုပ်မလို့ ..ကလေးတေကို လိုအပ်တာလေးတေလှူမလို့"

"ဟုတ်ပါပီ ဒီနေ့ကလွှမ်းရဲ့မွေးနေ့ ဆိုတော့ လွှမ်းသဘောပါဗျာ့  မောင်လည်းလိုက်မှာနော်"

"အင် ဒါဆိုထတော့ နောက်ကျနေဦးမယ်"

"အိပ်ဦးမယ်လေ"