Give it time // Matty Cash ff

14.

— Nawet nie zaczynaj, o tym nie rozmawiamy.

Wskoczyłam na wysokie krzesło i położyłam na stole czarne urządzenie, które miało powiadomić nas kiedy nasze jedzenie będzie gotowe.

— Więc powiedz mi o czym możemy rozmawiać w takim razie.

— Na początek może o tym jak mnie w ogóle znalazłeś.

Cash parsknął, a ja zmarszczyłam brwi.

— To naprawdę nie było takie trudne, twój instagram kwitnie, każdy głupi mógłby cię znaleźć.

— No tak, mogłam się domyślić.

— Jakie masz plany na później?

Wzruszyłam ramionami wykrzywiając usta.

— Leżenie w łóżku oglądając seriale, wieczorem może wyjdę gdzieś żeby nie czuć się jak totalnie frajer, ale możesz ze mną iść. — Odpowiedziałam całkiem poważnie.

— Mówię o dalszych planach.

— Ach... — Mruknęłam. — Wydaje mi się, że jadę dalej w trasę.

— Annie... — Dźwięk mojego imienia sprawił, że moje ciało przeszły dreszcze.

— Wiem co chcesz powiedzieć. Zrozum, oni dają mi wielkie możliwości, jestem teraz bardziej rozpoznawalna niż kiedykolwiek, ludzie interesują się moimi zdjęciami. To jest to o czym zawsze marzyłam, nie mogę przepuścić takiej szansy.

Od dziecka marzyłam o byciu fotografem o którego biją się zespoły. Nie bili się o mnie, ale propozycji o pracę mi nie brakowało, a moje ambicje dążyły do jeszcze większego zainteresowania mną. Ale do tego potrzebowałam więcej koncertów, a nie meczy piłki nożnej. Nikt nie jest specjalnie zainteresowany młodą fotografką reprezentacji Polski czy Polskich klubów pomimo tego, że sami piłkarze mnie lubili i rozpoznawali.

— Kiedy fotografowałaś mecze też się tobą interesowali.

— Kto? Trener Polskiej reprezentacji? — Parsknęłam. — Wybacz, ale to mi nie wystarcza.

— Nie chodzi mi tylko o to..

— Daj spokój... — Przerwałam mu, ale nie dokończyłam.

— Nie, teraz ty się zatrzymaj na chwilę i mi nie przerywaj. — Obruszył się. — Chodzi mi o to, że ten cały zespół do ciebie nie pasuje. Ci ludzie do ciebie nie pasują, nie chcę żeby coś ci się przez nich stało.

— Pozwól, że będę sama decydować o moim otoczeniu.

W idealnym momencie urządzenie na stoliku zaczęło brzęczeć. Zgarnęłam je wściekłe i wstałam od stołu.

— Przyniosę oba. — Mruknęłam.

Jednak w tym momencie usłyszałam dźwięk odsuwanego krzesła.

— Nie ma mowy. — Powiedział Cash tak samo wściekłym głosem.

Czy on zawsze musiał zrobić mi na przekór?