Emsaye

01

Yeni bir kurguyla merhaba. İlk bölüm olduğu için oy ve yorumlarınız benim için çok önemli lütfen esirgemeyin.

İyi okumalar...

...

27 Haziran 2020 / Cumartesi - 19.24

Bir iftira.

Onu tanımadığı bilmediği bir yere getirmişti. Günler belki de aylarca buradaydı ve elinden hiçbir şey gelmiyordu. Ne yapmalı nasıl hareket etmeliydi bilmiyordu. Kardeşi ne haldeydi bilmiyordu ve bu onu daha çok kahrediyordu. Pis ve iğrenç bir yerdi burası. Midesi bulanıyordu fakat katlanmak zorundaydı. Kendisi aklanasıya kadar dayanmak zorundaydı.

Geneleviydi burası ve iğrenç amellerin olduğu yasadışı şeyler dönüyordu. Her ne kadar uzak durmaya çalışsa da biliyordu sonunu. Sadece biraz daha uzatmak istiyordu. Nasıl olmuştu nasıl gelmişti olay buraya kadar kestiremiyordu.

Açılan kapının sesi dikkatini dağıttı bir anda ve gelen kişiyi tahmin etmek zor değildi elbette ki. Oralı olmadan ilgilendiği işine devam etti. Bir olaya karışmak demek 3 gün boş ve rutubetli bir oda da cezalandırılmak demekti. Gelen kişi yavaş yavaş yanıma yaklaşıp üstten bana baktı. Elini omzuma koyup sıktığında aynı zamanla dişlerimi sıktım.

"Önemli biri geliyor bu gün hazırlanmaya başla." dedi. Kafamı sallayıp konuşmadan onayladım. Değil bu adamla konuşmak göz teması kurmak bile midemi bulandırıyordu.

Elini çekip gitmek için yeltendi fakat aklına bişey gelmiş gibi tekrardan konuşmaya başladı."Kaçmak gibi bir aptallık yapmaya kalkma sakın sonucu ağır olur." dedi ve cevap beklemeden çıktı gitti. Sinirden önümdeki kağıdı fırlattım.

Bu da benim imtihanımdı. Genelevin de ya çıkış yolunu yada ölümünü bekliyordu buradaki çoğu kişi. Bende onlardan biriydim. Saate baktım. Hazırlanmaya başladım fakat başaramadım. Elim ayağım titriyordu ve bulunduğum durumdan bir an kurtulmak için dua ediyordum... Üzerimi son kez düzeltip kapıya doğru ilerledim ve açıp dışarıya çıktım. Çıkmam ile birçok kişinin bakışı bana değindi. Yüzümü buruşturup bekleme alanına ilerledim ve kenara oturup beklemeye başladım.

Birçok kişi gelen kişi için heyecanlıydı ve benim gibi olan tek tük insan vardı. Garip bakışlar eşliğinde bakarken patron denilen adam gözükmüştü. Herkes aynı anda hizaya geçerken oturduğum yerden yavaşça kalkıp yerime geçtim. Ellerimiz önümüzde öylece bekliyorduk. Burada işler böyle ilerlerdi. Ne denirse harfi harfine yapmak zorundaydık.

Patron denen adam önümüzde bir sağa bir sola dönerken içeriye koşarak biri girdi ve bişeyler diyip çıktı. Yakasını düzeltip ciddi duruşa geçen patron ile aynı anda tekrar kapının açılma sesi duyulmuştu. Nefes? Nasıl alınıyordu yada o neydi? Kalbim göğüs kafesimi dövercesine çarpmaya başladığında ne olduğunu kestiremedim. Neydi bu? Neydi bu duygu karmaşası?