Emerald | TAEKOOK

"Gidiceğini mi Zannediyorsun "

Soyadımı duymamla içimden bir ürperti geçti. Soyadımı nerden biliyordu. Daha önce hiç tanımadığım bir adamdı  ve şimdi neden bana öyle seslenmişti.

"Bir karışıklık oldu galiba. "

Kafasını hafif yana eğip bana bakmıştı. Dudakları yukarı kıvrılırken,

"Ne gibi bir karışıklık Jeon. "

Yine öyle seslenmişti işte.

"Soyadımı nerden biliyorsunuz? "

Taehyung etrafına bakınmıştı. Şuan ara sokaklardan birindeydiler ve önünde koca gözlü bir çocuk vardı. Evet ona çocuk diyecekti çünkü kendinden oldukça küçük ve tatlı duruyordu.

"İnan adını öğrenmem çok uzun sürmedi. "

Jungkook hafiften geri gitmeye başlamıştı. Karşısında ki esmer onu korkutuyordu.Giydiği uzun siyah kabanı onu daha da korkunç yapıyordu. Gözlerini açıp adama bakmaya başladı.

"S-siz kimsiniz" sesimin titremesine
engel olamamıştım.

"Ben mi, inan bana insanlar beni görmekten bile korkar. "

Dedikleri içime içime işliyordu. Artık gitme vaktimdi. Eğer durmaya devam edersem hiç iyi şeyler olmayacaktı.

"Üzgünüm ama gitmem lazım. " dedim.

Tam uzaklaşacağım sıra derin sesini tam dibimden hissetmiştim.

"Gideceğini mi zannediyorsun, ben istersem anca o zaman gidebilirsin.Yeter, sana fazla iyi davrandım. "

Arkamı dönmeye kalmadan beni kendine çekmişti. Kollarımı sıkıyordu. Canım yanmaya başlamıştı.

"Bırak beni nereye gidiyoruz? "

Beni arkasından sürüklüyordu.O kadar güçlü tutuyordu ki elleri bile kolumun yarısını kaplamıştı. Önümüzde duran arabayı açıp beni koltuğa oturtup yan koltuğuma geçmişti. Bindiğimiz an kapılar kitlenmişti.

"Ne yapıyorsun sen aç şu kapıları! "

Parmağını kaldırıp önümde
iki yana sallamış ağzından 'tıcktıcktıck' sesi çıkarmıştı.

" Sana gidemeyeceğini söyledim çünkü yanlış şeyler gördün Jeon. Gördüklerin hayatımı kaydırır o yüzden uslu bir çocuk olup dediklerimi yapıcaksın. "

Ona baka kalmıştım. Yüzü yüzüme çok yakındı. Korkumdan sadece kala kalmıştım. Oda benimle aynı şekilde yüzüme bakakalmış sonra kendine gelip geri yaslanmıştı.

"Eğer zorluk çıkarırsan zor kullanmaktan çekinmem Jeon. "

Başımı sallayıp onaylamıştım onu. Kafamı cama çevirmiştim.Ne yapıcaktı ki, kaçmayı düşünmüştüm ama inanın bana o kadar korkuyorum ki. Adamın silahları var beni kesin öldürürlerdi. O yüzden sessiz sessiz oturmuş başıma gelecekleri bekliyordum.

Ona baktığımda elinde telefonuyla bir şeyler yapıyordu. Sonra telefonunu kapatıp cebine koydu. Tam bana bakacağı sıra kafamı geri çevirdim. Ağzından hafif bir kıkırdama duymuştum.

"Efendim eve mi gidelim yoksa de-"

"Hayır eve gidiyoruz. " Şoför şaşkın şaşkın bakınca toparlanıp yola geri döndü. Ev mi evde ne yapcaktık.

Kaç saat geçti bilmiyorum ama gözümü açmayacak kadar yorgundum. Galiba araba durmuştu. Kapım birden açıldığında düşücek gibi olsamda biri beni tutup kucağına bir çırpıda almıştı.
Hafif bir çocuktum zaten o yüzden rahatca almıştı beni.