How fame can be too much

~1~

Snel werp ik nog een laatste blik op wat ooit ons gezamenlijke huis is geweest, de andere jongens zijn al weg en ik sta nog met mijn laatste doos in mijn handen, wat een raar idee om vanaf nu van uit een kantoor te gaan werken, de stilte om mij heen zal mijn mentale gezondheid er niet beter onder doen worden, hoe dichter we bij deze dag kwamen hoe meer ik er tegen op zag om afscheid te nemen. Een paar avonden geleden heb ik nog met Raoul gepraat en heb ik zitten huilen alsof ik nog een klein kind was, Raoul heeft beloofd niks tegen de andere te zeggen en ik weet dat ik op hem kan vertrouwen. Met een zucht zet ik de doos in de achterklep van mijn auto en laat deze daarna dicht vallen. Ik open mijn deur en stap mijn auto in. Onderweg naar mijn nieuwe woning denk ik aan al de leuke momenten die we hebben mee gemaakt, van 'Eigen Casa en tuin.' Tot 'Grootste Chocomelk ooit maken.' Ik lach als ik me indenk dat ik ook echt niet goed bij mijn hoofd was om in die ton te gaan zitten. Of de keer dat we Milo in die zelfde ton vol met stroop hebben laten gaan zitten. De slecht in elkaar gezeten maaltijden voor video's van dat we dingen super groot wilde maken vond ik vaak wel echt leuk, de organisatie van onze video's waren vaak een rommel en vaak werd er dan ook een random idee uit gewerkt of waren we vergeten dat we aan iets waren begonnen of kwamen de dingen die we besteld hadden net te laat of helemaal niet meer binnen waardoor veel video's op de lange baan werden geschoven.

Met mijn gedachten niet bij de weg neem ik per ongeluk een verkeerd afslag en veroorzaak bijna een botsing met iemand anders. "Shit, Mat even opletten." Zeg ik tegen mezelf. Ik steek mijn hand op naar de bestuurder van de andere auto als gebaar van sorry, ik krijg een boze blik terug maar gelukkig blijft het daarbij. Als ik uiteindelijk bij mijn huis aankom zie ik Carolijn al op me staan wachten, ik was vergeten dat ze mij zou komen helpen met de laatste dingen in huis. "Waar kom jij zo laat vandaan?" Zegt ze terwijl ik de irritatie in haar stem kan horen. "Je gaat me toch niet geloven als ik het zeg." Ik sla de deur van mijn auto dicht en open de achterklep. "Wat dan?" "Ja ik nam weer de verkeerde afslag en zat toen bijna tegen iemand aan, gelukkig kon ik optijd stoppen." "Mat, je moet echt leren dat je niet zo vaak met je gedachten moet afdwalen als je in de auto zit." Wat een slimme opmerking van haar denk ik bij mezelf. "Ja sorry, ik zal voortaan beter opletten." Ik duw haar snel een lichte doos in haar handen zodat ze het huis in gaat. Als ik ergens niet op zit te wachten dan is het wel om de les gelezen te worden vandaag. Ik loop de woonkamer in met de doos waar foto's inzitten. Rustig begin ik deze uit te pakken. Als ik een oude foto van mij en Mascha tegen kom twijfel ik even of ik deze wel hier wil neerzetten, ik heb geen zin in gezeur van Carolijn maar ik zelf hecht best veel waarden aan deze foto. Na dat ik iets met Carolijn kreeg heb ik Mascha ook niet meer zo vaak gezien, eerlijk gezegd kan ik me de laatste keer niet meer herinneren. "Die foto hoeft hier niet te komen toch?" Carolijn trekt de foto uit mijn handen en ik geef haar een boze blik. "Wat kijk je ineens boos." "Waarom zou ik die foto hier niet willen hebben?" "Wanneer is de laatste keer dat je haar hebt gezien?" "Dat kan ik me niet meer herinneren." Zeg ik zacht. "Dat bedoel ik, dan hoeft je die foto van jullie ook niet in de woonkamer te hebben, zet er dan een foto van ons neer." Ik wil hier op in gaan maar bedenk me, ik heb geen zin in ruzie. Ik pak de foto van haar terug en stop deze terug in de doos. 

Als de avond valt ben ik blij dat ik even alleen ben, de stilte om me heen doet me goed deze avond, ik zit toch erg in me maag met de verloren vriendschap die ik ooit met Mascha had na het weer zien van die foto. Na lang twijfelen besluit in haar nummer in mijn telefoon te zoeken, ik druk het nummer aan en bel haar, als er opgenomen wordt klinkt er aan de andere kant van de lijn een stem van een oudere man. "Sorry verkeerd verbonden." Zeg ik en ik hang meteen op. Ik voel me ineens even heel erg alleen en mijn huis voelt veelte groot en heel leeg aan. Ik sta op van de bank en loop de trap op naar mijn slaapkamer, in de hoek van de kamer zie ik de doos met foto's staan, ik rommel er wat in en pak de foto met Mascha er uit. Ik laat me met de foto op bed vallen en denk terug aan de leuke tijden die ik met haar heb gehad. Als ik bijna inslaap ben gevallen hoor ik mijn telefoon gaan, ik kijk met een slaperige blik naar het scherm en zie de naam van Robbie en neem op. Robbie heeft me gevraagd of ik morgen middag samen even naar het tuincentrum wil met hem en of alles nog gelukt was vandaag met mijn laatste spullen verhuizen. Robbie is mijn beste vriend, tuurlijk mag ik alle jongens even veel maar Robbie weet alles van mij. Na dat ik een paar keer een wat afwezig indruk op hem maakte heeft hij gevraagd of ik ergens mee zat en ik heb hem over Mascha verteld, of beter gezegd over de foto en dat Carolijn vond dat ik deze maar beter ergens anders kon opbergen. Robbie vond dat ik zelf een keuze moest maken, het is ten slotte mijn huis. Na dat ik weer heb opgehangen sta ik op van mijn bed en loop met de foto naar beneden om deze alsnog in mijn woonkamer neer te zetten. Het voelt goed om te doen wat ik zelf wil en voor het eerst in tijden even niet geleefd te worden.