Hyunjin net bir şekilde hatırlamıyordu. Tek hatırladığı, 9 yaşında gecenin bir yarısı alt kattan gelen ayak sesleri duyarak uyandığıydı. Yarı uykulu olduğunu ve kendi yatağının rahatlığına geri dönmeye hazır olduğunu hatırlıyordu. Hyunjin meraklanmaya başladı. Aşağıya sendeledi ve loş odada iki figür gördü. Babası olduğunu anladığı uzun boylu figürlerden biri kapıdan dışarı çıktı.
Daha küçük, daha zayıf figürün ona doğru yürüdüğünü hatırladı. Önünde çömelmiş olan annesiydi. Ona üzgün gözlerle baktığını ve ağzının hareket ettiğini hatırladı. Ama uykulu beyninin tek anlayabildiği, "Geri döneceğiz." oldu.
Orada durup annesinin kalkıp çantasını yerden almasını izledi. Onun kendisine baktığını ve kapıyı açtığını gördü. Annesi geçmeden önce hatırladığı tek şey, çıkışın beyaz dikdörtgeniydi. Yakından gördü ve oda karanlıktı. Ev boş geliyordu ve o yalnızdı. Ölü bir adamın gözlerinin bakışı gibi çıplaktı. Hyunjin'in çocuksu kalbi olan biteni pek düşünmemişti ve belki de beyni henüz bunu kaydetmemişti. Ama geri geleceklerini biliyordu, söyledikleri buydu, değil mi?
Bu olaydan sonra Hyunjin, annesinin onu bıraktığı yerde 30 saniye beklemişti. Ama bacakları ağrıyordu ve o kadar zayıflamıştı ki neredeyse yere düşüyordu. O bir çocuktu ve bir yerde kalmak, zaten yapmakta pek iyi olduğu bir şey değildi. Bunun yerine oturma odasındaki kanepeye yürüdü ve ağrıyan bacaklarını dinlendirmek için oturdu. İçini rahatlattı ve ailesini orada beklemeye karar verdi. Gözleri hafifçe düşmeye başlayana kadar 15 dakika daha bekledi. Hyunjin nihayet uykuya dalmadan önce birkaç dakika daha geçti.
Sonunda uyandığında, sabah olduğunu ve anne babasının kapıdan çıkıp ortadan kaybolmasının üzerinden 12 saat geçtiğini fark etti.
Ama dokuz yaşındaki Hyunjin'in gerçekte yaptığı tek şey buydu. Yedi, uyudu ve bekledi. Anne babası dönene kadar bekledi. Bir telefon gelene kadar bekledi. Bir şey, herhangi bir şey, birinin eve geldiğini gösterene kadar bekledi.
Ancak dokuz yaşındaki Hyunjin'in ailesinin bir daha asla eve gelmeyeceğini anlaması iki ayını aldı. Kaybolduklarını ve onu evlerine bıraktıklarını. Sonunda onu terk ettiklerine fark etti ve yüzünü yokladı. Elleri yanaklarına değdiğinde ıslaktı ve gözyaşlarının orada olduğunu bulmak için banyoya koştu. Ağlıyordu ve kendini çok yalnız hissediyordu.
Ancak dokuz yaşındaki Hyunjin, ailesinin onu test ediyor olabileceğine düşündü. Kendi başına hayatta kalıp kalamayacağını görmek için onu test ediyorlardı. Ve yapabilseydi, sonunda ona sarılmak için geri gelirlerdi. Geri gelip onu öpmek ve iyi olduğundan emin olmak için.
Hyunjin gözyaşlarını silip banyodan çıkmaya iten de buydu.
Buzdolabındakilerle kendi yemeğini pişirdi. Tüm hayatını o evde yaşadı ve kendi başına hayatta kalabileceğini kanıtladı. Ailesinin geri geleceğine gerçekten inanıyordu.
Ancak bunu bir yıl yaptıktan ve evindeki tüm yiyeceklerin tükendiğini fark ettikten sonra, bu testin çok uzun olduğunu fark etti. Kendi doğum gününü tek başına kutladı ve buzdolabında kalan tek şey olan pastayı yedi. Biraz para bulmak için tüm evi aradı ve hiçbir şey bulamadı. Biliyordu, biraz para bulmak için dışarı çıkması gerekecekti.
O gece tüm temel eşyalarını topladı. Aptal diş fırçasını, tüylü battaniyesini, en sevdiği pelüş köpeğini ve annesinden geriye kalan tek şeyi. Bu bir kolyeydi. Kolyesinin zincirinde asılı duran bir madalyondu. İçinde annesinin bir resmi ve anlamadığı bazı yazılar vardı. Ama sakladı, annesi onu aramaya gelirse hemen tanır diye sakladı.
O evden ayrıldığını ve bunun onu bir daha son görüşü olacağını anladığını hatırladı.
____________________________________________
YOU ARE READING
Danger to myself -Hyunlix
Fanfiction[Tamamlandı] Para için bir yeraltı dövüş kulübünde çalışan Hwang Hyunjin, ailesi tarafından terk edildiğinden beri her zaman yapmaya çalıştığı gibi hayatta kalmaya çalışıyordu. Bir gece dövüş kulübü çok önemli kişileri davet eder, Hyunjin sonunda ma...
