Where Do Frozen Hearts Go

Hoofdstuk 6

POV Laura

Na onze reis naar Londen verstreek de tijd langzaam. Eerst heb ik me nog door 2 maand school moeten trekken, en dan nog die rotexamens... .

Door de examens was ik super verkouden, had ik 2 weken mijn facebook niet gecheckt en had ik waarschijnlijk al 101 belangrijke gebeurtenissen gemist.

Eigenlijk kun je examens het best vergelijken met 2 weken onder een steen leven (toch op vlak van wat er in de wereld gebeurt).

Ik was zo blij toen ik het laatste woord op mijn examen geschiedenis schreef dat ik bijna de leerkracht die toezicht deed wou kussen. Dat heb ik (gelukkig) niet gedaan, want het was niemand minder dan meneer De Vijver (eigenlijk heette zijn gewoon meneer Pieters, maar we noemde hem De Vijver omdat hij altijd okselvijvers had). Ik mocht er nog niet aan denken als ik hem zou gekust hebben.

Ik deed de examenbundel dicht, stond op en gaf het aan Meneer De Vijver. Ik pakte snel al mijn spullen bij elkaar, liep snel het lokaal uit en als ik buiten op de speelplaats stond slaakte ik een vreugdekreetje.

Eindelijk was het zomer vakantie! Eindelijk niet meer hoeven te studeren! Eindelijk terug een sociaal leven hebben! Eindelijk...

"Jij bent precies ook blij dat het vakantie is!"

Ik schrok me rot toen ik een stem achter mij hoorde. Ik draaide me snel om, maar toen ik zag dat het Jelle was, had ik het me al beklaagd dat ik me had omgedraaid.

"Ja, nu zie ik..."

Ik slikte mijn woorden in, want "nu zie ik 2 maanden je lelijke smoel niet!" was ten eerste misschien iets te grof. Ten tweede zou ik heel hard liegen want Jelle heeft geen lelijke smoel, in tegendeel zelfs.

"Wie ga je zien?" vroeg hij op een lieve en zoete toon

"Mijn oma!" zei ik vluchtig

Hij knikte en glimlachte naar mij.

Ik glimlachte terug, al wist ik dat hij het onmiddellijk zou zien dat het een 'fake smile' was.

"Ben je boos op mij?" vroeg hij met een zekere droevige blik

Ja lap, wat moest ik daar nu weer op antwoorden?

Het feit dat ik niet antwoordde was voor hem precies al genoeg om 'ja' te verstaan.

"Luister, het spijt me van Thijs en de rest. Ze deden het enkel om te plagen. Het zijn jongens, je kent ze toch wel." zei Jelle

Ik wierp een boze blik naar Jelle. Natuurlijk wist ik dat het dikke onnozelaars waren, maar deze keer waren ze echt te ver gegaan.

"Sorry, Ik dacht echt niet zo over jouw. Je bent wel mooi en je bent lief. Ik vind het zelfs een compliment dat je verlieft ben op mij..."

"Was Jelle, was!"

"ben je dan nu niet meer op mij?" zei hij verontwaardigd

"Ik apprecieer dat je je komt excuseren, maar wat gebeurt is, is gebeurt. Ik dan leven met eeuwige pijn."

Hij bekeek me vragend en in zekere zin begreep ik waarom, want dat laatste deel leek nogal poëtisch.

"Fijne vakantie!" zei ik nog snel voordat ik me omdraaide en naar de fietsenstalling stapte om mijn fiets te nemen.

Onderweg voelde ik me schuldig tegenover Jelle. Hij wou gewoon lief doen tegen mijn en ik heb hem gewoon afgeblaft. Nou, afgeblaft is misschien een beetje te negatief maar toch... . Ik probeerde het uit mijn hoofd te zetten en probeerde mij te concentreren op wat ik in de vakantie zou doen.