Mehmet Asaf Çelebi; Türk Hava Yollarının şerefli pilotlarından birisidir. Yakışıklı yüzü, sakin ve sempatik çehresi ile adeta muhteşem bir erkektir.
Bir yolculuk sırasında düşeceği sanılan uçağı Atatürk Hava Limanı'na kazasız bir şekilde indirmesi o...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
.
MR. PİLOT - 3. Bölüm
✈️✈️✈️
"Leyla, hangisini giyeyim?" elinde iki farklı renkte elbisesini gösterip kararımı soran Esra'ya istifimi bozmadan bakıp, "Mor olanı giy. O renk sana yakışıyor." dedim. Sonrasında ise kafamı eğip eteğim ile oynamaya devam ettim.
"Canın neden sıkkın senin?" aniden sorduğu soruyla tekrar ona dönüp elimi kaldırdım ve öyle sallayıp, "Üzerimde kırgınlık var canım sıkkın değil. Hadi hazırlan, kızlar bizi bekliyor." dedim.
'Öyle diyorsan' der gibi bakıp giyinmek için giyinme odasına gitti. Bende don kazanına dönen kafamla baş başa kaldım. Canım sıkkındı, Esra'ya yalan söyledim.
Dün Asaf bey bana, 'Leyla... Ela gözlü bir çöl ahusu.' diyerek, kalbimin kapaklarının tersine çalışmasına yol açmıştı lakin sonrasında, ' İsmin bana, Ahmet Hamdi TANPINAR' ın şiirini hatırlattı. 'deyip bozdu. Yarım ağız özür dileyerek odadan çıkmıştım.
Bana söylediğini sanıp adamın yüzüne saniyelerce, Mahmut Tuncer gibi gülerek bakmıştım. Kendimi her zaman olduğu gibi rezil edecek bir an bulmuştum fakat bu, yirmi üç yıllık hayatım boyunca yaptığım en büyük rezillikti.
Şuan kendimi bir yıl sınava hazırlanıp, yetişemeyen talihsiz sınav adayı gibi hissediyorum. O kadar içli, o kadar üzgün.
Neden şiir hatırlattın deyip bozdu ki? Yada neden bozmasın ki? İlk görüşte bana aşık olacak değil ya. O, Mehmet Asaf Çelebi sonuçta.
Dün bütün aile gece yarısına kadar oturdular. Tabii ben hiçbir şekilde Asaf beyle göz göze gelmemeye çalıştım. Muhabbetlerine katılmayıp müsade isteyerek erkenden odama gidip test kitaplarıma gömüldüm.
Yalnız, ne Osmanlı Devletine, ne Kırıklı dağlara çalışıp geometriye atlamak bana bir türlü Asaf beyi namaz kılarken gördüğüm anı unutturmuyordu. Hafızama nakış işlenmiş gibiydi. Asaf bey bir türlü aklımdan çıkmıyordu.
Adana'dayken bir hayranlık filizlenmişti içimde ama böyle yanında olmak, tok sesini HD bir şekilde kulağında hissetmek farklıydı. Platonik bir aşık olmaktan korkuyorum. Platonik aşkta karşılık yok, iki kişiye yer yok, takıntı gibi ve acı verici. Hiç platonik bir aşk yaşamadım ama ne kadar kötü bir durum olduğunu biliyorum çünkü bu durumdan muzdarip birini yakından tanıyorum ve Esra hazırlanmayı becerirse birazdan yanında olacağız.
"Esra nerede kaldın?"
"Geldim geldim." giyinme odasından fırtına gibi çıkıp kısaca kendini bana gösterdi. Ben onun bu tavrına gülerken çoktan hazırladığı çantasını koluna takıp karşıma dikildi.
"Hadi gidelim kalk!" sanki onu uzunca bir müddet ben beklemişim gibi bana çemkirip kolumdan hızlıca tutup çekti. "Betüş ve Zeynoşum bizi öldürecek."
