Where Do Frozen Hearts Go

(tussen)Hoofdstuk 5

POV Marie

"omg, wat was dat allemaal?"

Dat was het eerste wat ik zei na minuten lange stilte.

Laura staarde dromerig voor zich uit en haalde lichtjes haar schouders op.

"Zou hij het menen wat hij zei?" vroeg ik, in hoop dat Laura iets zou zeggen

We waren aan een grote schuifdeur gekomen, de uitgang van het gebouw.

Laura stopte net voor die uitgang en keek naar mij met afwezige ogen.

"Ik heb geen idee..." was Laura's antwoord

Weer was er stilte

"Kom op, om 18u moeten we de trein terug naar huis nemen. Laten we nog wat gaan rondhangen in Londen." zei ik en ik legde mijn hand op haar schouder

Ze keek naar mij en knikte. Ik gaf haar een knuffel en dan stapte we naar buiten om een taxi te roepen die ons naar Oxford Street zou brengen.

De tijd die ons dus nog restte hebben we geshopt in Oxford Street. Al ons geld dat we hadden gekregen voor kerstmis enzo was helemaal opgebruikt. We hadden ons echt rot geamuseerd.

"Naar het Queens Hotel, please" zei ik tegen de taxichauffeur.

We hadden net een taxi geroepen die ons naar het hotel waar we verbleven zou brengen.

We hadden ons echt in de taxi moeten proppen, met al die zakken dat we bij hadden van ons namiddagje shoppen.

Mijn voeten deden zo veel pijn dat ik ze amper meer voelde. Ik was zo blij dat ik eindelijk kon gaan zitten. Tijdens de taxirit zeiden Laura en ik niets tegen elkaar.

Ik keek uit het raampje en zag de Big Ben en de London Eye in de verte opdoemen.

Ik zuchtte.

Ik dacht bij mezelf: 'Dit is geen vaarwel, maar eerder een tot ziens.'

In het hotel aangekomen maakte we snel onze koffers klaar en checkte uit. We hadden geen geld meer voor een taxi, dus namen we de Underground die ons tot bij het treinstation zou brengen.

Met de allerlaatste Ponden dat we op zak hadden kochten we snacks en frisdrank voor onderweg.

De weg naar huis verliep vlot. We aten wat snacks, praatte een beetje, luisterde muziek, keken naar de kleren die we hadden gekocht (Niet alles geraakte in onze koffers, dus bengelde er nog een paar zakken los aan onze koffers).

Op een gegeven moment waren we allebei zo moe dat we in slaap vielen.

Pas als de trein zijn eindstation had bereikt werden we weer wakker.

Het was een blij weerzien met onze ouders, maar toch was ik liever nog enkele nachtjes gebleven in Londen.

———————————————————————————————

Dit (tussen)hoofdstuk is kort, en ook niet belangrijk.

Ik ben zelf pas terug van Londen en ik wil doodgraag terug! Het was daar echt te tof. Ik hou in m'n hoofd wat Marie dacht: 'Dit is geen vaarwel, maar eerder een tot ziens.'

ik ga nog een beetje verder schrijven!

xxx

DarkHorse-1