Try [marichat] ASKIDA

0.4

"Bu ufak gece kaçamağımızın sebebi nedir leydim?" Karakedi her zamanki neşeli hali ile yanına oturduğunda tebessüm ettim.

Boğazımı temizleyip kuracağım cümleleri kafamda tekrar ettim. Tepkisi ne kadar beni korkutsa da bir kez adım atmıştım tamamlamak zorundaydım.

"Kara kedi, ben..ben mucizemi devredeceğim."

Bir süre sessiz kaldı, aniden kahkahasını duyguduğumda ona döndüm.

"Evet leydim hoş şakaymış artık söyler misin?" Gülerek bana döndüğünde yüzümde gördüğü ciddi ifade ile gülüşü soldu.

"Bekle sen, ciddisin?" Başımı salladım.

"Ama neden? Sen gardiyansın, mucizeleri almamız Monarh'ı birlikte yenmemiz gerekiyor." Cevap vermek için en mantıklı bulduğum bahanemi sundum.

"Ben, Paris'den ayrılacağım. Temelli olarak, bu yüzden bırakmak zorundayım. Devredeceğim kişi beni zaten tanıyor." Şaşkınca bana doğru döndü.

"Ya ben? Bunca zaman her şeyi birlikte yaptık ben senin kim olduğunu öğrenemez miyim? Sonuçta artık kahraman olmayacaksın bilmemin bir riski olmaz." Başımı iki yana salladım.

"Ben ne olursa olsun gardiyanım, tehlikesi hâlâ var. Üzgünüm." Ayağa kalktığımda oda benimle birlikte kalktı.

"Bu büyük bir haksızlık leydim. Kedinizi öylece bırakamazsınız."

Dolan gözlerimi ondan kaçırdım. Baya yaklaşıp sarıldığında yüzümü görmemesi için başımı yana çevirdim.

"Özür dilerim, bunu ben de istemezdim." Sana aşık olup senden daha uzak kalmak istemezdim.

"Ne olursa olsun, dünyaya karşı her zaman seninle ben olacağız. Yerine kim gelirse gelsin." Benden ayrıldığında gülümsedim.

"Teşekkür ederim, bana bunca zaman destek olduğun. Ne olursa olsun beni terk etmediğin için teşekkür ederim."

Gülümsedi. Artık bu tebessümü yakından göremeyecek olmak daha da üzdü.

"Her zaman uğurböceğim. Umarım bir gün tekrardan görüşebiliriz." Başımı salladım.

"Umarım, dikkat et kendine." El salladığımda oda karşılık verdi.

"Sende dikkat et, böceğim." Önünde ağlamak istemediğim için bir şey demeden oradan uzaklaştım.

– Ağlarım ki ben ühühühü.
Gerçek bir veda olmasa bile Mari'nin bu kadar üzülmesi "(