Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikasampung Tasa (PART-II)

Ikasampung Tasa (PART-II) 

📌Trigger Warning: This chapter has a disturbing content or statement like violence, assault, suicidal, mental health topics and harmful acts that may distruct you from reading. Better skip this part or not read it anymore. Please don't be hard headed and be guided. 

*****

"'N-NAY..." parang nasabi ko ang pangalan niya na tanging hangin lamang ang lumabas. 

Tila ako'y sinasakal, 'di makahinga. I'm in the middle of thinking why God let me experience this life. Ako na nga ang naghirap sa buhay, nagpakahirap para mabuhay... binigyan niya pa ako ng ganitong buhay. 

I'm jealous about life. Ngayon lang ako nagseselos... kasi hindi ko magawang mapasa'kin ang buhay ng iba. 

Nasa kay nanay pa rin ang aking atensyon, naghihintay sa mga nais niya pang aminin sa'kin. Ibang-iba na siya sa inang kilala ko. If before she has a talent of hiding her true feelings, now that talent is no longer shown in her. 

Kung nasasaktan ako... alam kong mas lalo siyang nasasaktan para sa'kin–sa'min.

She tried to look at my eyes. Ramdam ko ang kabang mayro'n siya at kitang-kita ko rin ang pagkusot-kusot niya sa kaniyang kamay para makakuha ng lakas upang sabihin sa'kin ang totoo. 

But my heart who's slowly calm, became intense and full of hatred, anger and guilt when I heard my mother's testimony. 

"Ang rason kung bakit okay lang sa'kin na wala ka sa bahay ay... para hindi ka magaya sa mga kapatid mo. G-ginahasa ng a-ma mo ang mga k-kapatid mo, Adira... Paulit-ulit, p-palagi."

"Ahhhh!" I scream loudly with anger. 

M-my father r-raped my family? Jesus Christ! 

I stood up and face the sky and cried. Lahat ng luha ko ay inilabas ko na. Ang sakit tang*na, sobra! 

Hinawakan ko nang mahigpit ang buhok ko dahil sa aking panggigil. I clenched my hand after that and bit my teeth many times because of the anger that I have. 

I was about to walk again when I felt my mother's hand on mine. Maingat niyang hinawakan ang kaliwang kamay ko dahilan ng mapalingon ako sa kaniya. 

Unti-unti akong kumalma dahil sa kawawa niyang hitsura pero hindi iyon sapat para mawala ng tuluyan ang aking galit. 

"Anak, ayos lang kung ako, basta 'wag lang kayo." I shrugged. I don't agree on her. Aya ko sa sinabi niyang ayos lang basta siya. Wala rapat ni isa sa aming tatlo ang inabuso ng aking ama. 

Gusto kong sumigaw dahil sa kababuyan niya. Nag-iinit ang ulo ko at ang nais ko ngayon ay isumpa siyang mamatay na lang nang tuluyan. Sana pinatay na lang siya ng sumaksak sa kaniya. Sana pinatay na lamang siya! 

I saw how my mother opened her mouth to talk again though it's against her well. 

"Niligtas kami ni Engr. Henderson," she said, which made my mouth open in surprise. She cleared her throat to continue. "Saktong nasa palayan siya no'n para sana tingnan ang palay natin na bibilhin niya nang bigla na lamang sumigaw si Anna. Sa araw na 'yon tapos na ang pang-aabuso sa'kin ng ama mo. Alam kong isusunod niya si Anna... Hindi sana ako papayag kaso tinakot niya ako, Anding... Kapag hindi ako susunod sa nais niya, ikaw ang gagalawin n-niya," mahaba niyang paliwanag na aking ikinaiyak muli.

Why truth is hurt like this? Dapat bang itago na lamang ito upang 'di ako masaktan? 

I didn't imagine that my family will suffer like this, not even once. Akala ko sa paghihirap lang kami mababaliw pati pala sa pagkakaroon ng ama at haligi ng tahanan na baliw.