Golven van geluid ~Voltooid

Hoofdstuk 1

In de aula is het verschrikkelijk druk dus Noah en ik zijn buiten gaan zitten. Het is al behoorlijk koud, ook al is het pas net september.

Noah is niet een person die veel praat over zijn gevoelens. Ik heb dat ook niet meer nodig, ik ken hem nu zo lang dat ik aan zijn gezichtsuitdrukking gelijk weet hoe hij zich voelt. Nu voelt hij zich volgens mij behoorlijk down. Wel logisch want hij had net een toets wiskunde B en Noah haat wiskunde.

We zitten naast elkaar op het houten bankje, net naast de ingang van de school. Noah heeft oortjes in. We zeggen allebei geen woord. Ik ben wel benieuwd wat Noah luitert. Ineens krijg ik zelf ook een liedje in mijn hoofd. Zachtjes neurie ik voor me uit; ''You ask me what i'm thinking about, I tell you that i'm thinking about, whatever you're thinking about'. Langzaam draait Noah zijn hoofd omhoog en hij kijkt me aan. In zijn ogen staat een vragende blik. ' Wat?' zeg ik half lachend maar tegelijkertijd vragend. 'Hoe hard staat m'n muziek man?' ' Ehh, I don't know, ik hoor het niet, hoezo?' vroeg ik. ' Dat is precies het nummer wat ik nu luister, Daddy issues', zegt Noah. Ik lach. 'Toevallig.' Ik weet niet waarom ik ineens aan dat nummer moest denken, echt toevallig dat ik er net aan dacht toen Noah het luisterde, zo goed ken ik het nummer namelijk niet eens...

Tijdens wiskunde A mogen we gewoon zelf aan de opdrachten werken. Dat vind ik wel fijn. Mijn wiskunde docent is wel aardig, in tegenstelling tot de wiskunde B docent die Noah lesgeeft. Voor me zijn Jonas en Thijmen, twee flauwe jongens, bezig met een grap. Ze gaan de oortjes van Lily, die voor hen niets vermoedend zit te werken, uit haar telefoon trekken waardoor iedereen haar muziek hoort. Ik hoor ze hun plan maken en daarna speculeren over wat voor type muziek ze luistert. Thijmen denkt klassiek maar Jonas denkt dat Lily stiekem meer het heavy-metal type is. Ik begin ook na te denken over wat Lily voor muziek zou luisteren. Ze lijkt me niet echt een persoon van grove muziek. Ineens krijg ik een liedje in mijn hoofd. 'ill I collapse I'm spilling these raps long as you feel 'em. Till the day that I drop you'll never say that I'm not killing 'em 'Cause when I am not, then I'ma stop penning 'em And I am not Hip-Hop and I'm just not Eminem.' Ugh hoe komt dit prutlied nou weer in mijn hoofd. Mijn broertje luistert naar dit, ik niet. Ooit was ik Eminem fan maar nu ben ik meer van de 80's muziek. Voor me buigt Jonas zich naar voren en hij trekt het snertje van Lily's oortjes uit haar telefoon. Verstoord draait ze zich om. Door de klas horen we 'Subliminal thoughts, when I'ma stop sending 'em? Women are caught in webs, spin 'em and hock venom.' Toevallig. Dat is hetzelfde liedje als ik net ineens in m'n hoofd had, 'till I collapse van Eminem.

Op de terugweg naar huis denk ik weer terug aan de pauze en aan dat nummer met Noah. Toen kreeg ik het nummer in mijn hoofd wat hij luisterde. Bij wiskunde gebeurde dat weer en toen zelfs op dezelfde plek als Lily het luisterde. Ik remde voor een rood stoplicht. Voor me stond een vrouw met een zwarte koptelefoon op die haar donkerbruine krullen uit haar gezicht hield. Een raar idee ontstond in mijn hoofd. Zou ik serieus kunnen horen wat zij hoorde? Ik focuste me op haar koptelefoon. Net op dat moment sprong het stoplicht op groen en iedereen begon te fietsen.

Wat later, toen ik om de hoek was van mijn huis, zag ik een man met oortjes op een bankje zitten. Ik reed het pleintje op waar het bankje stond en zwaaide mijn been over de stang van mijn fiets. Ik ging op een bankje achter de man zitten, zodat ik naar zijn achterhoofd keek. Ik focuste me op zijn oortjes. Ik sloot zelfs heel even mijn ogen maar dat volde heel ongemakkelijk en ik was bang dat iemand me zou zien. Toen hoorde ik het, in mijn hoofd. Ha, ik glimlachte. De man luisterde Bohemian Rhapsody, hij had een goede smaak. Ik stond op. Nu het ongemakkelijke deel van m'n spontane plan; Checken of ik het goede nummer had gehoord. Ik liep in een boog over het pleintje en benaderde hem toen vanaf vooraf. In mijn buik voelde ik een soort kriebel van spanning.

' Ehm sorry mag ik wat vragen?' De man knikte en haalde een van zijn oortjes uit zijn oren. ' Wat luister u?' De man haalde zijn telefoon uit zijn kontzak, keek op het scherm en zei: Bohemian Rhapsody van Queen.' 'Oké, bedankt' en met een grote grijns op mijn gezicht liep ik weer naar mijn fiets die ik tegen een lantaarnpaal had gezet.

Die grijns bleef niet lang op mij gezicht staan. Toen ik thuis was had ik me al suf gepiekerd over mijn zojuist ontdekte "Superkracht." Ik twijfelde of ik het aan Noah moest vertellen. Het was zo'n idioot verhaal en hij zou natuurlijk denken dat ik gek ben. Dat dacht ik zelf natuurlijk ook bijna. Niet helemaal want die man van het bankje was mijn bewijs, maar toch.