De nachtwandeling

Zijn hand in de mijne

Milo's POV:
Ik herken Raoul zijn stem uit duizenden.
Worden we gered?
Alles doet pijn, ik kan niet meer.
Matthy is bijna aan het huilen van opluchting, wat ik ook helemaal snap. Ik heb de energie gewoon niet meer om emoties te tonen.
"Ik- Oh mijn god." Ik zucht opgelucht en sla mijn armen om Matthy heen.
Hij klampt zich aan me vast en begint voluit te janken.
Mijn shirt was toch al nat van de regen.
Ik hou hem stevig vast.
We staan een tijdje stil, wachtend totdat Raoul ons vindt.
Opeens bedenk ik me iets.
We hebben niet eens terug geschreeuwd, dus hoe gaat Raoul ons vinden?
Ik laat Matthy los en kijk om me heen.
"Matt, ik hoor Raoul niet meer." Zeg ik zacht.
Matt veegt zijn tranen weg. "Kut, we hebben ook helemaal niks terug geschreeuwd."
Ik kan niet schreeuwen, mijn stem is al bijna weg.
"Matt, ik kan niet schreeuwen." Fluister ik.
Matthy knikt en kijkt me aan. "Doe je oren dicht."
Ik doe wat hij zegt.
"RAOUUUUL!" Hoor ik door mijn handen heen.
"RAOUUL, HELP!"
Matt kijkt hijgend om zich heen.
Ik doe mijn handen van mijn oren.
Vogels, water, bladeren, maar ik hoor geen Raoul.
Matthy zakt weer neer op de grond.
Ik slik en kijk gestrest om me heen. Ik dacht dat we gered werden.
Ze komen hier toch ooit langs?

20 minuten en ik hoor weer een vaag gegalm.
Het is Raoul.
Matt ligt op mijn schouder. Hij schrikt gelijk op als hij de stem van Raoul hoort.
Hij staat op en begint weer te schreeuwen.
"ROEL! ROEL, WE ZIJN HIER!"
"HEEEELP!"
Ik blijf op mijn plek zitten en kijk naar Matt, die als een malloot aan het schreeuwen is.
Soms even een schreeuwtje van Roel tussendoor, die Matt niet hoort.
Hij blijft maar onze namen schreeuwen, maar hij komt niet echt dichterbij.
"RA-OUL!" Matt schraapt zijn keel. "HIER!"
Nu komt Raoul zijn stem wel dichterbij.
Ik strek mijn nek om op de bocht te kijken.
Leeg.
Matthy schreeuwt nog even door, maar nu iets zachter.
"RAAAOUL!"
"HIER, IK HOOR ZE!" Hoor ik Raoul schreeuwen.
"RAOUL!" Matt schreeuwt een laatste keer zijn naam uit.
Hij gaat uitgeput naast me zitten.
Samen kijken we het hoekje om, wachtend op het vertrouwde gezicht van Raoul.
Mijn hart heeft nog nooit zo snel geklopt.

Matthy heeft mijn hand vastgepakt.
Ik draai mijn hoofd zijn kant op.
Ik zie het nu pas: hij heeft allemaal schrammen op zijn hoofd. Allemaal viezigheid.
Modder, takjes, blaadjes in zijn haar.
Zie ik er ook zo uit?
Ik wil iets zeggen, maar er komt niks uit mijn mond.
Mijn vingers haken in de zijne en ik kijk weer naar de jungle.
Mijn hele hoofd bonkt en ik zie geen hand voor ogen.
Waar blijft Raoul?

"Daar!" Ik hoor Raoul schreeuwen, maar ik zie niks.
Mijn hoofd hangt omlaag en alles draait.
"Milo, Matt, wat de fuck?" Ik voel dat Raoul naast ons neerknielt.
"Ja- we..." Matthy barst in tranen uit.
Ik adem langzaam in en uit, terwijl ik nog steeds naar de grond kijk.
Mijn adem begint ook al pijn te doen.
"Je ziet er niet uit." Raoul praat tegen Matt.
Matthy lacht zachtjes en pakt mijn schouder.
Ik kan nergens anders heenkijken dan naar de grond.
"Milo- Miel?" Fluistert hij. "Milo, wat is er?"
Ik adem diep in en sluit mijn ogen.
1, 2, 3, 4
1, 2, 3, 4
Ik begin te tellen, hopend dat het werkt, maar dat is niet zo.
Alles wordt zwart en het laatste wat ik voel, is Matthy zijn hand in de mijne.

602 woorden

————
Dit is een heeeeel kort hoofdstuk, maar t heeft een reden😙
Volgende hoofdstuk wordt lang en spannend (hoop ik)
Jaja, Milo heeft weer eens pijn😔
Vannacht ff naar de nieuwe nummer luisteren, morgen Duits toets en dan eindelijk weer weekend.
Ik hoop dat ik veel kan schrijven, maar heb t een beetje druk met Bio :(
Tot het volgende hoofdstuk ❤️